LISSAUER ABRAHAM, lekarz
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ABRAHAM LISSAUER''' (29 VIII 1832 Kościerzyna – 29 IX 1908 Charlottenburg (Berlin)), lekarz, naukowiec. Naukę szkolną rozpoczął w Żaganiu, | + | '''ABRAHAM LISSAUER''' (29 VIII 1832 Kościerzyna – 29 IX 1908 Charlottenburg (Berlin)), lekarz, naukowiec. Naukę szkolną rozpoczął w Żaganiu, w latach 1848–1850 kontynuował w Gimnazjum Miejskim. Po maturze studiował na uniwersytecie w Berlinie, początkowo filozofię, następnie prawo i medycynę. Studia medyczne ukończył w 1856 roku w Wiedniu. Początkowo pracował jako lekarz w Lidzbarku Warmińskim i Nidzicy. W Gdańsku od roku 1863 prowadził praktykę prywatną: w 1863 gabinet przy Breitgasse (ul. Szeroka 10), w 1892 na ul. Lastadia 39B. W okresie 1867–1869 pracował dodatkowo w Instytucie Położniczym (położnictwo). W czasie wojen Prus z Austrią (1866) i Francją (1870–1871) frontowy lekarz wojskowy. Interesował się archeologią, antropologią i etnologią Pomorza, uczestniczył w międzynarodowych kongresach naukowych, prowadził badania naukowe w Afryce. Publikował rozprawy i artykuły naukowe. Działacz i od 1887 roku pierwszy prezes Zachodniopruskiej Izby Lekarskiej w Gdańsku. W ramach Towarzystwa Przyrodniczego utworzył w 1872 sekcję antropologii i etnologii. W 1892 roku przeniósł się do Berlina i poświęcił się wyłącznie pracy nauk. W 1903 otrzymał od cesarza Wilhelma II tytuł profesorski. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 21:03, 6 sie 2013
ABRAHAM LISSAUER (29 VIII 1832 Kościerzyna – 29 IX 1908 Charlottenburg (Berlin)), lekarz, naukowiec. Naukę szkolną rozpoczął w Żaganiu, w latach 1848–1850 kontynuował w Gimnazjum Miejskim. Po maturze studiował na uniwersytecie w Berlinie, początkowo filozofię, następnie prawo i medycynę. Studia medyczne ukończył w 1856 roku w Wiedniu. Początkowo pracował jako lekarz w Lidzbarku Warmińskim i Nidzicy. W Gdańsku od roku 1863 prowadził praktykę prywatną: w 1863 gabinet przy Breitgasse (ul. Szeroka 10), w 1892 na ul. Lastadia 39B. W okresie 1867–1869 pracował dodatkowo w Instytucie Położniczym (położnictwo). W czasie wojen Prus z Austrią (1866) i Francją (1870–1871) frontowy lekarz wojskowy. Interesował się archeologią, antropologią i etnologią Pomorza, uczestniczył w międzynarodowych kongresach naukowych, prowadził badania naukowe w Afryce. Publikował rozprawy i artykuły naukowe. Działacz i od 1887 roku pierwszy prezes Zachodniopruskiej Izby Lekarskiej w Gdańsku. W ramach Towarzystwa Przyrodniczego utworzył w 1872 sekcję antropologii i etnologii. W 1892 roku przeniósł się do Berlina i poświęcił się wyłącznie pracy nauk. W 1903 otrzymał od cesarza Wilhelma II tytuł profesorski.
