HOYNOVIUS JOHANN JACOB, pastor kościoła św. Ducha
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Barthel_Ranisch,_kościół_św._Ducha,_1695.jpg|thumb|Kościół św. Ducha, Barthel Ranisch, 1695]] | [[File:Barthel_Ranisch,_kościół_św._Ducha,_1695.jpg|thumb|Kościół św. Ducha, Barthel Ranisch, 1695]] | ||
'''JOHANN JACOB HOYNOVIUS''' (Haynovius, Jan Jakób Hoynowiusz, Hojnowius, Chojnowski) (26 I 1653 Milken (Miłki powiat Giżycko) – 25 VII 1698 Gdańsk), pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. DUCHA | kościoła św. Ducha]]. Syn Johanna, w latach 1637–1649 rektora szkół w Berwalde (Iwanowka, obwód królewiecki) i Aur (Hockerland; okolice Morąga, Pasłęka, Miłakowa i Młynar), w 1649–1672 pastora w Miłkach i Dorothei, córki tamtejszego pastora Johanna Prostke (Propka). Brat Christiana (zm. 13 IX 1679 w wieku 25 lat), rektora szkoły w Grudziądzu, Michaela (8 III 1659 Miłki – 8 XI 1711 Królewiec), magistra filozofii po ukończonych w 1684 studiach w Jenie, docenta na uniwersytecie w Królewcu, od 1690 rektora szkoły łacińskiej w Löbenicht (Królewiec), od 1702 do śmierci rektora Gimnazjum Miejskiego w Królewcu, oraz Daniela (Hoynov, Hoynow) (1667 Miłki – 1700 Halle), w 1693 magistra filozofii po ukończonych studiach w Jenie, docenta na uniwersytecie w Królewcu. <br/><br/> | '''JOHANN JACOB HOYNOVIUS''' (Haynovius, Jan Jakób Hoynowiusz, Hojnowius, Chojnowski) (26 I 1653 Milken (Miłki powiat Giżycko) – 25 VII 1698 Gdańsk), pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. DUCHA | kościoła św. Ducha]]. Syn Johanna, w latach 1637–1649 rektora szkół w Berwalde (Iwanowka, obwód królewiecki) i Aur (Hockerland; okolice Morąga, Pasłęka, Miłakowa i Młynar), w 1649–1672 pastora w Miłkach i Dorothei, córki tamtejszego pastora Johanna Prostke (Propka). Brat Christiana (zm. 13 IX 1679 w wieku 25 lat), rektora szkoły w Grudziądzu, Michaela (8 III 1659 Miłki – 8 XI 1711 Królewiec), magistra filozofii po ukończonych w 1684 studiach w Jenie, docenta na uniwersytecie w Królewcu, od 1690 rektora szkoły łacińskiej w Löbenicht (Królewiec), od 1702 do śmierci rektora Gimnazjum Miejskiego w Królewcu, oraz Daniela (Hoynov, Hoynow) (1667 Miłki – 1700 Halle), w 1693 magistra filozofii po ukończonych studiach w Jenie, docenta na uniwersytecie w Królewcu. <br/><br/> | ||
| − | Po ukończonych w 1671 studiach kantor, następnie rektor szkoły w Soldau (Działdowo). Od 6 V 1680 polski i niemiecki kaznodzieja w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu (Graudenz). Powołany 2 IV 1694, od 9 V 1694 do śmierci pastor kościoła św. Ducha w Gdańsku. 14 VI 1695 brał udział w konwencie, po którym wraz z 15 innymi duchownymi protestanckimi (m.in. pastorem kościoła św. Katarzyny [[BARTH ANDREAS, pastor kościołów św. Bartłomieja i św. Katarzyny | Andreasem Barthem]], rektorem Gimnazjum Akademickiego i pastorem kościoła św. Trójcy [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuelem Schelwigiem]], diakonem kościoła św. Bartłomieja [[KEMPIN MICHAEL, kaznodzieja i pastor kościołów Bożego Ciała i św. Bartłomieja | Michaelem Kempinem]], diakonem św. Trójcy [[GNOSPIUS ANDREAS, kaznodzieja kościoła w Wisłoujściu | Andreasem Gnospiusem]] i diakonem kościoła św. Jana [[STRAUSS JOHANN, pastor kościoła św. Jana | Johannem Straussem]]) podpisał deklarację poparcia dla ortodoksyjnego luteranizmu w głośnym sporze ze zwolennikami pietyzmu, w którym mediatorem był ówczesny sekretarz Rady Miejskiej [[FABRICIUS FRIEDRICH, rajca, bibliofil | Friedrich Fabricius]]. Wymieniony na liście tłumaczy pieśni wydanego w 1723 przez [[MONETA JAN, kaznodzieja polski| Jana Monetę]] ''Kancjonału'' oraz wydanego w 1727 ''Kancjonału elbląskiego'', aczkolwiek tłumaczenie jednej z nich („o, niestały, o, nietrwały…”), pochodzącej z wydanego w 1673 śląskiego ''Kancjonału Brzeskiego'', Jan Moneta błędnie przypisał jemu, a nie faktycznemu autorowi przekładu, grudziądzkiemu kaznodziei Janowi Herbinusowi (1627 Byczyna – 1679 Grudziądz). <br/><br/> | + | Po ukończonych w 1671 studiach kantor, następnie rektor szkoły w Soldau (Działdowo). Od 6 V 1680 polski i niemiecki kaznodzieja w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu (Graudenz). Powołany 2 IV 1694, od 9 V 1694 do śmierci pastor kościoła św. Ducha w Gdańsku. 