ŚLEDZIEWSKI GRZEGORZ, kajakarz, olimpijczyk
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Grzegorz_Śledziewski_zdobywa_srebrny_medal_MŚ__1974_.JPG|thumb|Grzegorz Śledziewski zdobywa srebrny medal MŚ, 1974]] | [[File:Grzegorz_Śledziewski_zdobywa_srebrny_medal_MŚ__1974_.JPG|thumb|Grzegorz Śledziewski zdobywa srebrny medal MŚ, 1974]] | ||
| − | '''GRZEGORZ ŚLEDZIEWSKI''' (ur. 18 VII 1950 Gdańsk), kajakarz. W 1974 absolwent Wydz. Elektrycznego q PG, inżynier elektryk. Zawodnik MRKS Gd. (1963–73), Stoczniowca Gd. (1973–80). Karierę rozpoczął od III miejsca na mistrzostwach Europy juniorów w Moskwie (1969) w konkurencji jedynek (k-1) na dystansie 500 m. W 1970–79 został multimedalistą mistrzostw świata: podczas 7 występów na MŚ wywalczył łącznie 14 medali (3 złote, 5 srebrnych, 6 brązowych). W Kopenhadze (1970) wywalczył medal srebrny w k-1 na 500 m i brązowy w k-1 na 1000 m. W Belgradzie (1971) złoty medalista na dystansie 1000 m w k-1, w Tampere (1973) zdobył srebrny medal w k-1 na 1000 m oraz brązowy w k-1 na 500 m. W Meksyku (1974) zdobył 4 medale: złoty w dwójce z Ryszardem Oborskim (k-2, 500 m), srebrny (k-1, 1000 m) oraz brązowy w k-1 na 500 m i brązowy w sztafecie k-1, 4 × 500 m. W Belgradzie (1975) triumfował (ex aequo z Włochem Oreste Perrim) w jedynce na 1000 m i był trzeci na dystansie 2 razy krótszym (k-1, 500 m). Medale MŚ wywalczył ponadto w Sofii (1977 – srebrny w k-1, 500 m) i w Duisburgu (1979 – srebrny i brązowy w czwórkach, w konkurencji odpowiednio 1000 m i 500 m). Nie odniósł natomiast sukcesu podczas | + | '''GRZEGORZ ŚLEDZIEWSKI''' (ur. 18 VII 1950 Gdańsk), kajakarz. W 1974 absolwent Wydz. Elektrycznego q PG, inżynier elektryk. Zawodnik MRKS Gd. (1963–73), Stoczniowca Gd. (1973–80). Karierę rozpoczął od III miejsca na mistrzostwach Europy juniorów w Moskwie (1969) w konkurencji jedynek (k-1) na dystansie 500 m. W 1970–79 został multimedalistą mistrzostw świata: podczas 7 występów na MŚ wywalczył łącznie 14 medali (3 złote, 5 srebrnych, 6 brązowych). W Kopenhadze (1970) wywalczył medal srebrny w k-1 na 500 m i brązowy w k-1 na 1000 m. W Belgradzie (1971) złoty medalista na dystansie 1000 m w k-1, w Tampere (1973) zdobył srebrny medal w k-1 na 1000 m oraz brązowy w k-1 na 500 m. W Meksyku (1974) zdobył 4 medale: złoty w dwójce z Ryszardem Oborskim (k-2, 500 m), srebrny (k-1, 1000 m) oraz brązowy w k-1 na 500 m i brązowy w sztafecie k-1, 4 × 500 m. W Belgradzie (1975) triumfował (ex aequo z Włochem Oreste Perrim) w jedynce na 1000 m i był trzeci na dystansie 2 razy krótszym (k-1, 500 m). Medale MŚ wywalczył ponadto w Sofii (1977 – srebrny w k-1, 500 m) i w Duisburgu (1979 – srebrny i brązowy w czwórkach, w konkurencji odpowiednio 1000 m i 500 m). Nie odniósł natomiast sukcesu podczas igrzysk olimpijskich (3 starty), chociaż czterokrotnie startował w igrzyskach: w Monachium (1972; VIII miejsce w k-1, 1000 m), w Montrealu (1976; V miejsce w k-1, 500 m i VIII miejsce w k-1, 1000 m) oraz w Moskwie (1980; IV pozycja w k-4, 1000 m). W 1970–80 wielokrotny mistrz Polski w konkurencjach: k-1, 500 m i k-1, 1000 m oraz w k-1, 10 000 m i k-2, 500 m. W 1971 i 1974 zwycięzca plebiscytu q „Dziennika Bałtyckiego” na 10 najlepszych sportowców woj. gdańskiego. Po zakończeniu sportowej kariery, w 1981–89 trener reprezentacji Finlandii (jego podopieczny, Mikko Kolehmainen, zdobył złoty medal na igrzyskach w Barcelonie w 1992 w k-1 na 1000 m). Po powrocie do Polski Ś. został przedstawicielem UPM – KYMMENE, fińskiej korporacji produkującej papier. {{author: WSZ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:18, 19 kwi 2013
GRZEGORZ ŚLEDZIEWSKI (ur. 18 VII 1950 Gdańsk), kajakarz. W 1974 absolwent Wydz. Elektrycznego q PG, inżynier elektryk. Zawodnik MRKS Gd. (1963–73), Stoczniowca Gd. (1973–80). Karierę rozpoczął od III miejsca na mistrzostwach Europy juniorów w Moskwie (1969) w konkurencji jedynek (k-1) na dystansie 500 m. W 1970–79 został multimedalistą mistrzostw świata: podczas 7 występów na MŚ wywalczył łącznie 14 medali (3 złote, 5 srebrnych, 6 brązowych). W Kopenhadze (1970) wywalczył medal srebrny w k-1 na 500 m i brązowy w k-1 na 1000 m. W Belgradzie (1971) złoty medalista na dystansie 1000 m w k-1, w Tampere (1973) zdobył srebrny medal w k-1 na 1000 m oraz brązowy w k-1 na 500 m. W Meksyku (1974) zdobył 4 medale: złoty w dwójce z Ryszardem Oborskim (k-2, 500 m), srebrny (k-1, 1000 m) oraz brązowy w k-1 na 500 m i brązowy w sztafecie k-1, 4 × 500 m. W Belgradzie (1975) triumfował (ex aequo z Włochem Oreste Perrim) w jedynce na 1000 m i był trzeci na dystansie 2 razy krótszym (k-1, 500 m). Medale MŚ wywalczył ponadto w Sofii (1977 – srebrny w k-1, 500 m) i w Duisburgu (1979 – srebrny i brązowy w czwórkach, w konkurencji odpowiednio 1000 m i 500 m). Nie odniósł natomiast sukcesu podczas igrzysk olimpijskich (3 starty), chociaż czterokrotnie startował w igrzyskach: w Monachium (1972; VIII miejsce w k-1, 1000 m), w Montrealu (1976; V miejsce w k-1, 500 m i VIII miejsce w k-1, 1000 m) oraz w Moskwie (1980; IV pozycja w k-4, 1000 m). W 1970–80 wielokrotny mistrz Polski w konkurencjach: k-1, 500 m i k-1, 1000 m oraz w k-1, 10 000 m i k-2, 500 m. W 1971 i 1974 zwycięzca plebiscytu q „Dziennika Bałtyckiego” na 10 najlepszych sportowców woj. gdańskiego. Po zakończeniu sportowej kariery, w 1981–89 trener reprezentacji Finlandii (jego podopieczny, Mikko Kolehmainen, zdobył złoty medal na igrzyskach w Barcelonie w 1992 w k-1 na 1000 m). Po powrocie do Polski Ś. został przedstawicielem UPM – KYMMENE, fińskiej korporacji produkującej papier.
