MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO
m (M.Ogonowska przeniósł stronę MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO A PAULO na MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO, bez pozostawienia przekierowania pod starym tytułem) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO''' (lazaryści), zgromadzenie zakonne kleryków regularnych prowadzące szeroko pojęte misje (ludowe) i szkoły dla świeckich i duchownych. | + | '''MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO''' (lazaryści), zgromadzenie zakonne kleryków regularnych prowadzące szeroko pojęte misje (ludowe) i szkoły dla świeckich i duchownych. Założone we Francji w 1625 roku, w Polsce od roku 1651. W Gdańsku w 1711 lazaryści objęli parafię w q Świętym Wojciechu i otworzyli dom misyjny, zwany Domem Gdańskim (w 1713 akt jego wstępnej, w 1723 ostatecznej erekcji w imieniu nuncjatury apostolskiej w Polsce podpisał nuncjusz Wincenty Santoni). Pracowało w nim 3–4 zakonników, w tym brat laik (do posług). W gronie kapłanów byli obcokrajowcy, m.in. Francuzi. Do zadań Domu Gdańskiego należały: duszpasterstwo parafialne (m.in. w sąsiedniej q Oruni), prowadzenie szkoły, konwersje protestantów, opieka nad sanktuarium św. Wojciecha. W roku 1730 misjonarze założyli bractwo św. Józefa. Uposażenie, poza dochodami parafii, składało się z gruntów w Świętym Wojciechu, sum kapitałowych, przechowywanych w Banku Paryskim. W 1736 roczny dochód Domu Gdańskiego wynosił 2744 zł pruskich. Po roku 1772, pod zaborem pruskim, nastąpił regres powołań i utrata skromnego uposażenia ziemskiego, ustanowiono rządową kontrolę nad dochodami z sum kapitałowych. Doprowadziło to do upadku domu misyjnego, zlikwidowanego w 1818. Po II wojnie światowej misjonarze wrócili do Gdańska; w latach 1957–1998 prowadzili q Gdańskie Seminarium Duchowne w Oliwie. W ich gronie był m.in. późniejszy abp metropolita gdański q Tadeusz Gocłowski. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:48, 14 sie 2013
MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO (lazaryści), zgromadzenie zakonne kleryków regularnych prowadzące szeroko pojęte misje (ludowe) i szkoły dla świeckich i duchownych. Założone we Francji w 1625 roku, w Polsce od roku 1651. W Gdańsku w 1711 lazaryści objęli parafię w q Świętym Wojciechu i otworzyli dom misyjny, zwany Domem Gdańskim (w 1713 akt jego wstępnej, w 1723 ostatecznej erekcji w imieniu nuncjatury apostolskiej w Polsce podpisał nuncjusz Wincenty Santoni). Pracowało w nim 3–4 zakonników, w tym brat laik (do posług). W gronie kapłanów byli obcokrajowcy, m.in. Francuzi. Do zadań Domu Gdańskiego należały: duszpasterstwo parafialne (m.in. w sąsiedniej q Oruni), prowadzenie szkoły, konwersje protestantów, opieka nad sanktuarium św. Wojciecha. W roku 1730 misjonarze założyli bractwo św. Józefa. Uposażenie, poza dochodami parafii, składało się z gruntów w Świętym Wojciechu, sum kapitałowych, przechowywanych w Banku Paryskim. W 1736 roczny dochód Domu Gdańskiego wynosił 2744 zł pruskich. Po roku 1772, pod zaborem pruskim, nastąpił regres powołań i utrata skromnego uposażenia ziemskiego, ustanowiono rządową kontrolę nad dochodami z sum kapitałowych. Doprowadziło to do upadku domu misyjnego, zlikwidowanego w 1818. Po II wojnie światowej misjonarze wrócili do Gdańska; w latach 1957–1998 prowadzili q Gdańskie Seminarium Duchowne w Oliwie. W ich gronie był m.in. późniejszy abp metropolita gdański q Tadeusz Gocłowski.
