ŚWIĘTY WOJCIECH

'''ŚWIĘTY WOJCIECH''' (Sankt Albrecht), część jednostki pomocniczej Gd. (q administracyjny podział) Orunia – Święty Wojciech – Lipce, nad q Kanałem Raduni i q Radunią (płynącymi tu równolegle), w odległości 7 km od dawnych fortyfikacji miejskich q Starego Przedmieścia. Do XIII wieku pierwotna nazwa osady przypuszczalnie Dąb (Quercus). W dokumentach kościelnych jeszcze do sekularyzacji dóbr w 1772 roku używano formy złożonej: Sanctus Adalbertus ad Quercum. Od północy graniczy z gdańskimi osiedlami q Lipce i q Maćkowy, sięgając Obwodnicy Południowej, od zachodu ze Straszynem, od południa z Rotmanką i Pruszczem Gdańskim, od wschodu z q Niegowem i Radunicą, wchodzącą w skład Pruszcza Gdańskiego. W obrębie Św. Wojciecha wyróżnia się jako podjednostki także dawny majątek Ostróżek (q benedyktyni) oraz Plebankę. Od najdawniejszych czasów przechodził tędy główny szlak handlowy z południa Polski nad Zatokę Gdańską (obecnie szeroka, dwupasmowa arteria, q Trakt św. Wojciecha). Opinie o dawnym miejscu kultowym we wsi Dąb, o przebywaniu tu w 997 roku q św. Wojciecha, są powtarzanymi od XVI wieku legendami, niemającymi nic wspólnego z prawdą historyczną. Odkryty w XIX wieku wielki skarb monet (rzekomych ofiar składanych w miejscu pogańskiego kultu) okazał się podrzuconą przez lokalnego pasjonata historii q Josepha N. Pawłowskiego jego własną kolekcją numizmatyczną. Być może już pod koniec XII wieku przybyli tu q benedyktyni z Mogilna. Zakonnicy założyli prepozyturę i około 1222 zbudowali kościół pod wezwaniem q św. Wojciecha. W roku 1306 (1315?) wieś Św. Wojciech stała się częścią uposażenia tej prepozytury. W 1327 opat mogileński Jan nadał niejakiemu Selleco karczmę we wsi wraz z 2 chełmińskimi morgami ogrodu z rocznym zobowiązaniem 1 grzywny czynszu. W Św. Wojciechu w czasach krzyżackich funkcjonował należący do Krzyżaków duży młyn zbożowy, postawiony około roku 1340 nad świeżo wybudowanym Kanałem Raduni. Gdy kanał przedłużono do Gdańska, młyn około 1364 przeniesiono na q Stare Miasto (q Wielki Młyn). W 1446 roku q szpital św. Elżbiety otrzymał jako zastaw za pożyczkę w wysokości 100 grzywien 2 włóki łąki w Św. Wojciechu, w 1551 przejął je na własność, a w 1555 sprzedał burmistrzowi q Constantinowi Ferberowi. Graniczyły one z 4 włókami ziemi, należącymi do kościoła św. Wojciecha, które dały później początek Plebańskiej wsi Św. Wojciech (Pfarrdorf St. Albrecht), zwanej po polsku Jurysdykcją Proboszczowską, a obecnie q Plebanką, nadanymi (zatwierdzonymi) parafii w 1579 przez bp. Stanisława Karnkowskiego. Była to część gruntów w sąsiedztwie kościoła po zachodniej stronie kanału, obecnie m.in. cmentarz i ogródki działkowe, ale także domy wokół świątyni. Dom zakonny benedyktynów wygasł tu już przed końcem XV wieku. W 1516 roku wieś ucierpiała wskutek wylania Raduni i jej kanału. Pierwotny kościół św. Wojciecha spłonął w 1537. W 1541 opat Andrzej Łopieński z Mogilna, w ramach wymiany dóbr, przekazał posiadłości opactwa pod Gdańskiem biskupom włocławskim w zamian za dziesięciny biskupie z Opatowic, likwidując tym samym benedyktyńską prepozyturę. W 1575 roku bp S. Karnkowski wybudował nowy, murowany kościół oraz odnowił q kaplicę św. Wojciecha na Wzgórzu św. Wojciecha. W 1580 za zgodą bp. Karnkowskiego szlachcic Jakub Gierkowski otworzył we wsi gospodę. W roku 1589 powstał spór między bp. włocławskim Hieronimem Rozrażewskim a q Radą Miejską Gdańska o parkan przy kościele nad Kanałem Raduni. W 1641 szlachcicowi Johannowi Wolfowi von Lüdinghausen bp włocławski Maciej Łubieński zezwolił na postawienie młyna na gruncie Plebanki. Od 1685 pojawiły się zwyczajowe procesje odpustowe w uroczystość św. Wojciecha (23 kwietnia), początkowo tylko ze q Starych Szkotów, od 1928 z Gdańska. Uroczystościom odpustowym towarzyszył doroczny jarmark, w XIX wieku nazywany Albertus-Markt. W początku XVIII wieku w osadzie istniał także szpital, do którego na pewien czas przeniesiono szkołę (1703), w 1710 wybudowano ponownie osobny budynek szkolny. Od 1711 roku ulokowano we wsi konwent q misjonarzy św. Wincentego à