14 VI 1695 brał udział w konwencie, po którym wraz z 15 innymi duchownymi protestanckimi (m.in. pastorem kościoła św. Katarzyny [[BARTH ANDREAS, pastor kościołów św. Bartłomieja i św. Katarzyny | Andreasem Barthem]], rektorem Gimnazjum Akademickiego i pastorem kościoła św. Trójcy [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuelem Schelwigiem]], diakonem kościoła św. Bartłomieja [[KEMPIN MICHAEL, kaznodzieja i pastor kościołów Bożego Ciała i św. Bartłomieja | Michaelem Kempinem]], diakonem św. Trójcy [[GNOSPIUS ANDREAS, kaznodzieja kościoła w Wisłoujściu | Andreasem Gnospiusem]] i diakonem kościoła św. Jana [[STRAUSS JOHANN, pastor kościoła św. Jana | Johannem Straussem]]) podpisał deklarację poparcia dla ortodoksyjnego luteranizmu w głośnym sporze ze zwolennikami [[PIETYŚCI | pietyzmu]], w którym mediatorem był ówczesny sekretarz Rady Miejskiej [[FABRICIUS FRIEDRICH, rajca, bibliofil | Friedrich Fabricius]]. Wymieniony na liście tłumaczy pieśni wydanego w 1723 przez [[MONETA JAN, kaznodzieja polski| Jana Monetę]] ''Kancjonału'' oraz wydanego w 1727 ''Kancjonału elbląskiego'', aczkolwiek tłumaczenie jednej z nich („o, niestały, o, nietrwały…”), pochodzącej z wydanego w 1673 śląskiego ''Kancjonału Brzeskiego'', Jan Moneta błędnie przypisał jemu, a nie faktycznemu autorowi przekładu, grudziądzkiemu kaznodziei Janowi Herbinusowi (1627 Byczyna – 1679 Grudziądz). <br/><br/> |
Od 1682 żonaty. Pochowany 4 VIII 1698 w wieku 45 lat. {{author:JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Od 1682 żonaty. Pochowany 4 VIII 1698 w wieku 45 lat. {{author:JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 20:32, 29 lis 2024
JOHANN JACOB HOYNOVIUS (Haynovius, Jan Jakób Hoynowiusz, Hojnowius, Chojnowski) (26 I 1653 Milken (Miłki powiat Giżycko) – 25 VII 1698 Gdańsk), pastor kościoła św. Ducha. Syn Johanna, w latach 1637–1649 rektora szkół w Berwalde (Iwanowka, obwód królewiecki) i Aur (Hockerland; okolice Morąga, Pasłęka, Miłakowa i Młynar), w 1649–1672 pastora w Miłkach i Dorothei, córki tamtejszego pastora Johanna Prostke (Propka). Brat Christiana (zm. 13 IX 1679 w wieku 25 lat), rektora szkoły w Grudziądzu, Michaela (8 III 1659 Miłki – 8 XI 1711 Królewiec), magistra filozofii po ukończonych w 1684 studiach w Jenie, docenta na uniwersytecie w Królewcu, od 1690 rektora szkoły łacińskiej w Löbenicht (Królewiec), od 1702 do śmierci rektora Gimnazjum Miejskiego w Królewcu, oraz Daniela (Hoynov, Hoynow) (1667 Miłki – 1700 Halle), w 1693 magistra filozofii po ukończonych studiach w Jenie, docenta na uniwersytecie w Królewcu.
Po ukończonych w 1671 studiach kantor, następnie rektor szkoły w Soldau (Działdowo). Od 6 V 1680 polski i niemiecki kaznodzieja w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu (Graudenz). Powołany 2 IV 1694, od 9 V 1694 do śmierci pastor kościoła św. Ducha w Gdańsku. 14 VI 1695 brał udział w konwencie, po którym wraz z 15 innymi duchownymi protestanckimi (m.in. pastorem kościoła św. Katarzyny Andreasem Barthem, rektorem Gimnazjum Akademickiego i pastorem kościoła św. Trójcy Samuelem Schelwigiem, diakonem kościoła św. Bartłomieja Michaelem Kempinem, diakonem św. Trójcy Andreasem Gnospiusem i diakonem kościoła św. Jana Johannem Straussem) podpisał deklarację poparcia dla ortodoksyjnego luteranizmu w głośnym sporze ze zwolennikami pietyzmu, w którym mediatorem był ówczesny sekretarz Rady Miejskiej Friedrich Fabricius. Wymieniony na liście tłumaczy pieśni wydanego w 1723 przez Jana Monetę Kancjonału oraz wydanego w 1727 Kancjonału elbląskiego, aczkolwiek tłumaczenie jednej z nich („o, niestały, o, nietrwały…”), pochodzącej z wydanego w 1673 śląskiego Kancjonału Brzeskiego, Jan Moneta błędnie przypisał jemu, a nie faktycznemu autorowi przekładu, grudziądzkiemu kaznodziei Janowi Herbinusowi (1627 Byczyna – 1679 Grudziądz).
Od 1682 żonaty. Pochowany 4 VIII 1698 w wieku 45 lat.
Bibliografia:
Kostka Violeta, Kancjonał Szymona Krofeya i inne polskie kancjonały ewangelickie z drukami gdańskich, „Nasze Pomorze” nr 7/2005 (Bytów 2006), s. 82.
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ…, Danzig und Leipzig, 1760, s. 17,
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 28, 65.
Xaver Froelich, Geschichte des Graudenzer Kreises, Graudenz 1868 [Historia powiatu grudziądzkiego, fragment w tłumaczeniu Adama Wolnikowskiego], red. Marek Szajerka, Grudziądz 2009, s. 118].
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 354.
