AMBROS ZYGMUNT, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ZYGMUNT AMBROS''' (22 XII 1907 Zabłatowce, powiat żydaczowski – 12 III 1963 Warszawa), lekarz, twórca gdańskiej ortopedii po II wojnie światowej. W 1933 roku absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1934–1937 pracował we Lwowie, gdzie po studiach zatrudniono go na Oddziale Chirurgiczno-Ortopedycznym Szpitala Ubezpieczalni Społecznej. 30 VI 1937 uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie pracy pt. ''Regeneracja tkanki kostnej''. Od 1938 starszy asystent Instytutu Chirurgii Urazowej w Warszawie. Podczas II wojny światowej był starszym asystentem Oddziału Chirurgicznego warszawskiego Szpitala św. Ducha. Po zakończeniu działań wojennych został ordynatorem Oddziału Chirurgiczno-Urazowego w Miejskim Szpitalu dla Dzieci w Warszawie, równocześnie pełnił funkcję ordynatora w Lecznicy Ministerstwa Zdrowia. W 1949 roku habilitował się na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie dorobku i pracy ''Anatomiczna i czynnościowa naprawa ścięgien ręki'', docent. Od roku 1954 w Gdańsku jako kierownik w tworzonej przez siebie Klinice Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku. Zorganizował od podstaw nowoczesną, na dobrym poziomie dydaktycznym i naukowym klinikę, zgromadził młody, prężny zespół asystencki (m.in. | + | '''ZYGMUNT AMBROS''' (22 XII 1907 Zabłatowce, powiat żydaczowski – 12 III 1963 Warszawa), lekarz, twórca gdańskiej ortopedii po II wojnie światowej. W 1933 roku absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1934–1937 pracował we Lwowie, gdzie po studiach zatrudniono go na Oddziale Chirurgiczno-Ortopedycznym Szpitala Ubezpieczalni Społecznej. 30 VI 1937 roku uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie pracy pt. ''Regeneracja tkanki kostnej''. Od roku 1938 starszy asystent Instytutu Chirurgii Urazowej w Warszawie. Podczas II wojny światowej był starszym asystentem Oddziału Chirurgicznego warszawskiego Szpitala św. Ducha. Po zakończeniu działań wojennych został ordynatorem Oddziału Chirurgiczno-Urazowego w Miejskim Szpitalu dla Dzieci w Warszawie, równocześnie pełnił funkcję ordynatora w Lecznicy Ministerstwa Zdrowia. W 1949 roku habilitował się na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie dorobku i pracy ''Anatomiczna i czynnościowa naprawa ścięgien ręki'', docent. Od roku 1954 w Gdańsku jako kierownik w tworzonej przez siebie Klinice Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku (q Gdańsku Uniwersytet Medyczny). Zorganizował od podstaw nowoczesną, na dobrym poziomie dydaktycznym i naukowym klinikę, zgromadził młody, prężny zespół asystencki (m.in. Jerzy Patyński, Antoni Hlavaty, Leszek Portych, Marian Teleszyński, Leon Birn). Pierwszym efektem pracy tego zespołu było wydanie skryptu z podstaw ortopedii (Gdańsk 1957), a końcowym rezultatem opracowanie pierwszego po wojnie podręcznika ortopedii (Warszawa 1959). Od 1955 profesor tytularny. W 1957 roku wrócił do Warszawy, gdzie objął stanowisko ordynatora Oddziału Ortopedyczno-Urazowego w Szpitalu nr 8, w którym pracował do końca życia. Przez wiele lat piastował godność Prezesa Głównego Zarządu Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Ortopedycznego (1957–1963) oraz Francuskiego Towarzystwa Ortopedycznego (1958–1963). Kilka miesięcy przed śmiercią odbył podróż naukową, zwiedzając ośrodki zajmujące się chirurgią ręki w Anglii, Francji i Austrii. Zmarł po kilkumiesięcznej, ciężkiej chorobie nowotworowej. {{author: LB}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 11:55, 13 sie 2013
ZYGMUNT AMBROS (22 XII 1907 Zabłatowce, powiat żydaczowski – 12 III 1963 Warszawa), lekarz, twórca gdańskiej ortopedii po II wojnie światowej. W 1933 roku absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1934–1937 pracował we Lwowie, gdzie po studiach zatrudniono go na Oddziale Chirurgiczno-Ortopedycznym Szpitala Ubezpieczalni Społecznej. 30 VI 1937 roku uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie pracy pt. Regeneracja tkanki kostnej. Od roku 1938 starszy asystent Instytutu Chirurgii Urazowej w Warszawie. Podczas II wojny światowej był starszym asystentem Oddziału Chirurgicznego warszawskiego Szpitala św. Ducha. Po zakończeniu działań wojennych został ordynatorem Oddziału Chirurgiczno-Urazowego w Miejskim Szpitalu dla Dzieci w Warszawie, równocześnie pełnił funkcję ordynatora w Lecznicy Ministerstwa Zdrowia. W 1949 roku habilitował się na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie dorobku i pracy Anatomiczna i czynnościowa naprawa ścięgien ręki, docent. Od roku 1954 w Gdańsku jako kierownik w tworzonej przez siebie Klinice Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku (q Gdańsku Uniwersytet Medyczny). Zorganizował od podstaw nowoczesną, na dobrym poziomie dydaktycznym i naukowym klinikę, zgromadził młody, prężny zespół asystencki (m.in. Jerzy Patyński, Antoni Hlavaty, Leszek Portych, Marian Teleszyński, Leon Birn). Pierwszym efektem pracy tego zespołu było wydanie skryptu z podstaw ortopedii (Gdańsk 1957), a końcowym rezultatem opracowanie pierwszego po wojnie podręcznika ortopedii (Warszawa 1959). Od 1955 profesor tytularny. W 1957 roku wrócił do Warszawy, gdzie objął stanowisko ordynatora Oddziału Ortopedyczno-Urazowego w Szpitalu nr 8, w którym pracował do końca życia. Przez wiele lat piastował godność Prezesa Głównego Zarządu Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Ortopedycznego (1957–1963) oraz Francuskiego Towarzystwa Ortopedycznego (1958–1963). Kilka miesięcy przed śmiercią odbył podróż naukową, zwiedzając ośrodki zajmujące się chirurgią ręki w Anglii, Francji i Austrii. Zmarł po kilkumiesięcznej, ciężkiej chorobie nowotworowej.
