BŁASZKOWIAK STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STANISŁAW BŁASZKOWIAK''' (10 XI 1883 Radzew, województwo poznańskie – 9 XI 1975 Gdańsk), naukowiec, specjalista budowy mostów, znawca dziedziny rusztów mostowych, drgań i wyboczeń ustrojów prętowych. W latach 1900–1913 uczył się w szkole ludowej w Bninie i gimnazjum w Śremie, w latach 1913–1916 studiował na Wydziale Inżynierii Technische Hochschule w Berlinie-Charlottenburgu. Po uzyskaniu półdyplomu służył w wojsku niemieckim jako saper, w 1919 (od 10 kwietnia do 16 sierpnia) w Wojsku Polskim, następnie pracował w Towarzystwie Robót Inżynieryjnych, m.in. przy budowie kolei Kokoszki – Gdynia. W latach 1921–1925 studiował w q THD, podczas studiów działał w q Polskiej Korporacji Akademickiej „Związek Akademików Gdańskich Wisła”. Był także pracownikiem kontraktowym PKP w Gdańsku (1923–1925). W roku 1929, już na pełnym etacie, został kierownikiem Działu Podtorza i Mostów w Wydziale Drogowym q Dyrekcji Kolei w Gdańsku, przeniesiony do Torunia (1929–1938). Kierował tam wzmocnieniem mostu kolejowego (1929). W latach 1938–1939 w Poznaniu, podczas okupacji wysiedlony do Częstochowy, mieszkał następnie w Krakowie, gdzie pracował na kolei. W styczniu–lutym 1945 pracował w PKP w Krakowie, następnie w Poznaniu, w Dziale Mostów Dyrekcji Kolei, w latach 1945–1946 był także nauczycielem w Liceum Drogowym i w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu. Od 1 X 1946 profesor kontraktowy w Katedrze Budowy Mostów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej q PG. Od 1947 doktor, od 1949 profesor tytularny, od 1960 profesor zwyczajny. Od 1952 był kierownikiem Katedry Mostów Stalowych. Od 1964 na emeryturze. Podstawowym kierunkiem jego pracy naukowej były studia nad metodami iteracyjnymi. Autor m.in. pracy ''Metoda Crossa. 82 przykłady'' (1948; wyd. poszerzone przy współpracy Zbigniewa Kączkowskiego, 1959), wydanej w języku niemieckim rozprawy poświęconej uwzględnieniu pełzania w ustrojach zespolonych. W katedrze, którą kierował, zorganizował laboratorium elastoplastyczne i przewoźne laboratorium do badań w terenie, zdobyte doświadczenia wykorzystywano w badaniach pochylni i kadłubów statków. [[Category: Encyklopedia]] | + | '''STANISŁAW BŁASZKOWIAK''' (10 XI 1883 Radzew, województwo poznańskie – 9 XI 1975 Gdańsk), naukowiec, specjalista budowy mostów, znawca dziedziny rusztów mostowych, drgań i wyboczeń ustrojów prętowych. W latach 1900–1913 uczył się w szkole ludowej w Bninie i gimnazjum w Śremie, w latach 1913–1916 studiował na Wydziale Inżynierii Technische Hochschule w Berlinie-Charlottenburgu. Po uzyskaniu półdyplomu służył w wojsku niemieckim jako saper, w 1919 (od 10 kwietnia do 16 sierpnia) w Wojsku Polskim, następnie pracował w Towarzystwie Robót Inżynieryjnych, m.in. przy budowie kolei Kokoszki – Gdynia. W latach 1921–1925 studiował w q THD, podczas studiów działał w q Polskiej Korporacji Akademickiej „Związek Akademików Gdańskich Wisła”. Był także pracownikiem kontraktowym PKP w Gdańsku (1923–1925). W roku 1929, już na pełnym etacie, został kierownikiem Działu Podtorza i Mostów w Wydziale Drogowym q Dyrekcji Kolei w Gdańsku, przeniesiony do Torunia (1929–1938). Kierował tam wzmocnieniem mostu kolejowego (1929). W latach 1938–1939 w Poznaniu, podczas