RADWAŃSKI STANISŁAW, rektor Akademii Sztuk Pięknych
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STANISŁAW RADWAŃSKI''' (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w | + | '''STANISŁAW RADWAŃSKI''' (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gdańskiej PWSSP (q ASP) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 roku w pracowni q Stanisława Horno-Popławskiego, od 1973 pracownik gdańskiej uczelni: od roku 1981 prowadzi pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku q pomnika Jana Gutenberga. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w ołtarzu bursztynowym q kościoła św. Brygidy (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (''Mojżesz'', 1984; ''Muza'', 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (''Dante''; ''Colonia'', 1988; ''Napoleon''; ''Popiersie romantyczne''; ''Popiersie renesansowe'', 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 22:43, 20 wrz 2013
STANISŁAW RADWAŃSKI (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gdańskiej PWSSP (q ASP) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 roku w pracowni q Stanisława Horno-Popławskiego, od 1973 pracownik gdańskiej uczelni: od roku 1981 prowadzi pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku q pomnika Jana Gutenberga. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w ołtarzu bursztynowym q kościoła św. Brygidy (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (Mojżesz, 1984; Muza, 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (Dante; Colonia, 1988; Napoleon; Popiersie romantyczne; Popiersie renesansowe, 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów.
