KAPUCYNI

Wersja z 13:22, 26 cze 2013 (pokaż źródło) M.Ogonowska (dyskusja | edycje) ← poprzednia edycja		Wersja z 22:20, 15 lip 2013 (pokaż źródło) D.Szmit (dyskusja | edycje) następna edycja →
Linia 1:		Linia 1:
	{{paper}}		{{paper}}
−	[[File:Kapucyn.JPG|thumb|Kapucyn]]'''KAPUCYNI''', bracia mniejsi kapucyni, zakon żebrzący z grupy zakonów franciszkańskich, stanowiący obok q franciszkanów konwentualnych oraz braci mniejszych (q bernardynów i q reformatów) trzecią autonomiczną rodzinę i zakonu franciszkanów. Wyłonił się ok. 1525 we Włoszech z franciszkańskiego ruchu obserwanckiego, nastawiając się na życie pokutne, a po uzyskaniu pełnej niezależności 1619, obok kontemplacji zajmował się aktywnym kaznodziejstwem, misjami ludowymi, katechizacją, duszpasterstwem chorych i więźniów. Nazwa kapucyn pochodzi od charakterystycznego kaptura w jasnobrązowym habicie. Odegrał istotną rolę w rekatolicyzacji i utrwalaniu potrydenckiej reformy Kościoła. W Polsce k. podjęli pierwszą nieudaną próbę osiedlenia się 1627 (Brodnica w Prusach Królewskich), ostatecznie zakładając swój pierwszy klasztor w Warszawie 1681–83. Prowincję pol. zakonu utworzono 1754, a klasztory powstawały gł. na płd. Rzeczypospolitej. W 1635 (towarzysząc królowi pol. Władysławowi IV jako jego spowiednik podczas negocjacji pokojowych ze Szwedami) i po 1648 (prywatnie, goszcząc w klasztorze q dominikanów) przebywał w Gd. kapucyn Walerian Magni. W 1648 prowadził dysputy teol., odczyty rel. i działalność nauk. (m.in. w kontakcie z q Janem Heweliuszem). Przed 1654, pod naciskiem bp. włocławskiego Mikołaja Wojciecha Gniewosza, opuścił Gd. W 1715, podczas sporu z q jezuitami proboszcz i oficjał gd. Andrzej Korsz nosił się z zamiarem umieszczenia kapucynów przy q Kaplicy Królewskiej. Projekt upadł, nie powiodła się też próba osadzenia ich w Kolibkach (1715 i 1759), podjęta przez rodzinę Przebendowskich. Ponownie k. (prowincji krakowskiej) pojawili się w Gd. po II w. świat., 1945–47 opiekując się q kośc. Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Łąkowej. W 1947–48 dysponowali ośrodkiem duszpasterskim we Wrzeszczu, przy ul. Gomółki, przejętym przez zgromadzenie  q Zmartwychwstańców. W 1948–49 wspomagali duszpasterstwo w parafii przy q kośc. św. Ignacego na Oruni. Główny ośrodek założyli 1946 na Starym Mieście, przy q kośc. św. Jakuba, zakładając tymczasową siedzibę przy ul. Wałowej 28 (ob. 30), dysponując także budynkami przy ul. Łagiewniki 62–63, mocno zniszczonymi posesjami przy ul. Aksamitnej 9–13 oraz Łagiewniki 57–61, tworzącymi dawniej zespół  q szpitala św. Jakuba. Wstępną fazę remontu kośc. i budynków ukończyli 1948. W 1948–51 przy ul. Łagiewniki 63 mieściło się tzw. małe seminarium, zamknięte z polecenia władz komunist. (q Stocznia Gd. po 1948). Do budynku po seminarium przeniesiona została gł. siedziba domu zakonnego, a budynek przy ul. Wałowej 28 (30) przejęty został na mieszkania komunalne. Przed 1960 k. utracili posesje przy Aksamitnej 9–13 oraz Łagiewniki 57–61, w miejscu których wzniesione zostały m.in.: przychodnia lekarska, przedszkole i wieżowiec mieszkalny. W 1958–65 wykonano ogrodzenie, częściowo murowane, wyodrębniające teren zakonu spośród innych parcel. Ostatecznie prawa własności k. do kościoła i gruntu zostały uregulowane uchwałą Rady Ministrów z 1973, a 1974 posesję klasztorną przypisano do ul. Wałowej (nr 28). Kapucyni włączyli się w działalność duszpasterską na rzecz tej części miasta, wspomagając działania dominikańskiej parafii św. Mikołaja i prowadząc m.in. katechizację (do utworzenia parafii przy q kośc. św. Brygidy 1972). Od 1981 działali jako kapelani w q Areszcie Śledczym w Gd. oraz w szpitalu Stoczni Gd. przy ul. Jana z Kolna (q szpitale. Przemysłowy Zakład Opieki Zdrowotnej). {{author: SK}}<br /><br />Tabela: Przełożeni klasztoru św. Jakuba Zakonu Ojców Kapucynów Prowincji Krakowskiej [[Category: Encyklopedia]]	