GDAŃSKA GŁOWA

'''GDAŃSKA GŁOWA''', obszar położony pomiędzy ramionami Wisły Leniwki (q Wisła) i Szkarpawy, leżący na Wielkich Żuławach. W okresie nowożytnym wybudowano tu q fortyfikacje, prawdopodobnie pierwsze stałe umocnienia powstały krótko przed 1626 rokiem jako szaniec z czterema bastionami. W 2. połowie lipca 1626 roku zajęty przez wojska szwedzkie i znacznie rozbudowany. Obsadzony silną załogą, pozwalał do roku 1635 kontrolować handel wiślany Gdańska. Pobierane były opłaty od przepływających do Gdańska statków wiślanych i tratew z drewnem. Zatrzymywane były i konfiskowane towary potrzebne Szwedom. Powrócił pod zwierzchnictwo Gdańska po pokoju w Sztumskiej Wsi 12 IX 1635. Ponownie twierdza obsadzona przez załogę wydzieloną z wojsk garnizonu miejskiego. Na wieść o zagrożeniu szwedzkim w roku 1655 obsadzona 200 żołnierzami. Zdobyta przez Szwedów w lutym 1656. Rozbudowali oni fortyfikacje, dzięki czemu powstała potężna twierdza wodno-ziemna typu holenderskiego o szerokości ponad 500 m. Załoga liczyła około 600–800 osób, około 50 dział różnych kalibrów, dowodził nią płk Nicolaus Dankwart Lillienström. Umocnienia zapewniały wojskom szwedzkim panowanie nad całą deltą Wisły i stanowiły dogodne miejsce wypadowe przeciwko Gdańskowi. W toku walk po 1655 roku kilkakrotnie próbowano odzyskać twierdzę, ale bezskutecznie.<br /><br /> Decydujące oblężenie przez wojska koalicji antyszwedzkiej rozpoczęło się 25 IX 1659, kilka dni później nadciągnęły główne siły na czele z wojskowym komendantem Gdańska q płk. Valentinem von Winterem. Liczba oblegających wynosiła około 5,5 tysięcy osób, uzbrojonych w około 40 dział i moździerzy. Wojska rozpoczęły uporczywy ostrzał i bombardowanie twierdzy. Szwedzi zdani tylko na własne siły skapitulowali i na honorowych warunkach opuścili umocnienia 22 XII 1659 roku. W tym samym dniu wojska gdańskie w liczbie 1500 żołnierzy zajęły twierdzę. Z tej okazji wybito medal autorstwa Johanna Höhna st. Działania wojenne ukazały, że twierdza stanowi świetny punkt oporu oraz miejsce, z którego można kontrolować cały handel wiślany Gdańska. <br /><br /> Początkowo planowano rozbudować fortyfikacje, w końcu jednak zdecydowano się je rozebrać (2. połowie XVII wieku). Koszt ich utrzymania przekraczał możliwości Gdańska, ponadto obawiano się, że w przyszłości, zdobyta przez przeciwnika, ponownie może się stać miejscem blokady spływu wiślanego. Plan twierdzy znany jest z ryciny Erika Dahlberga opublikowanej w pracy Samuela von Pufendorfa ''De rebus a Carlo Gustavo'' (1696). W 1812 roku teren dawnej twierdzy został obsadzony przez Francuzów, co wskazuje, że doceniano jego strategiczne znaczenie; być może istniały tam jeszcze resztki dawnych umocnień. W czasie budowy w latach 1890–1895 nowego ujścia Wisły (q Przekop Wisły) część terenu dawnej twierdzy została zajęta przez nowe wały przeciwpowodziowe; w części wschodniej powstała w 1895 roku śluza odcinająca wody Szkarpawy od głównego nurtu Wisły, zwanego śluzą w Gdańskiej Głowie – o konstrukcji żelbetowej, wyłożona cegłą klinkierową, długość 103 m (użytkowa 61 m), szerokość 12,50 m, głębokość 2,75 m. Od 1927 roku śluzę wyposażono w dwuskrzydłowe ręcznie otwierane wrota żelazne wykonane w q Stoczni Klawittera. Przez śluzę wiedzie szlak wodny prowadzący z Gdańska na Zalew Wiślany. Obok od roku 1973 znajduje się stały most drogowy w miejsce istniejącej od średniowiecza przeprawy promowej na trasie do Malborka i Elbląga, zastąpionej w roku 1939 i po 1950 przez sezonowy most pontonowy. {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]]