ROGOCZ ROMAN HUBERT, piłkarz, trener
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Roman_Rogocz.JPG|thumb|Roman Rogocz]] | [[File:Roman_Rogocz.JPG|thumb|Roman Rogocz]] | ||
| − | '''ROMAN HUBERT ROGOCZ''' (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II | + | '''ROMAN HUBERT ROGOCZ''' (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 roku odmówił pracy pod ziemią – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Przez Francję przedostał się do Włoch, wstąpił do armii gen. Andersa. Służył w 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej jako mechanik. We Włoszech i Wielkiej Brytanii uczestniczył w meczach reprezentacji dywizji. Do Polski wrócił w maju 1947 roku, od listopada w Gdańsku jako napastnik q Lechii. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w roku 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W I lidze z Lechią rozegrał 103 spotkania, strzelił 29 goli. Karierę piłkarską zakończył w 1960. Szkolił młodzież, jako trener i drużyny wprowadził Lechię do II ligi 1972. W 2011 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. Pochowany na cmentarzu Garnizonowym (zob. q cmentarze na terenie Śródmieścia. Zespół przy Grodzisku). {{author: PCH}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:25, 24 wrz 2013
ROMAN HUBERT ROGOCZ (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 roku odmówił pracy pod ziemią – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Przez Francję przedostał się do Włoch, wstąpił do armii gen. Andersa. Służył w 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej jako mechanik. We Włoszech i Wielkiej Brytanii uczestniczył w meczach reprezentacji dywizji. Do Polski wrócił w maju 1947 roku, od listopada w Gdańsku jako napastnik q Lechii. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w roku 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W I lidze z Lechią rozegrał 103 spotkania, strzelił 29 goli. Karierę piłkarską zakończył w 1960. Szkolił młodzież, jako trener i drużyny wprowadził Lechię do II ligi 1972. W 2011 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. Pochowany na cmentarzu Garnizonowym (zob. q cmentarze na terenie Śródmieścia. Zespół przy Grodzisku).
