PRAWO LUBECKIE
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Pierwsze_strony_kodeksu_prawa_lubeckiego__1263.JPG|thumb|Pierwsze strony kodeksu prawa lubeckiego, 1263]] | [[File:Pierwsze_strony_kodeksu_prawa_lubeckiego__1263.JPG|thumb|Pierwsze strony kodeksu prawa lubeckiego, 1263]] | ||
| − | '''PRAWO LUBECKIE''', jedna z odmian prawa | + | '''PRAWO LUBECKIE''', jedna z odmian prawa niemieckiego, nawiązująca do systemu prawa przyjętego w XII wieku przez Lubekę. Za sprawą gminy niemieckiej (złożonej głównie z kupców z Lubeki), osiadłej na obecnym q Starym Mieście dowodnie już w 1227 roku, posługiwało się nim powstałe tu (przed 1263) pierwsze gdańskie miasto lokacyjne. Na jego czele stał q sołtys, przewodniczył Radzie Miejskiej, miasto dysponowało pełną autonomią w stosunku do władzy terytorialnej. Rada Miejska, uzupełniana przez kooptację dożywotnią rajców, była jedynym organem rządzącym i sądowniczym w mieście, od której decyzji przysługiwało tylko prawo odwołania do Rady Miejskiej Lubeki (q kodeks lubecki). |
| − | Prawo lubeckie uznawało (w przeciwieństwie do q prawa chełmińskiego) m.in. własność alodialną (dziedziczną) i zwolnienie od czynszu, tj. własność nie podlegała zwrotowi władzy terytorialnej w wypadku braku męskiego potomka i była zwolniona z opłat czynszowych. Władze miasta | + | Prawo lubeckie uznawało (w przeciwieństwie do q prawa chełmińskiego) m.in. własność alodialną (dziedziczną) i zwolnienie od czynszu, tj. własność nie podlegała zwrotowi władzy terytorialnej w wypadku braku męskiego potomka i była zwolniona z opłat czynszowych. Władze miasta Gdańska na prawie lubeckim odgrywały w XIII wieku znaczną rolę, do śmierci księcia q Świętopełka bardziej ekonomiczną, później także polityczną. Za rządów księcia q Warcisława II, z 4 jego dokumentów 2 wystawiono dla Lubeki. W jednym zaznaczono nawet, by kupcy udający się z Gdańska do Lubeki zyskiwali tam przywileje podobne jak kupcy Lubeki w Gdańsku. |
| − | Znaczna autonomia | + | Znaczna autonomia Gdańska na prawie lubeckim powodowała represje ze strony księcia q Mściwoja II i później Krzyżaków, dążących do uzyskania wpływu na ustrój miasta, ustawodawstwo i sprawy majątkowe mieszczan (z czym wiązały się określone opłaty). Po odbudowie życia miejskiego w Gdańsku, w końcu lat 20. XIV wieku korzystało z niego Główne Miasto Gdańsk, dopiero w latach 1341–1342 zostało zastąpione prawem chełmińskim. {{author: JZ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 20:22, 16 wrz 2013
PRAWO LUBECKIE, jedna z odmian prawa niemieckiego, nawiązująca do systemu prawa przyjętego w XII wieku przez Lubekę. Za sprawą gminy niemieckiej (złożonej głównie z kupców z Lubeki), osiadłej na obecnym q Starym Mieście dowodnie już w 1227 roku, posługiwało się nim powstałe tu (przed 1263) pierwsze gdańskie miasto lokacyjne. Na jego czele stał q sołtys, przewodniczył Radzie Miejskiej, miasto dysponowało pełną autonomią w stosunku do władzy terytorialnej. Rada Miejska, uzupełniana przez kooptację dożywotnią rajców, była jedynym organem rządzącym i sądowniczym w mieście, od której decyzji przysługiwało tylko prawo odwołania do Rady Miejskiej Lubeki (q kodeks lubecki).
Prawo lubeckie uznawało (w przeciwieństwie do q prawa chełmińskiego) m.in. własność alodialną (dziedziczną) i zwolnienie od czynszu, tj. własność nie podlegała zwrotowi władzy terytorialnej w wypadku braku męskiego potomka i była zwolniona z opłat czynszowych. Władze miasta Gdańska na prawie lubeckim odgrywały w XIII wieku znaczną rolę, do śmierci księcia q Świętopełka bardziej ekonomiczną, później także polityczną. Za rządów księcia q Warcisława II, z 4 jego dokumentów 2 wystawiono dla Lubeki. W jednym zaznaczono nawet, by kupcy udający się z Gdańska do Lubeki zyskiwali tam przywileje podobne jak kupcy Lubeki w Gdańsku.
Znaczna autonomia Gdańska na prawie lubeckim powodowała represje ze strony księcia q Mściwoja II i później Krzyżaków, dążących do uzyskania wpływu na ustrój miasta, ustawodawstwo i sprawy majątkowe mieszczan (z czym wiązały się określone opłaty). Po odbudowie życia miejskiego w Gdańsku, w końcu lat 20. XIV wieku korzystało z niego Główne Miasto Gdańsk, dopiero w latach 1341–1342 zostało zastąpione prawem chełmińskim.
