SCHATTAT OSKAR, pastor na Stogach
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
'''OSKAR SCHATTAT''' (właściwie Freidrich Oskar, pierwszego imienia nie używał) (13 VII 1885 Gdańsk – 25 VI 1953 szpital w Heinschenwalde (dzielnica Hipstedt, Dolna Saksonia)), pastor [[KOŚCIÓŁ LUTERAŃSKI (Stogi) | kościoła na Stogach]]. Syn Johanna (1857 – 8 V 1904 Wiesbaden), w Gdańsku do 1886 rusznikarza, od 1889 Königlicher Oberwaffenmeister (starszy zbrojmistrz królewski, w wojskowej służbie uzbrojenia odpowiednik porucznika) w Strasburgu, i Eveline z domu Schumann. Brat-bliźniak Hansa Ericha.<br/><br/> | '''OSKAR SCHATTAT''' (właściwie Freidrich Oskar, pierwszego imienia nie używał) (13 VII 1885 Gdańsk – 25 VI 1953 szpital w Heinschenwalde (dzielnica Hipstedt, Dolna Saksonia)), pastor [[KOŚCIÓŁ LUTERAŃSKI (Stogi) | kościoła na Stogach]]. Syn Johanna (1857 – 8 V 1904 Wiesbaden), w Gdańsku do 1886 rusznikarza, od 1889 Königlicher Oberwaffenmeister (starszy zbrojmistrz królewski, w wojskowej służbie uzbrojenia odpowiednik porucznika) w Strasburgu, i Eveline z domu Schumann. Brat-bliźniak Hansa Ericha.<br/><br/> | ||
| − | Od 1909 do 1911 uczeń Gimnazjum Humanistycznego w Strasburgu. Od 1911 student teologii w Greifswaldzie, od 1913 w Lipsku, w trakcie studiów odbył praktykę wikariusza w Neu Fietz (Nowy Wiec, gmina Skarszewy) oraz seminarium kaznodziejskie w Wittenburgu (Dębowa Łąka koło Wąbrzeźna), ukończone 31 VIII 1914 egzaminem na inspektora szkolnego. Studia dokończył zaliczeniem teologii, zdanym 1 IX 1917 egzaminem oraz „posługą w czasie wojny” („bestanden” als Kriegsteilnehmer). Od 1 IX 1914 do 31 VIII 1918 uczestnik I wojny światowej w służbach sanitarnych, pod koniec jako Lazarettinspektor (inspektor szpitali polowych). W 1917 odznaczony Kriegsverdienstkreuz (Krzyż Zasługi Wojennej) ze starszeństwem od 1 X 1915 (prawdopodobnie jako nawiązane do Verdienstkreuz für Kriegshilfe (Krzyża Zasługi za Pomoc Wojenną), ufundowanego przez cesarza Wilhelma II 5 | + | Od 1909 do 1911 uczeń Gimnazjum Humanistycznego w Strasburgu. Od 1911 student teologii w Greifswaldzie, od 1913 w Lipsku, w trakcie studiów odbył praktykę wikariusza w Neu Fietz (Nowy Wiec, gmina Skarszewy) oraz seminarium kaznodziejskie w Wittenburgu (Dębowa Łąka koło Wąbrzeźna), ukończone 31 VIII 1914 egzaminem na inspektora szkolnego. Studia dokończył zaliczeniem teologii, zdanym 1 IX 1917 egzaminem oraz „posługą w czasie wojny” („bestanden” als Kriegsteilnehmer). Od 1 IX 1914 do 31 VIII 1918 uczestnik I wojny światowej w służbach sanitarnych, pod koniec jako Lazarettinspektor (inspektor szpitali polowych). W 1917 odznaczony Kriegsverdienstkreuz (Krzyż Zasługi Wojennej) ze starszeństwem od 1 X 1915 (prawdopodobnie jako nawiązane do Verdienstkreuz für Kriegshilfe (Krzyża Zasługi za Pomoc Wojenną), ufundowanego przez cesarza Wilhelma II 5 XII 1916, a nadawanego mężczyznom i kobietom, którzy szczególnie wyróżnili się w swej patriotycznej służbie).<br/><br/> |
