ZAKŁAD PRACY I UBOGICH
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[Category: | + | '''ZAKŁAD PRACY I UBOGICH''' (Arbeits- und Armen-Anstalt), instytucja wyłoniona z q Domu Poprawy oraz q Instytutu Ubogich. 14 XI 1833 roku, po sprzedaży zabudowań Domu Poprawy, pensjonariuszy przeniesiono do zakupionego q Dworu II w q Oliwie (ul. Polanki 124). Zatrudniano ich, wzorem q Domu Dobroczynności i Domu Poprawy, w manufakturze włókienniczej, w warsztacie szewskim i stolarni. Zakład utrzymywany był z funduszy miejskich, uzupełnianych przez donacje instytucji, firm i osób prywatnych. Wydzielono w nim 300 miejsc do opieki stacjonarnej nad ubogimi, w 1872 roku powiększono o dalsze 100 miejsc. Stopniowo następowała zmiana charakteru zakładu na dom starców: w 1913 roku przebywało w nim 160 kobiet i 220 mężczyzn niezdolnych do pracy z racji wieku bądź osoby samotne, pozbawione opieki rodziny. Tu dożywały często sędziwego wieku. Rocznie umierało od 10 do 15% pensjonariuszy. Zakład rozdzielał również środki przeznaczone przez miasto na wspomaganie ubogich niemieszkających na miejscu, w początku XX wieku sięgały one 76 300 marek rocznie. Zarządzany był przez czterech prowizorów wybieranych przez magistrat i utrzymywanych przez miasto. {{author: ASZ}} <br /><br /> |
| + | Tabela: Prezesi zarządu Zakładu Pracy i Ubogich<br /> | ||
| + | Tabela: Zgony w domu starców w latach 1875–1940 [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 19:37, 11 sie 2013
ZAKŁAD PRACY I UBOGICH (Arbeits- und Armen-Anstalt), instytucja wyłoniona z q Domu Poprawy oraz q Instytutu Ubogich. 14 XI 1833 roku, po sprzedaży zabudowań Domu Poprawy, pensjonariuszy przeniesiono do zakupionego q Dworu II w q Oliwie (ul. Polanki 124). Zatrudniano ich, wzorem q Domu Dobroczynności i Domu Poprawy, w manufakturze włókienniczej, w warsztacie szewskim i stolarni. Zakład utrzymywany był z funduszy miejskich, uzupełnianych przez donacje instytucji, firm i osób prywatnych. Wydzielono w nim 300 miejsc do opieki stacjonarnej nad ubogimi, w 1872 roku powiększono o dalsze 100 miejsc. Stopniowo następowała zmiana charakteru zakładu na dom starców: w 1913 roku przebywało w nim 160 kobiet i 220 mężczyzn niezdolnych do pracy z racji wieku bądź osoby samotne, pozbawione opieki rodziny. Tu dożywały często sędziwego wieku. Rocznie umierało od 10 do 15% pensjonariuszy. Zakład rozdzielał również środki przeznaczone przez miasto na wspomaganie ubogich niemieszkających na miejscu, w początku XX wieku sięgały one 76 300 marek rocznie. Zarządzany był przez czterech prowizorów wybieranych przez magistrat i utrzymywanych przez miasto.
Tabela: Prezesi zarządu Zakładu Pracy i Ubogich
Tabela: Zgony w domu starców w latach 1875–1940
