ORGANY OLIWSKIE
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Organy_oliwskie.JPG|thumb|Organy oliwskie]] | [[File:Organy_oliwskie.JPG|thumb|Organy oliwskie]] | ||
| − | '''ORGANY OLIWSKIE''', instrument w archikatedrze oliwskiej. Składa się z dużych organów w | + | '''ORGANY OLIWSKIE''', instrument w archikatedrze oliwskiej. Składa się z dużych organów w zachodniej części nawy głównej, organów chórowych w południowym skrzydle transeptu i pozytywu w arkadzie pomiędzy nawami główną i północną. Najstarsze organy chórowe w południowym skrzydle transeptu zbudował w 1680 roku Johann Georg Wulff, w miejsce instrumentu z roku 1603 (dzieło Christiana Neumanna), zniszczonego (wywiezionego do Skokloster?) w czasie wojen szwedzkich. Z inicjatywy opata q Jacka Rybińskiego przebudowane w latach 1759–1760 przez Johanna Wilhelma Wulffa. Instrument miał 14 rejestrów, pulpit z ręczną i nożną klawiaturą, prospekt ozdobiony rzeźbami. W 1874 roku odrestaurowany przez Carla Schurichta (1832–1890). Duże organy ufundował opat J. Rybiński, zbudował zaś J.W. Wulff w okresie 1763–1788. Budowę instrumentu dokończył w 1790–1793 q Friedrich Rudolf Dalitz z polecenia opata q Johanna Karla Hohenzollerna-Hechingena. Rokokowy prospekt, dzieło klasztornego warsztatu snycerskiego (Joseph Gross, Alanus, czyli Martin Trost), ozdobiony był ornamentami i postaciami (także ruchomymi) aniołów grających na instrumentach. Instrument zawierał 5100 piszczałek w 83 rejestrach. Piszczałki prospektowe umieszczone były półeliptycznie na zachodniej emporze nawy głównej, w kilku kondygnacjach, wokół owalnego okna. Największe piszczałki wysunięto przed emporę. Dopływ powietrza następował z 14 miechów obsługiwanych przez kalikantów. Niszczejący po kasacie q klasztoru cystersów instrument przebudował w latach 1863–1865 Friedrich W. Kaltschmidt, tworząc nową mechanikę pulpitu i wiatrownic. W roku 1934 Joseph Goebel uzupełnił zarekwirowane (1917) cynowe piszczałki organów chórowych, przestroił obydwa instrumenty, zbudował trakturę elektryczno-pneumatyczną, zastąpił miechy dmuchawą, zainstalował nowy pulpit, do którego przyłączył także organy chórowe (razem 6800 piszczałek w 101 rejestrach). W 1945 zdewastowane, częściowo naprawione, większej naprawy dokonał w 1955 roku Wacław Biernacki. W okresie 1966–1968 Zygmunt Kamiński dokonał gruntownej renowacji i zainstalował nowy pulpit. W łuku arkady pomiędzy nawami główną i północną zbudował pozytyw organowy. Po ponownym przyłączeniu do głównego pulpitu organów chórowych cały instrument liczył 7876 piszczałek w 110 rejestrach. W 2000–2004 przeprowadzono gruntowną renowację prospektu (Zdzisław Mollin), przebudowano organy chórowe (obecnie 17 rejestrów), dodano nowy stół gry z elektroniczną matrycą, traktura elektro-pneumatyczna. Od roku 1958 służą corocznemu Międzynarodowemu Festiwalowi Muzyki Organowej. Podczas renowacji (2009–2011) odkryto, że większość piszczałek głónego instrumentu jest oryginalna (wcześniej uważano, że poza prospektem zostały wymienione na nowsze). {{author: AK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 17:47, 3 wrz 2013
ORGANY OLIWSKIE, instrument w archikatedrze oliwskiej. Składa się z dużych organów w zachodniej części nawy głównej, organów chórowych w południowym skrzydle transeptu i pozytywu w arkadzie pomiędzy nawami główną i północną. Najstarsze organy chórowe w południowym skrzydle transeptu zbudował w 1680 roku Johann Georg Wulff, w miejsce instrumentu z roku 1603 (dzieło Christiana Neumanna), zniszczonego (wywiezionego do Skokloster?) w czasie wojen szwedzkich. Z inicjatywy opata q Jacka Rybińskiego przebudowane w latach 1759–1760 przez Johanna Wilhelma Wulffa. Instrument miał 14 rejestrów, pulpit z ręczną i nożną klawiaturą, prospekt ozdobiony rzeźbami. W 1874 roku odrestaurowany przez Carla Schurichta (1832–1890). Duże organy ufundował opat J. Rybiński, zbudował zaś J.W. Wulff w okresie 1763–1788. Budowę instrumentu dokończył w 1790–1793 q Friedrich Rudolf Dalitz z polecenia opata q Johanna Karla Hohenzollerna-Hechingena. Rokokowy prospekt, dzieło klasztornego warsztatu snycerskiego (Joseph Gross, Alanus, czyli Martin Trost), ozdobiony był ornamentami i postaciami (także ruchomymi) aniołów grających na instrumentach. Instrument zawierał 5100 piszczałek w 83 rejestrach. Piszczałki prospektowe umieszczone były półeliptycznie na zachodniej emporze nawy głównej, w kilku kondygnacjach, wokół owalnego okna. Największe piszczałki wysunięto przed emporę. Dopływ powietrza następował z 14 miechów obsługiwanych przez kalikantów. Niszczejący po kasacie q klasztoru cystersów instrument przebudował w latach 1863–1865 Friedrich W. Kaltschmidt, tworząc nową mechanikę pulpitu i wiatrownic. W roku 1934 Joseph Goebel uzupełnił zarekwirowane (1917) cynowe piszczałki organów chórowych, przestroił obydwa instrumenty, zbudował trakturę elektryczno-pneumatyczną, zastąpił miechy dmuchawą, zainstalował nowy pulpit, do którego przyłączył także organy chórowe (razem 6800 piszczałek w 101 rejestrach). W 1945 zdewastowane, częściowo naprawione, większej naprawy dokonał w 1955 roku Wacław Biernacki. W okresie 1966–1968 Zygmunt Kamiński dokonał gruntownej renowacji i zainstalował nowy pulpit. W łuku arkady pomiędzy nawami główną i północną zbudował pozytyw organowy. Po ponownym przyłączeniu do głównego pulpitu organów chórowych cały instrument liczył 7876 piszczałek w 110 rejestrach. W 2000–2004 przeprowadzono gruntowną renowację prospektu (Zdzisław Mollin), przebudowano organy chórowe (obecnie 17 rejestrów), dodano nowy stół gry z elektroniczną matrycą, traktura elektro-pneumatyczna. Od roku 1958 służą corocznemu Międzynarodowemu Festiwalowi Muzyki Organowej. Podczas renowacji (2009–2011) odkryto, że większość piszczałek głónego instrumentu jest oryginalna (wcześniej uważano, że poza prospektem zostały wymienione na nowsze).
