TOMASZEWSKI WACŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WACŁAW TOMASZEWSKI''' (28 III 1884 Rudawica | + | '''WACŁAW TOMASZEWSKI''' (28 III 1884 Rudawica koło Grodna – 5 VI 1969 Gdańsk), naukowiec, na q PG twórca nowej dyscypliny naukowej – architektury okrętów. W 1903 roku ukończył szkołę realną w Kijowie. Studiował początkowo na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Kijowskiej, 1905–1910 na Wydziale Architektury Politechniki w Karlsruhe (uzyskał dyplom inżyniera architekta), równolegle studiował w tym ośrodku malarstwo i rzeźbę w ASP. W czasie I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej, od 1915 roku w niewoli niemieckiej. Po wojnie zamieszkał w Warszawie, prowadził pracownię architektoniczną. Od 1928 w Gdyni, m.in. zaprojektował budynek obecnej Akademii Morskiej i Domu Marynarza. Podczas II wojny światowej przebywał w Wilnie, Kownie i Warszawie, od września 1944 roku w obozie w Pruszkowie. Od czerwca 1945 radca ministerialny w Ministerstwie Odbudowy. Od listopada 1945 w Gdańsku, pracował w Biurze Odbudowy Portów, od grudnia na PG kierownik Katedry Architektury Portów i Przymorza Wydziału Architektury. Od 1946 zastępca profesora, w 1949 mianowany profesorem tytularnym. Od 1960 roku na emeryturze. Pochowany na cmentarzu w Oliwie. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 17:45, 17 lis 2013
WACŁAW TOMASZEWSKI (28 III 1884 Rudawica koło Grodna – 5 VI 1969 Gdańsk), naukowiec, na q PG twórca nowej dyscypliny naukowej – architektury okrętów. W 1903 roku ukończył szkołę realną w Kijowie. Studiował początkowo na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Kijowskiej, 1905–1910 na Wydziale Architektury Politechniki w Karlsruhe (uzyskał dyplom inżyniera architekta), równolegle studiował w tym ośrodku malarstwo i rzeźbę w ASP. W czasie I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej, od 1915 roku w niewoli niemieckiej. Po wojnie zamieszkał w Warszawie, prowadził pracownię architektoniczną. Od 1928 w Gdyni, m.in. zaprojektował budynek obecnej Akademii Morskiej i Domu Marynarza. Podczas II wojny światowej przebywał w Wilnie, Kownie i Warszawie, od września 1944 roku w obozie w Pruszkowie. Od czerwca 1945 radca ministerialny w Ministerstwie Odbudowy. Od listopada 1945 w Gdańsku, pracował w Biurze Odbudowy Portów, od grudnia na PG kierownik Katedry Architektury Portów i Przymorza Wydziału Architektury. Od 1946 zastępca profesora, w 1949 mianowany profesorem tytularnym. Od 1960 roku na emeryturze. Pochowany na cmentarzu w Oliwie.