okupacji wysiedlony do Częstochowy, mieszkał następnie w Krakowie, gdzie pracował na kolei. W styczniu–lutym 1945 pracował w PKP w Krakowie, następnie w Poznaniu, w Dziale Mostów Dyrekcji Kolei, w latach 1945–1946 był także nauczycielem w Liceum Drogowym i w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu. Od 1 X 1946 profesor kontraktowy w Katedrze Budowy Mostów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej q PG. Od 1947 doktor, od 1949 profesor tytularny, od 1960 profesor zwyczajny. Od 1952 był kierownikiem Katedry Mostów Stalowych. Od 1964 na emeryturze. Podstawowym kierunkiem jego pracy naukowej były studia nad metodami iteracyjnymi. Autor m.in. pracy ''Metoda Crossa. 82 przykłady'' (1948; wyd. poszerzone przy współpracy Zbigniewa Kączkowskiego, 1959), wydanej w języku niemieckim rozprawy poświęconej uwzględnieniu pełzania w ustrojach zespolonych. W katedrze, którą kierował, zorganizował laboratorium elastoplastyczne i przewoźne laboratorium do badań w terenie, zdobyte doświadczenia wykorzystywano w badaniach pochylni i kadłubów statków. {{author:red.}}[[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 16:28, 8 maj 2013
STANISŁAW BŁASZKOWIAK (10 XI 1883 Radzew, województwo poznańskie – 9 XI 1975 Gdańsk), naukowiec, specjalista budowy mostów, znawca dziedziny rusztów mostowych, drgań i wyboczeń ustrojów prętowych. W latach 1900–1913 uczył się w szkole ludowej w Bninie i gimnazjum w Śremie, w latach 1913–1916 studiował na Wydziale Inżynierii Technische Hochschule w Berlinie-Charlottenburgu. Po uzyskaniu półdyplomu służył w wojsku niemieckim jako saper, w 1919 (od 10 kwietnia do 16 sierpnia) w Wojsku Polskim, następnie pracował w Towarzystwie Robót Inżynieryjnych, m.in. przy budowie kolei Kokoszki – Gdynia. W latach 1921–1925 studiował w q THD, podczas studiów działał w q Polskiej Korporacji Akademickiej „Związek Akademików Gdańskich Wisła”. Był także pracownikiem kontraktowym PKP w Gdańsku (1923–1925). W roku 1929, już na pełnym etacie, został kierownikiem Działu Podtorza i Mostów w Wydziale Drogowym q Dyrekcji Kolei w Gdańsku, przeniesiony do Torunia (1929–1938). Kierował tam wzmocnieniem mostu kolejowego (1929). W latach 1938–1939 w Poznaniu, podczas okupacji wysiedlony do Częstochowy, mieszkał następnie w Krakowie, gdzie pracował na kolei. W styczniu–lutym 1945 pracował w PKP w Krakowie, następnie w Poznaniu, w Dziale Mostów Dyrekcji Kolei, w latach 1945–1946 był także nauczycielem w Liceum Drogowym i w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu. Od 1 X 1946 profesor kontraktowy w Katedrze Budowy Mostów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej q PG. Od 1947 doktor, od 1949 profesor tytularny, od 1960 profesor zwyczajny. Od 1952 był kierownikiem Katedry Mostów Stalowych. Od 1964 na emeryturze. Podstawowym kierunkiem jego pracy naukowej były studia nad metodami iteracyjnymi. Autor m.in. pracy Metoda Crossa. 82 przykłady (1948; wyd. poszerzone przy współpracy Zbigniewa Kączkowskiego, 1959), wydanej w języku niemieckim rozprawy poświęconej uwzględnieniu pełzania w ustrojach zespolonych. W katedrze, którą kierował, zorganizował laboratorium elastoplastyczne i przewoźne laboratorium do badań w terenie, zdobyte doświadczenia wykorzystywano w badaniach pochylni i kadłubów statków.
