TEISSEYRE STANISŁAW, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STANISŁAW TEISSEYRE''' (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, pedagog. W | + | '''STANISŁAW TEISSEYRE''' (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, pedagog. W latach 1928–1932 studiował w grupie rysunkowej Wydziału Ogólnego politechniki we Lwowie, w 1936 w Paryżu. W 1939–1941 należał do Związku Radzieckich Artystów Plastyków. W 1944 roku zakładał w Lublinie ZPAP, od 1952 jego przewodniczący. Od 1947 profesor. W 1947–1950 i w 1965 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie ASP). W 1950 prorektor, 1951–1962 rektor gdańskiej PWSSP (q ASP), 1952–1965 prowadził również pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1962–1965 dziekan Wydziału Malarstwa. W okresie 1952–1956 poseł na Sejm PRL I kadencji z okręgu Gdynia, od roku 1964 członek Komitetu do spraw UNESCO, delegat Polski na kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych i komisarz polskich międzynarodowych wystaw (Biennale Młodych w Paryżu w 1959 i 1969; Biennale Sztuki w Wenecji w 1960 i 1962). Malował pejzaże marynistyczne, uprawiał malarstwo ścienne i scenografię. W okresie socrealizmu współtworzył q szkołę sopocką; jeden z autorów zbiorowego obrazu ''Manifestacja 1-majowa 1905 r.'' (1951); malował kompozycje o tematyce pokojowej (''Najważniejszą walką jest walka o pokój'', 1950), wiejskiej (''Pomoc wojska przy żniwach'', ''W zagrodzie'', 1951; ''Samopomoc chłopska przy zbiorze tytoniu'', 1952) i socjalistycznej pracy (''Sołdek ze stoczniowcami'', 1954). Uczestniczył w renowacji i dekorowaniu kamienic q Drogi Królewskiej, kierowany przez niego zespół opracowania fasady kamienic o nr. 21–23, 28, 38 na Długim Targu. W 2. połowie lat 50. i w latach 60. XX wieku tworzył głównie pejzaże, niekiedy bliskie abstrakcji, inspirowane krajobrazami z podróży, rysunki, gwasze, akwarele – notatki, szkice, impresje. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 00:40, 16 lis 2013
STANISŁAW TEISSEYRE (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, pedagog. W latach 1928–1932 studiował w grupie rysunkowej Wydziału Ogólnego politechniki we Lwowie, w 1936 w Paryżu. W 1939–1941 należał do Związku Radzieckich Artystów Plastyków. W 1944 roku zakładał w Lublinie ZPAP, od 1952 jego przewodniczący. Od 1947 profesor. W 1947–1950 i w 1965 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie ASP). W 1950 prorektor, 1951–1962 rektor gdańskiej PWSSP (q ASP), 1952–1965 prowadził również pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1962–1965 dziekan Wydziału Malarstwa. W okresie 1952–1956 poseł na Sejm PRL I kadencji z okręgu Gdynia, od roku 1964 członek Komitetu do spraw UNESCO, delegat Polski na kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych i komisarz polskich międzynarodowych wystaw (Biennale Młodych w Paryżu w 1959 i 1969; Biennale Sztuki w Wenecji w 1960 i 1962). Malował pejzaże marynistyczne, uprawiał malarstwo ścienne i scenografię. W okresie socrealizmu współtworzył q szkołę sopocką; jeden z autorów zbiorowego obrazu Manifestacja 1-majowa 1905 r. (1951); malował kompozycje o tematyce pokojowej (Najważniejszą walką jest walka o pokój, 1950), wiejskiej (Pomoc wojska przy żniwach, W zagrodzie, 1951; Samopomoc chłopska przy zbiorze tytoniu, 1952) i socjalistycznej pracy (Sołdek ze stoczniowcami, 1954). Uczestniczył w renowacji i dekorowaniu kamienic q Drogi Królewskiej, kierowany przez niego zespół opracowania fasady kamienic o nr. 21–23, 28, 38 na Długim Targu. W 2. połowie lat 50. i w latach 60. XX wieku tworzył głównie pejzaże, niekiedy bliskie abstrakcji, inspirowane krajobrazami z podróży, rysunki, gwasze, akwarele – notatki, szkice, impresje.
