WINTER LEOPOLD von, nadburmistrz Gdańska
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Leopold von Winter.JPG|thumb|Leopold von Winter]] | [[File:Leopold von Winter.JPG|thumb|Leopold von Winter]] | ||
| − | '''LEOPOLD von WINTER''' (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec k. Świecia), nadburmistrz Gd. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. poł. XIX w., dzięki której prowincjonalny wówczas Gd. przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gim. w Bydgoszczy, studiował prawo handl. i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państw. w Kwidzynie, Gd. i Malborku. Od 1850 landrat powiatu Lebus k. Frankfurtu n. Odrą, od 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gd., został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku (q afera gd.). 6 | + | '''LEOPOLD von WINTER''' (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec k. Świecia), nadburmistrz Gd. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. poł. XIX w., dzięki której prowincjonalny wówczas Gd. przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gim. w Bydgoszczy, studiował prawo handl. i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państw. w Kwidzynie, Gd. i Malborku. Od 1850 landrat powiatu Lebus k. Frankfurtu n. Odrą, od 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gd., został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku (q afera gd.). 6 I 1863 rozpoczął urzędowanie, 1874 i 1886 przedłużano mu umowę na kolejne 12-letnie kadencje. Doprowadziły do wielkich przeobrażeń w Gd.: założono kanalizację i q wodociągi z czystą wodą (1869–72), położono kamienne chodniki i wybrukowano kamienną kostką najważniejsze w mieście ulice (1870–79), uregulowano ciągi komunikacyjne, rozbierając wiele dawnych budowli (głównie q bramy miejskie). Zreorganizowano szkolnictwo podstawowe i średnie, wybudowano prawie 20 nowych obiektów szkolnych (1865–90, m.in. ob. również używane w tym celu przy ulicach Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego), 1887 powstał q Szpital Miejski przy Sandgrube (ul. Rogaczewskiego), 1872 utworzono q Muzeum Miejskie w dawnym klasztorze q franciszkanów przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka) i 1880 q Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej w Zielonej Bramie. Rozpoczęto budowę q Stoczni Schichaua (1889), unowocześniono port, uruchomiono komunikację miejską – omnibusy (1864) i q tramwaje konne (1873), przeprowadzono parcelację q Wrzeszcza pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe. Na q Westerplatte powstało kąpielisko miejskie i uzdrowisko o znaczeniu ponadregionalnym. W. był inicjatorem budowy przez prywatne konsorcjum q kolei Malbork–Mława (1873–79). Ostatnie lata spędził w swoim majątku Jeleniec, gdzie został pochowany. 10 VII 1890 Rada Miejska nadała mu q honorowe obywatelstwo miasta Gd., jego imieniem nazwano dawny i ob. q Targ Maślany (pl. Wintera), a popiersie dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w Sali Wety Ratusza Głównego Miasta. W 1904 na fasadzie domu przy Große Gerbergasse 5 (ul. Garbary), gdzie mieszkał, wmurowano poświęconą mu tablicę.Jego wizerunek z 1905 znajduje się wśród 6 płaskorzeźb na budynku banku z 1905 przy ob. ul. Okopowej. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 08:21, 3 sie 2013
LEOPOLD von WINTER (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec k. Świecia), nadburmistrz Gd. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. poł. XIX w., dzięki której prowincjonalny wówczas Gd. przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gim. w Bydgoszczy, studiował prawo handl. i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państw. w Kwidzynie, Gd. i Malborku. Od 1850 landrat powiatu Lebus k. Frankfurtu n. Odrą, od 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gd., został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku (q afera gd.). 6 I 1863 rozpoczął urzędowanie, 1874 i 1886 przedłużano mu umowę na kolejne 12-letnie kadencje. Doprowadziły do wielkich przeobrażeń w Gd.: założono kanalizację i q wodociągi z czystą wodą (1869–72), położono kamienne chodniki i wybrukowano kamienną kostką najważniejsze w mieście ulice (1870–79), uregulowano ciągi komunikacyjne, rozbierając wiele dawnych budowli (głównie q bramy miejskie). Zreorganizowano szkolnictwo podstawowe i średnie, wybudowano prawie 20 nowych obiektów szkolnych (1865–90, m.in. ob. również używane w tym celu przy ulicach Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego), 1887 powstał q Szpital Miejski przy Sandgrube (ul. Rogaczewskiego), 1872 utworzono q Muzeum Miejskie w dawnym klasztorze q franciszkanów przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka) i 1880 q Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej w Zielonej Bramie. Rozpoczęto budowę q Stoczni Schichaua (1889), unowocześniono port, uruchomiono komunikację miejską – omnibusy (1864) i q tramwaje konne (1873), przeprowadzono parcelację q Wrzeszcza pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe. Na q Westerplatte powstało kąpielisko miejskie i uzdrowisko o znaczeniu ponadregionalnym. W. był inicjatorem budowy przez prywatne konsorcjum q kolei Malbork–Mława (1873–79). Ostatnie lata spędził w swoim majątku Jeleniec, gdzie został pochowany. 10 VII 1890 Rada Miejska nadała mu q honorowe obywatelstwo miasta Gd., jego imieniem nazwano dawny i ob. q Targ Maślany (pl. Wintera), a popiersie dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w Sali Wety Ratusza Głównego Miasta. W 1904 na fasadzie domu przy Große Gerbergasse 5 (ul. Garbary), gdzie mieszkał, wmurowano poświęconą mu tablicę.Jego wizerunek z 1905 znajduje się wśród 6 płaskorzeźb na budynku banku z 1905 przy ob. ul. Okopowej.
