TELEWIZJA W GDAŃSKU. DO 1945
(poprawka przysłana przez czytelnika – sprawdzona (e-mail: 19.04.2013)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''TELEWIZJA W GDAŃSKU. DO 1945.''' Duży wkład w oprac. teorii oraz praktycznego przekazywania obrazu i towarzyszącego mu dźwięku na odległość mieli wynalazcy z Pomorza Gd. Paul Nipkow z Lęborka (22 VIII 1860 – 24 VIII 1940 Berlin), twórca tzw. tarczy Nipkowa, oraz konstruktor telewizyjnych urządzeń nadawczych i odbiorczych, gdańszczanin q Otto Bronk (29 II 1872 Gd. – 5 VIII 1951 Berlin), pracujący wiele lat dla niem. firmy Telefunken. Do 1939 pionierami w odbiorze masowej telewizji byli Amerykanie (5 tys. abonentów; Amerykanin John Logie Baird, 1888–1946, uważany jest za ojca współczesnej telewizji), Anglicy (2 tys.), Niemcy (kilka tys. w rejonie samego Berlina). Znaczenie TV dla propagandy i upowszechniania osiągnięć Niemiec w rozwoju nowych technologii doceniali naziści, w tym Ministerstwo Propagandy III Rzeszy kierowane przez Josepha Goebbelsa. Z ich inspiracji poczta niem., sprawująca patronat nad powstającą telewizją, 1936 w Berlinie w czasie IO, a 1937 w wielu miastach niem. zaprezentowała nowe media szerszym kręgom społeczeństwa. W Gd. organizatorem emisji był miejscowy Arbeitsfront (Front Pracy) NSDAP, a przygotowała je 28 VII – 10 VIII 1937 ekipa niem. telewizji za pośrednictwem łączy telefonicznych i radiowych z berlińskim centrum nadawczym. Do Gd. przybyły 4 potężne wozy transmisyjne: 3 ustawiono na Wyspie Spichrzów (q Spichlerze), jeden na Postgasse (ul. Pocztowa), przy Urzędzie Telegraficznym przy Hundegasse 114/116 (ul. Ogarna), gdzie było bezpośrednie łącze z Berlinem, i połączono je z miejscami, w których ustawiono przywiezione z Berlina odbiorniki telewizyjne firmy Telefunken, typu FE 4, z ekranem o wymiarach 18 × 24 cm i obrazem w tonacji czarno-zielonej. Znajdowały się one: w sali kina UT Lichtspiele GmbH (q kina) przy Elisabeth-Kirchengasse 9 (ul. Elżbietańska), gdzie odbyła się uroczysta inauguracja gd. pokazu, w hotelu Monopol przy Hundegasse 16/17, salce przy Tischlergasse 41/42 (ul. Stolarska), przy Weidengasse 1A (ul. Łąkowa), przy Vorstädticher Graben 61 (ul. Podwale Przedmiejskie) oraz w sali na piętrze q Złotej Bramy. Pokazy odbywały się w godz. 11–12, 16.30–17.30, 20–21. Wstęp do sali projekcyjnej na godzinny pokaz kosztował 7 fenigów. Widzowie mogli zobaczyć filmy: wchodzące do portu gd. niem. trałowce, fragmenty scen z | + | '''TELEWIZJA W GDAŃSKU. DO 1945.''' Duży wkład w oprac. teorii oraz praktycznego przekazywania obrazu i towarzyszącego mu dźwięku na odległość mieli wynalazcy z Pomorza Gd. Paul Nipkow z Lęborka (22 VIII 1860 – 24 VIII 1940 Berlin), twórca tzw. tarczy Nipkowa, oraz konstruktor telewizyjnych urządzeń nadawczych i odbiorczych, gdańszczanin q Otto Bronk (29 II 1872 Gd. – 5 VIII 1951 Berlin), pracujący wiele lat dla niem. firmy Telefunken. Do 1939 pionierami w odbiorze masowej telewizji byli Amerykanie (5 tys. abonentów; Amerykanin John Logie Baird, 1888–1946, uważany jest za ojca współczesnej telewizji), Anglicy (2 tys.), Niemcy (kilka tys. w rejonie samego Berlina). Znaczenie TV dla propagandy i upowszechniania osiągnięć Niemiec w rozwoju nowych technologii doceniali naziści, w tym Ministerstwo Propagandy III Rzeszy kierowane przez Josepha Goebbelsa. Z ich inspiracji poczta niem., sprawująca patronat nad powstającą telewizją, 1936 w Berlinie w czasie IO, a 1937 w wielu miastach niem. zaprezentowała nowe media szerszym kręgom społeczeństwa. W Gd. organizatorem emisji był miejscowy Arbeitsfront (Front Pracy) NSDAP, a przygotowała je 28 VII – 10 VIII 1937 ekipa niem. telewizji za pośrednictwem łączy telefonicznych i radiowych z berlińskim centrum nadawczym. Do Gd. przybyły 4 potężne wozy transmisyjne: 3 ustawiono na Wyspie Spichrzów (q Spichlerze), jeden na Postgasse (ul. Pocztowa), przy Urzędzie Telegraficznym przy Hundegasse 114/116 (ul. Ogarna), gdzie było bezpośrednie łącze z Berlinem, i połączono je z