BUNT MIESZCZAN GDAŃSKICH Z LAT 1271–1272
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''BUNT MIESZCZAN GDAŃSKICH Z LAT 1270–1271.''' Związany z wojną domową | + | '''BUNT MIESZCZAN GDAŃSKICH Z LAT 1270–1271.''' Związany z wojną domową w latach 1269–1270 między synami księcia q Świętopełka. Zwycięstwo w zmaganiach przypadło starszemu, q Mściwojowi II, wcześniej księciu świeckiemu, który usunął z Pomorza Wschodniego stryja Sambora II, księcia tczewskiego, i młodszego brata q Warcisława II, księcia gdańskiego. Wobec spodziewanego kontrataku wygnańców, korzystających z pomocy zakonu krzyżackiego i księcia inowrocławskiego Siemomysła, w maju 1270 roku Mściwoj II zwrócił się z prośbą o pomoc do swoich sojuszników, margrabiów brandenburskich, oferując im lenne zwierzchnictwo nad Gdańskiem i ziemią gdańską. Wojska margrabiów dotarły do Gdańska jesienią, z opóźnieniem, już po nagłej śmierci na wygnaniu Warcisława II i zawarciu przez Mściwoja II porozumienia z zakonem krzyżackim. Brandenburczycy zajęli gród gdański, a kiedy na ich stronę przeszli mieszczanie gdańscy (q Stare Miasto) pod wodzą byłego sołtysa Arnolda, złamali umowę, dążąc do samodzielnych rządów w Gdańsku. Korzystając z pomocy Bolesława Pobożnego, księcia wielkopolskiego, wojska pomorsko-wielkopolskie w styczniu 1271 podeszły po zamarzniętej Motławie pod gród i zdobyły go pierwszym szturmem. Rycerzy brandenburskich wymordowano, życie po kapitulacji uratowali tylko broniący się w wieży grodowej; podobnie skapitulowało miasto. Przywódców buntu mieszczan gdańskich ukarano śmiercią, aktywniejszych uczestników banicją, konfiskatą ruchomości i posiadłości ziemskich. W ramach kary zbiorowej miasto musiało rozebrać umocnienia obronne, odbudowane (drewniane) dopiero za czasów następcy Mściwoja II na tronie pomorsko-wielkopolskim, Przemysła II. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:46, 25 kwi 2013
BUNT MIESZCZAN GDAŃSKICH Z LAT 1270–1271. Związany z wojną domową w latach 1269–1270 między synami księcia q Świętopełka. Zwycięstwo w zmaganiach przypadło starszemu, q Mściwojowi II, wcześniej księciu świeckiemu, który usunął z Pomorza Wschodniego stryja Sambora II, księcia tczewskiego, i młodszego brata q Warcisława II, księcia gdańskiego. Wobec spodziewanego kontrataku wygnańców, korzystających z pomocy zakonu krzyżackiego i księcia inowrocławskiego Siemomysła, w maju 1270 roku Mściwoj II zwrócił się z prośbą o pomoc do swoich sojuszników, margrabiów brandenburskich, oferując im lenne zwierzchnictwo nad Gdańskiem i ziemią gdańską. Wojska margrabiów dotarły do Gdańska jesienią, z opóźnieniem, już po nagłej śmierci na wygnaniu Warcisława II i zawarciu przez Mściwoja II porozumienia z zakonem krzyżackim. Brandenburczycy zajęli gród gdański, a kiedy na ich stronę przeszli mieszczanie gdańscy (q Stare Miasto) pod wodzą byłego sołtysa Arnolda, złamali umowę, dążąc do samodzielnych rządów w Gdańsku. Korzystając z pomocy Bolesława Pobożnego, księcia wielkopolskiego, wojska pomorsko-wielkopolskie w styczniu 1271 podeszły po zamarzniętej Motławie pod gród i zdobyły go pierwszym szturmem. Rycerzy brandenburskich wymordowano, życie po kapitulacji uratowali tylko broniący się w wieży grodowej; podobnie skapitulowało miasto. Przywódców buntu mieszczan gdańskich ukarano śmiercią, aktywniejszych uczestników banicją, konfiskatą ruchomości i posiadłości ziemskich. W ramach kary zbiorowej miasto musiało rozebrać umocnienia obronne, odbudowane (drewniane) dopiero za czasów następcy Mściwoja II na tronie pomorsko-wielkopolskim, Przemysła II.
