BINCER WIKTOR, prorektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WIKTOR BINCER''' (19 I 1902 Kraków – 27 V 1982 Gdańsk), lekarz internista, specjalista chorób zakaźnych. Od 1926 | + | '''WIKTOR BINCER''' (19 I 1902 Kraków – 27 V 1982 Gdańsk), lekarz internista, specjalista chorób zakaźnych. Od 1926 doktor nauk lekarskich na UJ w Krakowie. Do roku 1933 pracował tam w Klinice Chorób Wewnętrznych, następnie jako ordynator Oddziału Wewnętrznego i Zakaźnego Śląskiego Szpitala w Cieszynie. Do roku 1945 w Polskich Siłach Zbrojnych we Francji, Anglii i Szkocji, jako lekarz naczelny Delegatury Opieki Społecznej w Afryce Wschodniej. W 1945 pracował w Śląskim Szpitalu w Cieszynie, od 1947 do przejścia na emeryturę w 1972 w ALG i AMG (q GUMed), w 1947 w q Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej, od 1948 jako kierownik Kliniki i Katedry Chorób Zakaźnych, od 1951 profesor tytularny, od 1958 profesor zwyczajny. W latach 1951–1953 dziekan Wydziału Lekarskiego, w 1956–1959 prorektor AMG. Zorganizował pierwszą w Polsce samodzielną Klinikę i Katedrę Chorób Zakaźnych. Współautor i współredaktor 5-tomowego dzieła ''Ostre choroby zakaźne'', autor podręcznika ''Klinika chorób zakaźnych'' (1965, 1967). Współinicjator i współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Epidemiologicznego i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Wielce zasłużony w zwalczaniu ospy w Gdańsku w 1953 i 1962 oraz w opanowaniu w Trójmieście w roku 1963 epidemii duru brzusznego. {{author:ZM}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 23:22, 28 mar 2013
WIKTOR BINCER (19 I 1902 Kraków – 27 V 1982 Gdańsk), lekarz internista, specjalista chorób zakaźnych. Od 1926 doktor nauk lekarskich na UJ w Krakowie. Do roku 1933 pracował tam w Klinice Chorób Wewnętrznych, następnie jako ordynator Oddziału Wewnętrznego i Zakaźnego Śląskiego Szpitala w Cieszynie. Do roku 1945 w Polskich Siłach Zbrojnych we Francji, Anglii i Szkocji, jako lekarz naczelny Delegatury Opieki Społecznej w Afryce Wschodniej. W 1945 pracował w Śląskim Szpitalu w Cieszynie, od 1947 do przejścia na emeryturę w 1972 w ALG i AMG (q GUMed), w 1947 w q Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej, od 1948 jako kierownik Kliniki i Katedry Chorób Zakaźnych, od 1951 profesor tytularny, od 1958 profesor zwyczajny. W latach 1951–1953 dziekan Wydziału Lekarskiego, w 1956–1959 prorektor AMG. Zorganizował pierwszą w Polsce samodzielną Klinikę i Katedrę Chorób Zakaźnych. Współautor i współredaktor 5-tomowego dzieła Ostre choroby zakaźne, autor podręcznika Klinika chorób zakaźnych (1965, 1967). Współinicjator i współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Epidemiologicznego i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Wielce zasłużony w zwalczaniu ospy w Gdańsku w 1953 i 1962 oraz w opanowaniu w Trójmieście w roku 1963 epidemii duru brzusznego.
