RAT DER DANZIGER, organizacja byłych gdańszczan
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''RAT DER DANZIGER''' (Rada Gdańszczan), organizacja byłych niem. gdańszczan po II | + | '''RAT DER DANZIGER''' (Rada Gdańszczan), organizacja byłych niem. gdańszczan po II wojnie światowej, uważająca się za kontynuatora parlamentu q II Wolnego Miasta Gdańska (WMG; q Volkstagu). Formalnie nie należy do ziomkostwa gdańszczan (q Bund der Danziger), choć jej działacze z reguły są członkami ziomkostwa. Założona 1947, pierwsze wybory 36 posłów odbyły się 1951, z udziałem ok. 53 tys. byłych gdańszczan. W 1951 wybrała Vertretung der Freien Stadt Danzig (Przedstawicielstwo Wolnego Miasta Gd.), uchodzące za rząd II WMG na wygnaniu. Wybory do Rady odbywają się co 10 lat, od 1991 liczy 15 posłów. Pierwszym prezydentem Rady był q Norbert Sternfeld. W 1948 Rada wystąpiła do mocarstw zach. oraz ONZ z żądaniem restytucji II WMG pod ochroną ONZ. Jeszcze w swojej tzw. „Zielonej Księdze” z 1994 wyrażała zdanie, że „sprawa Gdańska” jest „otwarta”, że byli gdańszczanie żądają od władz Polski oddania publicznego mienia II WMG oraz odszkodowania, uznała jednak też prawa mieszkających ob. w Gd. Polaków. {{author: POL}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:38, 1 sie 2013
RAT DER DANZIGER (Rada Gdańszczan), organizacja byłych niem. gdańszczan po II wojnie światowej, uważająca się za kontynuatora parlamentu q II Wolnego Miasta Gdańska (WMG; q Volkstagu). Formalnie nie należy do ziomkostwa gdańszczan (q Bund der Danziger), choć jej działacze z reguły są członkami ziomkostwa. Założona 1947, pierwsze wybory 36 posłów odbyły się 1951, z udziałem ok. 53 tys. byłych gdańszczan. W 1951 wybrała Vertretung der Freien Stadt Danzig (Przedstawicielstwo Wolnego Miasta Gd.), uchodzące za rząd II WMG na wygnaniu. Wybory do Rady odbywają się co 10 lat, od 1991 liczy 15 posłów. Pierwszym prezydentem Rady był q Norbert Sternfeld. W 1948 Rada wystąpiła do mocarstw zach. oraz ONZ z żądaniem restytucji II WMG pod ochroną ONZ. Jeszcze w swojej tzw. „Zielonej Księdze” z 1994 wyrażała zdanie, że „sprawa Gdańska” jest „otwarta”, że byli gdańszczanie żądają od władz Polski oddania publicznego mienia II WMG oraz odszkodowania, uznała jednak też prawa mieszkających ob. w Gd. Polaków.