+	[[File:Kapucyn.JPG|thumb|Kapucyn]]'''KAPUCYNI''', bracia mniejsi kapucyni, zakon żebrzący z grupy zakonów franciszkańskich, stanowiący obok q franciszkanów konwentualnych oraz braci mniejszych (q bernardynów i q reformatów) trzecią autonomiczną rodzinę i zakonu franciszkanów. Wyłonił się około roku 1525 we Włoszech z franciszkańskiego ruchu obserwanckiego, nastawiając się na życie pokutne, a po uzyskaniu pełnej niezależności w 1619, obok kontemplacji zajmował się aktywnym kaznodziejstwem, misjami ludowymi, katechizacją, duszpasterstwem chorych i więźniów. Nazwa kapucyn pochodzi od charakterystycznego kaptura w jasnobrązowym habicie. Odegrał istotną rolę w rekatolicyzacji i utrwalaniu potrydenckiej reformy Kościoła. W Polsce kapucyni podjęli pierwszą nieudaną próbę osiedlenia się w 1627 (Brodnica w Prusach Królewskich), ostatecznie zakładając swój pierwszy klasztor w Warszawie w latach 1681–1683. Prowincję polskiego zakonu utworzono w roku 1754, a klasztory powstawały głównie na południu Rzeczypospolitej. W 1635 roku (towarzysząc królowi polskiemu Władysławowi IV jako jego spowiednik podczas negocjacji pokojowych ze Szwedami) i po 1648 (prywatnie, goszcząc w klasztorze q dominikanów) przebywał w Gdańsku kapucyn Walerian Magni. W roku 1648 prowadził dysputy teologiczne, odczyty religijne i działalność naukową (m.in. w kontakcie z q Janem Heweliuszem). Przed rokiem 1654, pod naciskiem bp. włocławskiego Mikołaja Wojciecha Gniewosza, opuścił Gdańsk. W 1715, podczas sporu z q jezuitami proboszcz i oficjał gdański Andrzej Korsz nosił się z zamiarem umieszczenia kapucynów przy q Kaplicy Królewskiej. Projekt upadł, nie powiodła się też próba osadzenia ich w Kolibkach (1715 i 1759), podjęta przez rodzinę Przebendowskich. Ponownie kapucyni (prowincji krakowskiej) pojawili się w Gdańsku po II wojnie światowej, w latach 1945–1947 opiekując się q kościołem Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Łąkowej. W 1947–1948 dysponowali ośrodkiem duszpasterskim we Wrzeszczu, przy ul. Gomółki, przejętym przez zgromadzenie  q Zmartwychwstańców. W 1948–1949 wspomagali duszpasterstwo w parafii przy q kościele św. Ignacego na Oruni. Główny ośrodek założyli w roku 1946 na Starym Mieście, przy q kościele św. Jakuba, zakładając tymczasową siedzibę przy ul. Wałowej 28 (obecnie 30), dysponując także budynkami przy ul. Łagiewniki 62–63, mocno zniszczonymi posesjami przy ul. Aksamitnej 9–13 oraz Łagiewniki 57–61, tworzącymi dawniej zespół  q szpitala św. Jakuba. Wstępną fazę remontu kościoła i budynków ukończyli w 1948. W latach 1948–1951 przy ul. Łagiewniki 63 mieściło się tzw. małe seminarium, zamknięte z polecenia władz komunistycznych (q Stocznia Gdańska po 1948). Do budynku po seminarium przeniesiona została główna siedziba domu zakonnego, a budynek przy ul. Wałowej 28 (30) przejęty został na mieszkania komunalne. Przed rokiem 1960 kapucyni utracili posesje przy Aksamitnej 9–13 oraz Łagiewniki 57–61, w miejscu których wzniesione zostały m.in.: przychodnia lekarska, przedszkole i wieżowiec mieszkalny. W okresie 1958–1965 wykonano ogrodzenie, częściowo murowane, wyodrębniające teren zakonu spośród innych parcel. Ostatecznie prawa własności kapucynów do kościoła i gruntu zostały uregulowane uchwałą Rady Ministrów z roku 1973, a w 1974 posesję klasztorną przypisano do ul. Wałowej (nr 28). Kapucyni włączyli się w działalność duszpasterską na rzecz tej części miasta, wspomagając działania dominikańskiej parafii św. Mikołaja i prowadząc m.in. katechizację (do utworzenia parafii przy q kościele św. Brygidy w 1972). Od 1981 działali jako kapelani w q Areszcie Śledczym w Gdańsku oraz w szpitalu Stoczni Gdańskiej przy ul. Jana z Kolna (q szpitale. Przemysłowy Zakład Opieki Zdrowotnej). {{author: SK}}<br /><br />Tabela: Przełożeni klasztoru św. Jakuba Zakonu Ojców Kapucynów Prowincji Krakowskiej [[Category: Encyklopedia]]

