|
|
| Linia 1: |
Linia 1: |
| | {{paper}} | | {{paper}} |
| − | [[File:Franciszek Fenikowski.JPG|thumb|Franciszek Fenikowski]]'''FRANCISZEK FENIKOWSKI''' (15 V 1922 Poznań – 15 XII 1982 Warszawa), prozaik, poeta, tłumacz, dramaturg, scenarzysta radiowy i telewizyjny. Do 1939, kiedy zdał do II klasy gim., kształcił się w Poznaniu. Podczas II w. świat. pracował jako kreślarz, mierniczy, robotnik, pracownik biurowy (rodzice uwięzieni przez Gestapo). W 1945 zdał maturę; debiutował wierszami w „Życiu Literackim”; podjął studia polonist. na uniw. w Poznaniu. W 1946 wydał (z Leszkiem Golińskim) pierwszy tom wierszy. Magisterium uzyskał 1948. Po studiach zamieszkał w Gdyni-Orłowie. Od 1948 kierował działem lit. q „Dziennika Bałtyckiego” oraz redagował dodatek tygodniowy „Rejsy”. W 1952–53 przew. Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w Gdyni. Od 1954 radny i czł. komisji kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gd. Prezes Oddziału Gd. ZLP 1953–54 i 1956–57. Od 1955 na rencie inwalidzkiej (choroba serca). W 1966 delegat woj. gd. na Kongres Kultury Polskiej. W 1966–70 czł. Rady Kultury przy ministrze kultury i sztuki. W 1968–81 pisał felietony hist. „Pigułki ze starej apteki” w q „Głosie Wybrzeża”. W 1971 w dowód zasług dla kultury otrzymał od władz Gd. mieszkanie-pracownię na Przymorzu. Od 1974 czł. Stowarzyszenia Marynistów. W 1976 przeniósł się do żony do Warszawy (1979 zwrócił mieszkanie władzom Gd.). W ostatnich latach życia poważnie chorował. Autor licznych dramatów lalkowych dla dzieci (wystawianych m.in. w q Teatrze Miniatura), scenariuszy dla q Radia Gd. i q TVP Gd., szkiców lit. i hist. oraz recenzji teatr. w czasopismach całej Polski. Jego dorobek artyst. jest niemal całkowicie związany z morzem, Gd. i Kaszubami. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] | + | [[File:Franciszek Fenikowski.JPG|thumb|Franciszek Fenikowski]]'''FRANCISZEK FENIKOWSKI''' (15 V 1922 Poznań – 15 XII 1982 Warszawa), prozaik, poeta, tłumacz, dramaturg, scenarzysta radiowy i telewizyjny. Do 1939 roku, kiedy zdał do II klasy gimnazjum, kształcił się w Poznaniu. Podczas II wojny światowej pracował jako kreślarz, mierniczy, robotnik, pracownik biurowy (rodzice uwięzieni przez Gestapo). W roku 1945 zdał maturę; debiutował wierszami w „Życiu Literackim”; podjął studia polonistyczne na uniwersytecie w Poznaniu. W 1946 roku wydał (z Leszkiem Golińskim) pierwszy tom wierszy. Magisterium uzyskał w 1948. Po studiach zamieszkał w Gdyni-Orłowie. Od 1948 roku kierował działem literackim q „Dziennika Bałtyckiego” oraz redagował dodatek tygodniowy „Rejsy”. W latach 1952–1953 przewodniczący Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w Gdyni. Od roku 1954 radny i członek komisji kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Prezes Oddziału Gdańskiego ZLP w okresach 1953–1954 i 1956–1957. Od 1955 roku na rencie inwalidzkiej (choroba serca). W 1966 roku delegat województwa gdańskiego na Kongres Kultury Polskiej. W latach 1966–1970 członek Rady Kultury przy ministrze kultury i sztuki. W okresie 1968–1981 pisał felietony historyczne „Pigułki ze starej apteki” w q „Głosie Wybrzeża”. W 1971 roku w dowód zasług dla kultury otrzymał od władz Gdańska mieszkanie-pracownię na Przymorzu. Od 1974 członek Stowarzyszenia Marynistów. W roku 1976 przeniósł się do żony do Warszawy (w 1979 zwrócił mieszkanie władzom Gdańska). W ostatnich latach życia poważnie chorował. Autor licznych dramatów lalkowych dla dzieci (wystawianych m.in. w q Teatrze Miniatura), scenariuszy dla q Radia Gdańsk i q TVP Gdańsk, szkiców literackich i historycznych oraz recenzji teatralnych w czasopismach całej Polski. Jego dorobek artystyczny jest niemal całkowicie związany z morzem, Gdańskiem i Kaszubami. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 22:41, 2 lip 2013
FRANCISZEK FENIKOWSKI (15 V 1922 Poznań – 15 XII 1982 Warszawa), prozaik, poeta, tłumacz, dramaturg, scenarzysta radiowy i telewizyjny. Do 1939 roku, kiedy zdał do II klasy gimnazjum, kształcił się w Poznaniu. Podczas II wojny światowej pracował jako kreślarz, mierniczy, robotnik, pracownik biurowy (rodzice uwięzieni przez Gestapo). W roku 1945 zdał maturę; debiutował wierszami w „Życiu Literackim”; podjął studia polonistyczne na uniwersytecie w Poznaniu. W 1946 roku wydał (z Leszkiem Golińskim) pierwszy tom wierszy. Magisterium uzyskał w 1948. Po studiach zamieszkał w Gdyni-Orłowie. Od 1948 roku kierował działem literackim q „Dziennika Bałtyckiego” oraz redagował dodatek tygodniowy „Rejsy”. W latach 1952–1953 przewodniczący Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w Gdyni. Od roku 1954 radny i członek komisji kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Prezes Oddziału Gdańskiego ZLP w okresach 1953–1954 i 1956–1957. Od 1955 roku na rencie inwalidzkiej (choroba serca). W 1966 roku delegat województwa gdańskiego na Kongres Kultury Polskiej. W latach 1966–1970 członek Rady Kultury przy ministrze kultury i sztuki. W okresie 1968–1981 pisał felietony historyczne „Pigułki ze starej apteki” w q „Głosie Wybrzeża”. W 1971 roku w dowód zasług dla kultury otrzymał od władz Gdańska mieszkanie-pracownię na Przymorzu. Od 1974 członek Stowarzyszenia Marynistów. W roku 1976 przeniósł się do żony do Warszawy (w 1979 zwrócił mieszkanie władzom Gdańska). W ostatnich latach życia poważnie chorował. Autor licznych dramatów lalkowych dla dzieci (wystawianych m.in. w q Teatrze Miniatura), scenariuszy dla q Radia Gdańsk i q TVP Gdańsk, szkiców literackich i historycznych oraz recenzji teatralnych w czasopismach całej Polski. Jego dorobek artystyczny jest niemal całkowicie związany z morzem, Gdańskiem i Kaszubami.
MD
