LIPCZINSKY MAX JOSEPH, budowniczy fortepianów
m (S.Danecki przeniósł stronę LIPCZINSKY MAX JOSEPH (Lipczyński Maximilian Józef) na LIPCZINSKY MAX JOSEPH, bez pozostawienia przekierowania pod starym tytułem) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''MAX JOSEPH LIPCZINSKY''' (Maximilian Józef Lipczyński; 1862 Lębork – 11 I 1912 Gdańsk), budowniczy fortepianów. Syn i uczeń Józefa, brat artysty malarza Alberta (20 XII 1876 Lębork – 15 V 1974 Sopot). Początkowo pracował w fabryce ojca w Lęborku, gdzie m.in. sygnował pianina: J.M. Lipczyński – Lauenburg i. P. Po praktyce w fabrykach | + | '''MAX JOSEPH LIPCZINSKY''' (Maximilian Józef Lipczyński; 1862 Lębork – 11 I 1912 Gdańsk), budowniczy fortepianów. Syn i uczeń Józefa, brat artysty malarza Alberta (20 XII 1876 Lębork – 15 V 1974 Sopot). Początkowo pracował w fabryce ojca w Lęborku, gdzie m.in. sygnował pianina: J.M. Lipczyński – Lauenburg i. P. Po praktyce w fabrykach niemieckich prowadził od 1890 roku wytwórnię fortepianów i fisharmonii w Gdańsku przy Jopengasse (ul. Piwna), od 1 IV 1893 w domu własnym, od około roku 1893 z uproszczoną pisownią nazwiska. Produkował głównie pianina. W 1898 opatentował własną mechanikę pianinową, w 1901 fortepianową. Jego instrumenty nagrodzono medalami na wystawach przemysłowych w Chojnicach (1893), Grudziądzu (1896), Sopocie (1896), Koszalinie (1899), Szczecinie (1901), Gdańsku (1904 i 1907), Poznaniu (1911). Otrzymał listy pochwalne od znanych pianistów i dyrygentów; miał tytuł dostawcy Królewskiej Szkoły Wojskowej. W roku 1896 zatrudniał 15–20 pracowników. Członek Gdańskiego Towarzystwa Wioślarskiego i jego zarządu. Zakład działał do II wojny światowej. {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 21:35, 6 sie 2013
MAX JOSEPH LIPCZINSKY (Maximilian Józef Lipczyński; 1862 Lębork – 11 I 1912 Gdańsk), budowniczy fortepianów. Syn i uczeń Józefa, brat artysty malarza Alberta (20 XII 1876 Lębork – 15 V 1974 Sopot). Początkowo pracował w fabryce ojca w Lęborku, gdzie m.in. sygnował pianina: J.M. Lipczyński – Lauenburg i. P. Po praktyce w fabrykach niemieckich prowadził od 1890 roku wytwórnię fortepianów i fisharmonii w Gdańsku przy Jopengasse (ul. Piwna), od 1 IV 1893 w domu własnym, od około roku 1893 z uproszczoną pisownią nazwiska. Produkował głównie pianina. W 1898 opatentował własną mechanikę pianinową, w 1901 fortepianową. Jego instrumenty nagrodzono medalami na wystawach przemysłowych w Chojnicach (1893), Grudziądzu (1896), Sopocie (1896), Koszalinie (1899), Szczecinie (1901), Gdańsku (1904 i 1907), Poznaniu (1911). Otrzymał listy pochwalne od znanych pianistów i dyrygentów; miał tytuł dostawcy Królewskiej Szkoły Wojskowej. W roku 1896 zatrudniał 15–20 pracowników. Członek Gdańskiego Towarzystwa Wioślarskiego i jego zarządu. Zakład działał do II wojny światowej.