---

Wersja z 22:20, 15 lip 2013

KAPUCYNI, bracia mniejsi kapucyni, zakon żebrzący z grupy zakonów franciszkańskich, stanowiący obok q franciszkanów konwentualnych oraz braci mniejszych (q bernardynów i q reformatów) trzecią autonomiczną rodzinę i zakonu franciszkanów. Wyłonił się około roku 1525 we Włoszech z franciszkańskiego ruchu obserwanckiego, nastawiając się na życie pokutne, a po uzyskaniu pełnej niezależności w 1619, obok kontemplacji zajmował się aktywnym kaznodziejstwem, misjami ludowymi, katechizacją, duszpasterstwem chorych i więźniów. Nazwa kapucyn pochodzi od charakterystycznego kaptura w jasnobrązowym habicie. Odegrał istotną rolę w rekatolicyzacji i utrwalaniu potrydenckiej reformy Kościoła. W Polsce kapucyni podjęli pierwszą nieudaną próbę osiedlenia się w 1627 (Brodnica w Prusach Królewskich), ostatecznie zakładając swój pierwszy klasztor w Warszawie w latach 1681–1683. Prowincję polskiego zakonu utworzono w roku 1754, a klasztory powstawały głównie na południu Rzeczypospolitej. W 1635 roku (towarzysząc królowi polskiemu Władysławowi IV jako jego spowiednik podczas negocjacji pokojowych ze Szwedami) i po 1648 (prywatnie, goszcząc w klasztorze q dominikanów) przebywał w Gdańsku kapucyn Walerian Magni. W roku 1648 prowadził dysputy teologiczne, odczyty religijne i działalność naukową (m.in. w kontakcie z q Janem Heweliuszem). Przed rokiem 1654, pod naciskiem bp. włocławskiego Mikołaja Wojciecha Gniewosza, opuścił Gdańsk. W 1715, podczas sporu z q jezuitami proboszcz i oficjał gdański Andrzej Korsz nosił się z zamiarem umieszczenia kapucynów przy q Kaplicy Królewskiej. Projekt upadł, nie powiodła się też próba osadzenia ich w Kolibkach (1715 i 1759), podjęta przez rodzinę Przebendowskich. Ponownie kapucyni (prowincji krakowskiej) pojawili się w Gdańsku po II wojnie światowej, w latach 1945–1947 opiekując się q kościołem Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Łąkowej. W 1947–1948 dysponowali ośrodkiem duszpasterskim we Wrzeszczu, przy ul. Gomółki, przejętym przez zgromadzenie q Zmartwychwstańców. W 1948–1949 wspomagali duszpasterstwo w parafii przy q kościele św. Ignacego na Oruni. Główny ośrodek założyli w roku 1946 na Starym Mieście, przy q kościele św. Jakuba, zakładając tymczasową siedzibę przy ul. Wałowej 28 (obecnie 30), dysponując także budynkami przy ul. Łagiewniki 62–63, mocno zniszczonymi posesjami przy ul. Aksamitnej 9–13 oraz Łagiewniki 57–61, tworzącymi dawniej zespół q szpitala św. Jakuba. Wstępną fazę remontu kościoła i budynków ukończyli w 1948. W latach 1948–1951 przy ul. Łagiewniki 63 mieściło się tzw. małe seminarium, zamknięte z polecenia władz komunistycznych (q Stocznia Gdańska po 1948). Do budynku po seminarium przeniesiona została główna siedziba domu zakonnego, a budynek przy ul. Wałowej 28 (30) przejęty został na mieszkania komunalne. Przed rokiem 1960 kapucyni utracili posesje przy Aksamitnej 9–13 oraz Łagiewniki 57–61, w miejscu których wzniesione zostały m.in.: przychodnia lekarska, przedszkole i wieżowiec mieszkalny. W okresie 1958–1965 wykonano ogrodzenie, częściowo murowane, wyodrębniające teren zakonu spośród innych parcel. Ostatecznie prawa własności kapucynów do kościoła i gruntu zostały uregulowane uchwałą Rady Ministrów z roku 1973, a w 1974 posesję klasztorną przypisano do ul. Wałowej (nr 28). Kapucyni włączyli się w działalność duszpasterską na rzecz tej części miasta, wspomagając działania dominikańskiej parafii św. Mikołaja i prowadząc m.in. katechizację (do utworzenia parafii przy q kościele św. Brygidy w 1972). Od 1981 działali jako kapelani w q Areszcie Śledczym w Gdańsku oraz w szpitalu Stoczni Gdańskiej przy ul. Jana z Kolna (q szpitale. Przemysłowy Zakład Opieki Zdrowotnej). SK

Tabela: Przełożeni klasztoru św. Jakuba Zakonu Ojców Kapucynów Prowincji Krakowskiej