LINDE JOHANN ERNST von der, burmistrz Gdańska
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JOHANN ERNST von der LINDE''' (25 X 1651 Gdańsk – 24 XII 1721 Gdańsk), burmistrz. Syn rajcy (1659) Valentina (3 II 1618 | + | '''JOHANN ERNST von der LINDE''' (25 X 1651 Gdańsk – 24 XII 1721 Gdańsk), burmistrz. Syn rajcy (1659) Valentina (3 II 1618 Gdańsk – 18 VII 1696 Elbląg), wnuka Nicolausa, brata burmistrza q Johanna Linde. Wysłany przez rodziców do Poznania i Krakowa w celu nauki języka polskiego; od 1665 roku uczył się w Gimnazjum Akademickim, następnie studiował na uniwersytecie w Królewcu (1672) i w Lejdzie (1678). Od 1691 sekretarz Rady Miejskiej Gdańska, w latach 1697–1712 syndyk, 1705–1711 rajca, od 1708 sędzia, 1712–1721 burmistrz, 1720 burgrabia. Witał 25 III 1698 przybyłego do Gdańska króla polskiego Augusta II Wettina uroczystą mową wygłoszoną po łacinie na schodach Ratusza Głównego Miasta. Pod koniec roku 1704 członek delegacji gdańskiej (wraz z burmistrzem Joachimem Hoppem i syndykiem Albrechtem Rosenbergiem), wysłanej do Malborka na pertraktacje z Augustem II w związku z dwukrólewiem i poparciem Gdańska dla Stanisława Leszczyńskiego. Podczas wojny północnej (1701–1721) brał udział, jako wysłannik Gdańska, w rozmowach z dyplomatami Prus, Szwecji, Anglii oraz Niderlandów. Należał do najwybitniejszych przedstawicieli nowych elit rządzących w Gdańsku, tzw. uczonych (''Gelehrten''), kształconych specjalnie z myślą o sprawowaniu władzy. Napisał u schyłku XVII wieku nieogłoszoną ostatecznie drukiem rozprawę ''Ius publicum civitatis Gedanensis'', w której zawarł wykład gdańskiego prawa i ustroju oraz statusu prawnego Gdańska w ramach RP w interpretacji zgodnej ze stanowiskiem Rady Miejskiej (prezentując m.in. tezę, że Gdańsk podlega bezpośrednio królom polskim, w związku z czym jest niezależny od władzy sejmowej). Traktat ten stanowił stadium pośrednie między podobnymi dziełami Eliasa Constantina Schrödera (1675) i Gottfrieda Lengnicha (1769). W latach 1691–1710 (gdy był syndykiem) prowadził bardzo obszerny i skrupulatny faktograficznie diariusz bieżących wydarzeń politycznych ''Diarium Lindianum''. Poruszał w nim m.in. współczesne kwestie międzynarodowe, relacje Gdańska z obcymi mocarstwami, działalność dyplomacji gdańskiej, kwestie polityczne związane z RP, udział przedstawicieli Gdańska w obradach sejmu koronnego i sejmiku pruskiego, bieżące sprawy gospodarcze, sytuację wyznaniową na terenie miasta, opisywał architekturę, kolekcje obrazów i księgozbiory prywatne gdańskich elit rządzących miastem. Zajmował się wydawaniem źródeł historycznych dotyczących dziejów Gdańska. Spokrewniony (przez córkę) z gdańskim historykiem i rajcą Christianem Daberhudtem, który odziedziczył spuściznę burmistrza oraz jego bogaty księgozbiór. Biegle posługiwał się łaciną. W roku 1711 wszedł w posiadanie kilku włości w okolicach Chwaszczyna, m.in. wsi Chwarzno. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 20:04, 6 sie 2013
JOHANN ERNST von der LINDE (25 X 1651 Gdańsk – 24 XII 1721 Gdańsk), burmistrz. Syn rajcy (1659) Valentina (3 II 1618 Gdańsk – 18 VII 1696 Elbląg), wnuka Nicolausa, brata burmistrza q Johanna Linde. Wysłany przez rodziców do Poznania i Krakowa w celu nauki języka polskiego; od 1665 roku uczył się w Gimnazjum Akademickim, następnie studiował na uniwersytecie w Królewcu (1672) i w Lejdzie (1678). Od 1691 sekretarz Rady Miejskiej Gdańska, w latach 1697–1712 syndyk, 1705–1711 rajca, od 1708 sędzia, 1712–1721 burmistrz, 1720 burgrabia. Witał 25 III 1698 przybyłego do Gdańska króla polskiego Augusta II Wettina uroczystą mową wygłoszoną po łacinie na schodach Ratusza Głównego Miasta. Pod koniec roku 1704 członek delegacji gdańskiej (wraz z burmistrzem Joachimem Hoppem i syndykiem Albrechtem Rosenbergiem), wysłanej do Malborka na pertraktacje z Augustem II w związku z dwukrólewiem i poparciem Gdańska dla Stanisława Leszczyńskiego. Podczas wojny północnej (1701–1721) brał udział, jako wysłannik Gdańska, w rozmowach z dyplomatami Prus, Szwecji, Anglii oraz Niderlandów. Należał do najwybitniejszych przedstawicieli nowych elit rządzących w Gdańsku, tzw. uczonych (Gelehrten), kształconych specjalnie z myślą o sprawowaniu władzy. Napisał u schyłku XVII wieku nieogłoszoną ostatecznie drukiem rozprawę Ius publicum civitatis Gedanensis, w której zawarł wykład gdańskiego prawa i ustroju oraz statusu prawnego Gdańska w ramach RP w interpretacji zgodnej ze stanowiskiem Rady Miejskiej (prezentując m.in. tezę, że Gdańsk podlega bezpośrednio królom polskim, w związku z czym jest niezależny od władzy sejmowej). Traktat ten stanowił stadium pośrednie między podobnymi dziełami Eliasa Constantina Schrödera (1675) i Gottfrieda Lengnicha (1769). W latach 1691–1710 (gdy był syndykiem) prowadził bardzo obszerny i skrupulatny faktograficznie diariusz bieżących wydarzeń politycznych Diarium Lindianum. Poruszał w nim m.in. współczesne kwestie międzynarodowe, relacje Gdańska z obcymi mocarstwami, działalność dyplomacji gdańskiej, kwestie polityczne związane z RP, udział przedstawicieli Gdańska w obradach sejmu koronnego i sejmiku pruskiego, bieżące sprawy gospodarcze, sytuację wyznaniową na terenie miasta, opisywał architekturę, kolekcje obrazów i księgozbiory prywatne gdańskich elit rządzących miastem. Zajmował się wydawaniem źródeł historycznych dotyczących dziejów Gdańska. Spokrewniony (przez córkę) z gdańskim historykiem i rajcą Christianem Daberhudtem, który odziedziczył spuściznę burmistrza oraz jego bogaty księgozbiór. Biegle posługiwał się łaciną. W roku 1711 wszedł w posiadanie kilku włości w okolicach Chwaszczyna, m.in. wsi Chwarzno.