Paulo, którzy objęli stałą pieczą parafię, a na ich potrzeby (i potrzeby parafii) przeznaczono Jurysdykcję Proboszczowską (Plebankę). W 1736 było na niej ogółem 46 budynków mieszkalnych. W XVIII wieku był tam także browar i inne budynki gospodarcze. W 1726 zakonnicy otrzymali od bp. włocławskiego Krzysztofa Antoniego Szembeka przywilej na założenie na tym gruncie karczmy (potwierdzony w 1741). Część wsi, należąca bezpośrednio do biskupów, posiadała samorząd z wójtem i dwojgiem ławników, zbierających opłaty na rzecz biskupa i wpłacających je do kasy w St. Szkotach. W roku 1645 było tam 12 ogrodów z domami i 2 budy (być może rzeźnickie), ponadto karczma dworska, razem wnoszące 41 zł opłat (+ naturalia). W 1713 mieszkający tam browarnicy, rzeźnicy, kowale, a także inni rzemieślnicy i gospodarze wnieśli ogółem 200 zł pruskich i 20 gr czynszu. W 1720 mieszkały tu 24 rodziny (15 luterańskich, 7 katolickich, 2 menonickie), wnoszące łącznie 275 zł pruskich różnych opłat. W 1760 było tu 37 domów i kilka placów. Mieszkańcy Św. Wojciecha płacili 82 zł pruskich i 15 gr podatku gruntowego, 90 zł pruskich podatku szynkowego, a od warzenia piwa uiszczali kwotę 292 zł pruskich i 15 gr. Biskupia posiadłość w Św. Wojciechu w XVII i XVIII wieku zaliczała się do klucza subkowskiego, bywała jednak osobno dzierżawiona (wespół z innymi osadami z okolic Gdańska), m.in. w 1739 przez Walentego Lubowieckiego, łowczego kołomyjskiego. W 1772 część biskupią posiadłości sekularyzowano i włączono do q Zjednoczonego Miasta Chełm. W 1780 w Św. Wojciechu mieszkało 449 katolików i 112 niekatolików; w 1789 było tu 110 domów. W 1807 dawną wieś Św. Wojciech wraz z całym Zjednoczonym Miastem włączono do q I Wolnego Miasta Gdańska. W roku 1813 toczyły się tu ciężkie walki pomiędzy atakującymi miasto oddziałami rosyjskimi a polską brygadą gen. Michała Radziwiłła. W 1814 wieś (dawna część biskupia) stała częścią miasta Gdańska (aż do 1933, do włączenia q Oruni w obręb miasta, pozostawała niepołączoną z miastem enklawą). W 1818 roku ostatecznie zlikwidowano dom zakonny misjonarzy. W 1821 dzielnica Św. Wojciecha liczyła 696 mieszkańców. W 1823 przeprowadzono tędy szosę do Gdańska, a w 1852 linię kolejową, funkcjonowała tu ponadto poczta i szkoła symultaniczna na miejscu zlikwidowanego w 1818 domu zakonnego. Część wsi, stanowiącą uposażenie parafii, ostatecznie uwłaszczono w 1864 i również włączono do Gdańska. W 1878 roku kursowała do Św. Wojciecha z Oruni (a wcześniej z Gdańska) linia omnibusu konnego. W 1885 w 57 domach na terenie dawnej Jurysdykcji Proboszczowskiej mieszkało 492 mieszkańców, w tym samym roku w dawnej części biskupiej zamieszkiwało 1119 osób w 92 domach. W Św. Wojciechu funkcjonowały zakłady browarnicze: Söncke J.B., Brennerei und Hefefabrikant St. Adalbert i Bierbraurei und Destillation (q browary). W 1894 otworzono przystanek kolejowy Gdańsk Św. Wojciech (na linii kolejowej z Tczewa do Gdańska). W roku 1911 uruchomiono dzielnicowy Urząd Stanu Cywilnego. Po 1920 przez miejscowość przebiegała linia q autobusu podmiejskiego Gdańsk–Pruszcz Gdański, podobnie od około roku 1950 linia nr 118, do dnia dzisiejszego linie 205, 207, 232, oraz linie międzymiastowe PKS. Działania wojenne w 1945 doprowadziły tylko do stosunkowo nieznacznych zniszczeń. Po wojnie miejscowość objęły wysiedlenia i wymiana ludności. W 1945 założyły tu swój dom zakonny ze świetlicą q Siostry Matki Bożej Miłosierdzia. W 1992 roku przystanek Gdańsk Św. Wojciech został zamknięty, a w 1993 zlikwidowany. Do charakterystycznych nowych budowli w obrębie dzielnicy można zaliczyć wzniesiony po roku 1989 „zamek” (czworobok budynków) przy Trakcie św. Wojciecha 395, dom i pracownię gdańskiego artysty rzeźbiarza Piotra Kazimierczaka, właściciela „zamku” w Łapalicach koło Kartuz. Dzielnica znacznie ucierpiała podczas powodzi w 2001, gdyż nastąpiło tu przerwanie wałów w rejonie domów przy Trakcie św. Wojciecha 417 i 450. Po 2000 na wzgórzu sąsiadującym od południa ze Wzgórzem św. Wojciecha rozwinęła się zabudowa jednorodzinna. {{author: SK}}  [[Category: Encyklopedia]]