WNUK MARIAN, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Marian Wnuk, Głowa aktora, około 1959.JPG|thumb|Marian Wnuk, Głowa aktora, około 1959]] | [[File:Marian Wnuk, Głowa aktora, około 1959.JPG|thumb|Marian Wnuk, Głowa aktora, około 1959]] | ||
| − | '''MARIAN WNUK''' (5 IX 1906 Przedbórz, | + | '''MARIAN WNUK''' (5 IX 1906 Przedbórz, województwo łódzkie – 29 IX 1967 Warszawa), rzeźbiarz, pedagog. Od 1921 roku uczeń Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, 1927–1934 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, następnie mieszkał we Lwowie i pracował w Instytucie Sztuk Plastycznych. Po wybuchu II wojny światowej z żoną, q Józefą Wnuk, współpracował z Radą Pomocy Żydom („Żegota”). W roku 1944 przeniósł się do Warszawy, po powstaniu warszawskim deportowany do Niemiec, powrócił do Polski w 1945. Od jesieni 1945 roku z żoną (i pięciorgiem innych malarzy) na Wybrzeżu, założył PWSSP w Sopocie (q ASP), od początku prowadził pracownię rzeźby, od 1947 równolegle projektowanie rzeźbiarsko-architektoniczne. Pełnił funkcję zastępcy, a w latach 1947–1949 dyrektora uczelni. Prowadził pracownię w Katedrze Malarstwa i Rzeźby na q PG. W 1949 roku przeniósł się do Warszawy i został profesorem tamtejszej ASP, w 1951–1954 i 1959–1967 był tam rektorem. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 00:31, 25 lis 2013
MARIAN WNUK (5 IX 1906 Przedbórz, województwo łódzkie – 29 IX 1967 Warszawa), rzeźbiarz, pedagog. Od 1921 roku uczeń Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, 1927–1934 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, następnie mieszkał we Lwowie i pracował w Instytucie Sztuk Plastycznych. Po wybuchu II wojny światowej z żoną, q Józefą Wnuk, współpracował z Radą Pomocy Żydom („Żegota”). W roku 1944 przeniósł się do Warszawy, po powstaniu warszawskim deportowany do Niemiec, powrócił do Polski w 1945. Od jesieni 1945 roku z żoną (i pięciorgiem innych malarzy) na Wybrzeżu, założył PWSSP w Sopocie (q ASP), od początku prowadził pracownię rzeźby, od 1947 równolegle projektowanie rzeźbiarsko-architektoniczne. Pełnił funkcję zastępcy, a w latach 1947–1949 dyrektora uczelni. Prowadził pracownię w Katedrze Malarstwa i Rzeźby na q PG. W 1949 roku przeniósł się do Warszawy i został profesorem tamtejszej ASP, w 1951–1954 i 1959–1967 był tam rektorem.