miejscami, w których ustawiono przywiezione z Berlina odbiorniki telewizyjne firmy Telefunken, typu FE 4, z ekranem o wymiarach 18 × 24 cm i obrazem w tonacji czarno-zielonej. Znajdowały się one: w sali kina UT Lichtspiele GmbH (q kina) przy Elisabeth-Kirchengasse 9 (ul. Elżbietańska), gdzie odbyła się uroczysta inauguracja gd. pokazu, w hotelu Monopol przy Hundegasse 16/17, salce przy Tischlergasse 41/42 (ul. Stolarska), przy Weidengasse 1A (ul. Łąkowa), przy Vorstädticher Graben 61 (ul. Podwale Przedmiejskie) oraz w sali na piętrze q Złotej Bramy. Pokazy odbywały się w godz. 11–12, 16.30–17.30, 20–21. Wstęp do sali projekcyjnej na godzinny pokaz kosztował 7 fenigów. Widzowie mogli zobaczyć filmy: wchodzące do portu gd. niem. trałowce, fragmenty scen z berlińskich igrzysk olimpijskich 1936, banalną komedyjkę. Urozmaiceniem były krótkie filmy kręcone na taśmie filmowej na ulicach Gd., które po wywołaniu i elektronicznym przetworzeniu łączami telefonicznymi z wozu transmisyjnego przekazywano do salek projekcyjnych. Brak jest informacji, aby do 1945 w Gd. powtórzono taki pokaz oraz aby byli w Gd. stali abonenci niem. telewizji, której rozwój zahamował wybuch i przebieg II w. świat. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:44, 19 kwi 2013
TELEWIZJA W GDAŃSKU. DO 1945. Duży wkład w oprac. teorii oraz praktycznego przekazywania obrazu i towarzyszącego mu dźwięku na odległość mieli wynalazcy z Pomorza Gd. Paul Nipkow z Lęborka (22 VIII 1860 – 24 VIII 1940 Berlin), twórca tzw. tarczy Nipkowa, oraz konstruktor telewizyjnych urządzeń nadawczych i odbiorczych, gdańszczanin q Otto Bronk (29 II 1872 Gd. – 5 VIII 1951 Berlin), pracujący wiele lat dla niem. firmy Telefunken. Do 1939 pionierami w odbiorze masowej telewizji byli Amerykanie (5 tys. abonentów; Amerykanin John Logie Baird, 1888–1946, uważany jest za ojca współczesnej telewizji), Anglicy (2 tys.), Niemcy (kilka tys. w rejonie samego Berlina). Znaczenie TV dla propagandy i upowszechniania osiągnięć Niemiec w rozwoju nowych technologii doceniali naziści, w tym Ministerstwo Propagandy III Rzeszy kierowane przez Josepha Goebbelsa. Z ich inspiracji poczta niem., sprawująca patronat nad powstającą telewizją, 1936 w Berlinie w czasie IO, a 1937 w wielu miastach niem. zaprezentowała nowe media szerszym kręgom społeczeństwa. W Gd. organizatorem emisji był miejscowy Arbeitsfront (Front Pracy) NSDAP, a przygotowała je 28 VII – 10 VIII 1937 ekipa niem. telewizji za pośrednictwem łączy telefonicznych i radiowych z berlińskim centrum nadawczym. Do Gd. przybyły 4 potężne wozy transmisyjne: 3 ustawiono na Wyspie Spichrzów (q Spichlerze), jeden na Postgasse (ul. Pocztowa), przy Urzędzie Telegraficznym przy Hundegasse 114/116 (ul. Ogarna), gdzie było bezpośrednie łącze z Berlinem, i połączono je z miejscami, w których ustawiono przywiezione z Berlina odbiorniki telewizyjne firmy Telefunken, typu FE 4, z ekranem o wymiarach 18 × 24 cm i obrazem w tonacji czarno-zielonej. Znajdowały się one: w sali kina UT Lichtspiele GmbH (q kina) przy Elisabeth-Kirchengasse 9 (ul. Elżbietańska), gdzie odbyła się uroczysta inauguracja gd. pokazu, w hotelu Monopol przy Hundegasse 16/17, salce przy Tischlergasse 41/42 (ul. Stolarska), przy Weidengasse 1A (ul. Łąkowa), przy Vorstädticher Graben 61 (ul. Podwale Przedmiejskie) oraz w sali na piętrze q Złotej Bramy. Pokazy odbywały się w godz. 11–12, 16.30–17.30, 20–21. Wstęp do sali projekcyjnej na godzinny pokaz kosztował 7 fenigów. Widzowie mogli zobaczyć filmy: wchodzące do portu gd. niem. trałowce, fragmenty scen z berlińskich igrzysk olimpijskich 1936, banalną komedyjkę. Urozmaiceniem były krótkie filmy kręcone na taśmie filmowej na ulicach Gd., które po wywołaniu i elektronicznym przetworzeniu łączami telefonicznymi z wozu transmisyjnego przekazywano do salek projekcyjnych. Brak jest informacji, aby do 1945 w Gd. powtórzono taki pokaz oraz aby byli w Gd. stali abonenci niem. telewizji, której rozwój zahamował wybuch i przebieg II w. świat.