Wyświęcony 12 IX 1918 w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] | Wyświęcony 12 IX 1918 w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] | ||
| − | w Gdańsku. Od 1 IX 1918 do 20 IX 1923 pastor w Neu–Barkoschin (Nowy Barkoczyn). Od 1 X 1923 do 4 IX 1945 pastor kościoła luterańskiego na Stogach. Należał do [[KOŚCIÓŁ WYZNAJĄCY W II WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Kościoła Wyznającego]] w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (wywodzącego się ze sprzeciwu wobec ruchu Niemieckich Chrześcijan (Deutsche Christen), popierających narodowy socjalizm), od listopada 1933 do jego filii Pfarrernotbund (Związku Pastorów), w maju 1934 wybrany został do jego Rady Braci. W latach 1937–1938 nadzorował budowę kaplicy wraz z kostnicą na podlegającym mu | + | w Gdańsku. Od 1 IX 1918 do 20 IX 1923 pastor w Neu–Barkoschin (Nowy Barkoczyn). Od 1 X 1923 do 4 IX 1945 pastor kościoła luterańskiego na Stogach. Należał do [[KOŚCIÓŁ WYZNAJĄCY W II WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Kościoła Wyznającego]] w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (wywodzącego się ze sprzeciwu wobec ruchu Niemieckich Chrześcijan (Deutsche Christen), popierających narodowy socjalizm), od listopada 1933 do jego filii Pfarrernotbund (Związku Pastorów), w maju 1934 wybrany został do jego Rady Braci. W latach 1937–1938 nadzorował budowę kaplicy wraz z kostnicą na podlegającym mu [[CMENTARZ W KRAKOWCU | cmentarzu]] ewangelickim na Krakowcu. Był ostatnim niemieckim pastorem, który 4 IX 1945 opuścił Gdańsk.<br/><br/> |
Od 1 XI 1945 do 31 III 1949 przebywał w Hagen (dzielnica Neustadt am Rübenberge koło Hanoweru), z przydziałem od 8 XI 1945 jako „miejscowy duchowny na zlecenie” (beauftragter Ortsgeistlicher), w miejsce uznanego za zaginionego na Wschodzie poprzedniego pastora, Hansa von Jana. Na tym stanowisku pracował trzy i pół roku. 30 VI 1948 wysunięto jego kandydaturę na urząd pastora w Kuhstedt (powiat Bremervörde, Dolna Saksonia). Urząd przyjął 14 XII 1948, objął 1 IV 1949, wprowadzony został 24 IV 1949 i pełnił go do śmierci. Po wojnie światowej utrzymywał kontakty z członkami Kościoła Wyznającego: pastorem [[WALTER KURT, pastor, przywódca Kościoła Wyznającego w Gdańsku | Kurtem Walterem]] w Cannstatt, biskupem Ottonem Dibeliusem (1880–1967) w Berlinie i nadradcą kościoła krajowego dr. Hannsem Lilje (1899–1977) w Hanowerze.<br/><br/> | Od 1 XI 1945 do 31 III 1949 przebywał w Hagen (dzielnica Neustadt am Rübenberge koło Hanoweru), z przydziałem od 8 XI 1945 jako „miejscowy duchowny na zlecenie” (beauftragter Ortsgeistlicher), w miejsce uznanego za zaginionego na Wschodzie poprzedniego pastora, Hansa von Jana. Na tym stanowisku pracował trzy i pół roku. 30 VI 1948 wysunięto jego kandydaturę na urząd pastora w Kuhstedt (powiat Bremervörde, Dolna Saksonia). Urząd przyjął 14 XII 1948, objął 1 IV 1949, wprowadzony został 24 IV 1949 i pełnił go do śmierci. Po wojnie światowej utrzymywał kontakty z członkami Kościoła Wyznającego: pastorem [[WALTER KURT, pastor, przywódca Kościoła Wyznającego w Gdańsku | Kurtem Walterem]] w Cannstatt, biskupem Ottonem Dibeliusem (1880–1967) w Berlinie i nadradcą kościoła krajowego dr. Hannsem Lilje (1899–1977) w Hanowerze.<br/><br/> | ||
