KULMUS JOHANN GEORG, lekarz
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JOHANN GEORG KULMUS''' (1680 Wrocław – 6 XI 1731 Gdańsk), lekarz. Syn piekarza Adama Kulmusa, brat q Johanna Adama Kulmusa. Studiował medycynę w Lipsku, Halle i Lejdzie, gdzie od 1702 | + | '''JOHANN GEORG KULMUS''' (1680 Wrocław – 6 XI 1731 Gdańsk), lekarz. Syn piekarza Adama Kulmusa, brat q Johanna Adama Kulmusa. Studiował medycynę w Lipsku, Halle i Lejdzie, gdzie od 1702 roku doktor. Od 1704 w Gdańsku, utrzymywał się z praktyki lekarskiej, mianowany przez króla polskiego Augusta II nadwornym lekarzem. Podczas epidemii dżumy w 1709 korespondował z lekarzami z Wrocławia w sprawie jej zwalczania (opublikowana w roku 1711 we Wrocławiu pt. ''Einiger Medicorum Schreiben…''). Wraz z doktorem Nathanielem Gerholdem wydał nielegalnie rozprawkę o dżumie, w okresie największego nasilenia epidemii opuścił Gdańsk, rozpowszechniając informację o tragicznych skutkach zarazy. Jego opinie zaszkodziły kontaktom handlowym Gdańska. Popadł przez to w konflikt z władzami miasta. Mimo iż uważał, że jako lekarz królewski nie podlega jurysdykcji Rady Miejskiej, został zmuszony do zapłacenia 50 talarów grzywny, jako kary za obrazę gdańskich aptekarzy miejskich, chcących sprawdzać jakoś jego leków. Zatarg negatywnie wpłynął na jego pozycję w mieście. Zmarł na gruźlicę. Miał syna Johanna Ernesta (30 VI 1709 Gdańsk – 7 XI 1769 Gdańsk), lekarza i fizyka gdańskiego. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 11:12, 5 sie 2013
JOHANN GEORG KULMUS (1680 Wrocław – 6 XI 1731 Gdańsk), lekarz. Syn piekarza Adama Kulmusa, brat q Johanna Adama Kulmusa. Studiował medycynę w Lipsku, Halle i Lejdzie, gdzie od 1702 roku doktor. Od 1704 w Gdańsku, utrzymywał się z praktyki lekarskiej, mianowany przez króla polskiego Augusta II nadwornym lekarzem. Podczas epidemii dżumy w 1709 korespondował z lekarzami z Wrocławia w sprawie jej zwalczania (opublikowana w roku 1711 we Wrocławiu pt. Einiger Medicorum Schreiben…). Wraz z doktorem Nathanielem Gerholdem wydał nielegalnie rozprawkę o dżumie, w okresie największego nasilenia epidemii opuścił Gdańsk, rozpowszechniając informację o tragicznych skutkach zarazy. Jego opinie zaszkodziły kontaktom handlowym Gdańska. Popadł przez to w konflikt z władzami miasta. Mimo iż uważał, że jako lekarz królewski nie podlega jurysdykcji Rady Miejskiej, został zmuszony do zapłacenia 50 talarów grzywny, jako kary za obrazę gdańskich aptekarzy miejskich, chcących sprawdzać jakoś jego leków. Zatarg negatywnie wpłynął na jego pozycję w mieście. Zmarł na gruźlicę. Miał syna Johanna Ernesta (30 VI 1709 Gdańsk – 7 XI 1769 Gdańsk), lekarza i fizyka gdańskiego.
