HEISE JOHANNES, architekt
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JOHANNES HEISE''' (27 II 1850 Sandersleben, Niemcy – 15 IV 1899 Gdańsk), architekt. Syn pastora Henryka Teodora i Marii Teresy Amalii z domu Jahn. Ukończył gimnazjum w Dessau, w 1875 Królewską Akademię Budowlaną w Berlinie. Pracował jako architekt w Berlinie, | + | '''JOHANNES HEISE''' (27 II 1850 Sandersleben, Niemcy – 15 IV 1899 Gdańsk), architekt. Syn pastora Henryka Teodora i Marii Teresy Amalii z domu Jahn. Ukończył gimnazjum w Dessau, w 1875 Królewską Akademię Budowlaną w Berlinie. Pracował jako architekt w Berlinie, w 1875 przy budowie Akademii Górniczej. Po zdaniu państwowego egzaminu budowlanego od 1880 był radcą budowlanym rejencji gdańskiej. Od jesieni tego roku opracowywał inwentarz zabytków prowincji Prusy Zachodnie (nieukończony, wydany w 11 zeszytach w latach 1884–1898). Od kwietnia 1889 inspektor budowlany prowincji Prusy Zachodnie, od 27 II 1892 konserwator zabytków tej prowincji (zabiegał o utworzenie tego urzędu, zob. [[OCHRONA ZABYTKÓW W XIX I POCZĄTKACH XX WIEKU | ochrona zabytków w XIX i początkach XX wieku]]).<br/><br/> |
| − | W 1885 zorganizował przy [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskim]] [[MUZEUM RZEMIOSŁA ARTYSTYCZNEGO | Muzeum Rzemiosł Artystycznych]] i kierował tą placówką do śmierci. Zainicjował wiele prac badawczych i remontowych przy zabytkach na terenie Pomorza | + | W 1885 zorganizował przy [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskim]] [[MUZEUM RZEMIOSŁA ARTYSTYCZNEGO | Muzeum Rzemiosł Artystycznych]] i kierował tą placówką do śmierci. Zainicjował wiele prac badawczych i remontowych przy zabytkach na terenie Pomorza. <br/><br/> |
| − | W 1892 mieszkał przy Poggenpfuhl 37 (ul. Żabi Kruk), w 1899 przy Weidengasse 36/38 (ul. Łąkowa). Zmarł nagle. Był żonaty z Magdaleną Hoffelt (zm. po 1935). Miał córkę Marie Magdalenę (ur. 31 III 1890 Gdańsk) i syna Ottona Alberta (ur. 5 V 1893). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | W 1892 mieszkał przy Poggenpfuhl 37 (ul. Żabi Kruk), w 1899 przy Weidengasse 36/38 (ul. Łąkowa). Zmarł nagle. Był żonaty z Magdaleną Hoffelt (zm. po 1935). Miał córkę Marie Magdalenę (ur. 31 III 1890 Gdańsk) i syna Ottona Alberta (ur. 5 V 1893). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Archiwum Państwowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, 1609, 612 nr 836/99 (akt zgonu). <br/> | ||
| + | Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 262. <br/> | ||
| + | Stankiewicz Jerzy, ''Heise Johannes'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 179–180. | ||
Wersja z 13:58, 13 lip 2024
JOHANNES HEISE (27 II 1850 Sandersleben, Niemcy – 15 IV 1899 Gdańsk), architekt. Syn pastora Henryka Teodora i Marii Teresy Amalii z domu Jahn. Ukończył gimnazjum w Dessau, w 1875 Królewską Akademię Budowlaną w Berlinie. Pracował jako architekt w Berlinie, w 1875 przy budowie Akademii Górniczej. Po zdaniu państwowego egzaminu budowlanego od 1880 był radcą budowlanym rejencji gdańskiej. Od jesieni tego roku opracowywał inwentarz zabytków prowincji Prusy Zachodnie (nieukończony, wydany w 11 zeszytach w latach 1884–1898). Od kwietnia 1889 inspektor budowlany prowincji Prusy Zachodnie, od 27 II 1892 konserwator zabytków tej prowincji (zabiegał o utworzenie tego urzędu, zob. ochrona zabytków w XIX i początkach XX wieku).
W 1885 zorganizował przy Muzeum Miejskim Muzeum Rzemiosł Artystycznych i kierował tą placówką do śmierci. Zainicjował wiele prac badawczych i remontowych przy zabytkach na terenie Pomorza.
W 1892 mieszkał przy Poggenpfuhl 37 (ul. Żabi Kruk), w 1899 przy Weidengasse 36/38 (ul. Łąkowa). Zmarł nagle. Był żonaty z Magdaleną Hoffelt (zm. po 1935). Miał córkę Marie Magdalenę (ur. 31 III 1890 Gdańsk) i syna Ottona Alberta (ur. 5 V 1893).
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, 1609, 612 nr 836/99 (akt zgonu).
Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 262.
Stankiewicz Jerzy, Heise Johannes, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 179–180.
