LINCK OTTO FERDINAND, armator, radny
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''OTTO FERDINAND LINCK''' (1813 Gdańsk – 23 IX 1883 Gdańsk), armator. Syn Georga Lincka. Początkowo z bratem Wilhelmem Gustavem (18 V 1805 | + | '''OTTO FERDINAND LINCK''' (1813 Gdańsk – 23 IX 1883 Gdańsk), armator. Syn Georga Lincka. Początkowo z bratem Wilhelmem Gustavem (18 V 1805 Gdańsk – 2 II 1876 Gdańsk) współwłaściciel firmy żeglugowo-handlowej Georg Linck, (z kantorem przy Breitgasse (ul. Szeroka 50)), zajmującej się handlem i hurtowym eksportem towarów do portów Europy Zachodniej. Po śmierci Wilhelma Gustava jej właściciel. W 1853 roku firma posiadała 14 statków żaglowych do transportu zboża i drewna, w roku 1883 – 25 żaglowców, głównie barków o średniej pojemności 450–500 BRT. Z flotylli ojca Georga z 1849 pływały jeszcze pod gdańską banderą żaglowce: „Danzig”, „Königin Elisabeth Louisa”, „Maria”, a także pinka „Vorvärts”, należąca wówczas do firmy Alexandra Gibsone’a. Pozostałe zostały zwodowane po roku 1850. Wieloletni członek q Korporacji Kupców. Od 26 XI 1866 przez 17 lat członek Rady Miejskiej. W 1870 roku bracia ufundowali okno witrażowe dla kościoła NMP, a w 1873 okno witrażowe w kaplicy murarzy i piekarzy w kościele św. Jana. Świetność firmy zakończyła się po wejściu do eksploatacji statków parowych. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 20:55, 6 sie 2013
OTTO FERDINAND LINCK (1813 Gdańsk – 23 IX 1883 Gdańsk), armator. Syn Georga Lincka. Początkowo z bratem Wilhelmem Gustavem (18 V 1805 Gdańsk – 2 II 1876 Gdańsk) współwłaściciel firmy żeglugowo-handlowej Georg Linck, (z kantorem przy Breitgasse (ul. Szeroka 50)), zajmującej się handlem i hurtowym eksportem towarów do portów Europy Zachodniej. Po śmierci Wilhelma Gustava jej właściciel. W 1853 roku firma posiadała 14 statków żaglowych do transportu zboża i drewna, w roku 1883 – 25 żaglowców, głównie barków o średniej pojemności 450–500 BRT. Z flotylli ojca Georga z 1849 pływały jeszcze pod gdańską banderą żaglowce: „Danzig”, „Königin Elisabeth Louisa”, „Maria”, a także pinka „Vorvärts”, należąca wówczas do firmy Alexandra Gibsone’a. Pozostałe zostały zwodowane po roku 1850. Wieloletni członek q Korporacji Kupców. Od 26 XI 1866 przez 17 lat członek Rady Miejskiej. W 1870 roku bracia ufundowali okno witrażowe dla kościoła NMP, a w 1873 okno witrażowe w kaplicy murarzy i piekarzy w kościele św. Jana. Świetność firmy zakończyła się po wejściu do eksploatacji statków parowych.
