BOROMEUSZKI
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''BOROMEUSZKI''', Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w roku 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi. W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką, 13 XI 1852 trzy siostry z przełożoną Xaverią Höfer (1824–1857) przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie z inicjatywy działającego od 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa (q Stanisław Kostka Rosołkiewicz) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna q dwór Uphagenów przy Schleusengasse 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w roku 1853 q szpital Najświętszej Marii Panny, z kaplicą na parterze. Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy ob. ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W roku 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców q Dolnego Miasta. Konsekrowana 20 XII 1894 przez | + | '''BOROMEUSZKI''', Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w roku 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi. W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką, 13 XI 1852 trzy siostry z przełożoną Xaverią Höfer (1824–1857) przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie z inicjatywy działającego od roku 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa (q Stanisław Kostka Rosołkiewicz) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna q dwór Uphagenów przy Schleusengasse 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w roku 1853 q szpital Najświętszej Marii Panny, z kaplicą na parterze. Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy ob. ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W roku 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców q Dolnego Miasta. Konsekrowana 20 XII 1894 przez biskupa chełmińskiego Leo Rednera (1828–1898). Obecnie pełni funkcję parafialnego q kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Kapelanami domu zakonnego, szpitala oraz kaplicy byli gdańscy kapłani, przeważnie wikariusze jednego z miejscowych kościołów. Przy szpitalu umieszczono sierociniec dla dziewcząt (q dom dziecka / katolicki sierociniec dla dziewcząt), szkołę pielęgniarską, w roku 1905 powstała w ogrodzie grota z figurą Matki Boskiej, wzorowana na grocie z Lourdes. Klasztor mieścił się na piętrze łącznika pomiędzy dawnym dworem Uphagenów a kaplicą. Podczas rozbudowy szpitala w roku 1911 powstał zastrzeżony dla zakonnej klauzury dziedziniec wewnętrzny. Szpital stanowił również bazę dla miejscowego Caritasu. W szpitalu, sierocińcu i szkole pracowało 10, 12, później nawet 38 sióstr zakonnych. W latach 90. XIX wieku objęły opieką sierociniec dla chłopców na q Starych Szkotach (q dom dziecka / katolicki sierociniec dla chłopców). Po odebraniu im w roku 1945 szpitali i sierocińców boromeuszki powróciły do Niemiec. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 15:41, 21 sie 2013
BOROMEUSZKI, Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w roku 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi. W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką, 13 XI 1852 trzy siostry z przełożoną Xaverią Höfer (1824–1857) przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie z inicjatywy działającego od roku 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa (q Stanisław Kostka Rosołkiewicz) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna q dwór Uphagenów przy Schleusengasse 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w roku 1853 q szpital Najświętszej Marii Panny, z kaplicą na parterze. Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy ob. ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W roku 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców q Dolnego Miasta. Konsekrowana 20 XII 1894 przez biskupa chełmińskiego Leo Rednera (1828–1898). Obecnie pełni funkcję parafialnego q kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Kapelanami domu zakonnego, szpitala oraz kaplicy byli gdańscy kapłani, przeważnie wikariusze jednego z miejscowych kościołów. Przy szpitalu umieszczono sierociniec dla dziewcząt (q dom dziecka / katolicki sierociniec dla dziewcząt), szkołę pielęgniarską, w roku 1905 powstała w ogrodzie grota z figurą Matki Boskiej, wzorowana na grocie z Lourdes. Klasztor mieścił się na piętrze łącznika pomiędzy dawnym dworem Uphagenów a kaplicą. Podczas rozbudowy szpitala w roku 1911 powstał zastrzeżony dla zakonnej klauzury dziedziniec wewnętrzny. Szpital stanowił również bazę dla miejscowego Caritasu. W szpitalu, sierocińcu i szkole pracowało 10, 12, później nawet 38 sióstr zakonnych. W latach 90. XIX wieku objęły opieką sierociniec dla chłopców na q Starych Szkotach (q dom dziecka / katolicki sierociniec dla chłopców). Po odebraniu im w roku 1945 szpitali i sierocińców boromeuszki powróciły do Niemiec.