| − | Od 2 X 1919 mąż poślubionej w gdańskim [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY |kościele św. Barbary]] Elise Magdalene z domu Besch (ur. 28 XII 1888 Gdańsk). Ojciec: 1/ Johannesa Ekkeharda (13 VI 1921 Nowy Barkoczyn – 22 I 1944 Gdańsk); 2/ Matthiasa Rüdigera (2 X 1922 – zaginiony 14 XII 1944) – obaj pochowani na cmentarzu na Krakowcu; 3/ bliźniaczek (ur. 19 II 1926) 3/ Barbary Gertrudy oraz | + | Od 2 X 1919 mąż poślubionej w gdańskim [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY |kościele św. Barbary]] Elise Magdalene z domu Besch (ur. 28 XII 1888 Gdańsk). Ojciec: 1/ Johannesa Ekkeharda (13 VI 1921 Nowy Barkoczyn – 22 I 1944 Gdańsk); 2/ Matthiasa Rüdigera (2 X 1922 – zaginiony 14 XII 1944) – obaj pochowani na cmentarzu na Krakowcu; 3/ bliźniaczek (ur. 19 II 1926) 3/ Barbary Gertrudy oraz 4/ Gabrieli. Obie siostry zostały powołane 27 I 1945 do Służby Pracy Rzeszy (Reichsarbeitsdienst), od 27 X 1945 uczyły się w szkole pielęgniarskiej w Szlezwiku, a w latach 50. XX wieku zostały wyświęcone na diakonisy. {{author:JANSZ}}<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Wersja z 08:45, 21 kwi 2024
OSKAR SCHATTAT (właściwie Freidrich Oskar, pierwszego imienia nie używał) (13 VII 1885 Gdańsk – 25 VI 1953 szpital w Heinschenwalde (dzielnica Hipstedt, Dolna Saksonia)), pastor kościoła na Stogach. Syn Johanna (1857 – 8 V 1904 Wiesbaden), w Gdańsku do 1886 rusznikarza, od 1889 Königlicher Oberwaffenmeister (starszy zbrojmistrz królewski, w wojskowej służbie uzbrojenia odpowiednik porucznika) w Strasburgu, i Eveline z domu Schumann. Brat-bliźniak Hansa Ericha.
Od 1909 do 1911 uczeń Gimnazjum Humanistycznego w Strasburgu. Od 1911 student teologii w Greifswaldzie, od 1913 w Lipsku, w trakcie studiów odbył praktykę wikariusza w Neu Fietz (Nowy Wiec, gmina Skarszewy) oraz seminarium kaznodziejskie w Wittenburgu (Dębowa Łąka koło Wąbrzeźna), ukończone 31 VIII 1914 egzaminem na inspektora szkolnego. Studia dokończył zaliczeniem teologii, zdanym 1 IX 1917 egzaminem oraz „posługą w czasie wojny” („bestanden” als Kriegsteilnehmer). Od 1 IX 1914 do 31 VIII 1918 uczestnik I wojny światowej w służbach sanitarnych, pod koniec jako Lazarettinspektor (inspektor szpitali polowych). W 1917 odznaczony Kriegsverdienstkreuz (Krzyż Zasługi Wojennej) ze starszeństwem od 1 X 1915 (prawdopodobnie jako nawiązane do Verdienstkreuz für Kriegshilfe (Krzyża Zasługi za Pomoc Wojenną), ufundowanego przez cesarza Wilhelma II 5 XII 1916, a nadawanego mężczyznom i kobietom, którzy szczególnie wyróżnili się w swej patriotycznej służbie).
Wyświęcony 12 IX 1918 w kościele Najświętszej Marii Panny
w Gdańsku. Od 1 IX 1918 do 20 IX 1923 pastor w Neu–Barkoschin (Nowy Barkoczyn). Od 1 X 1923 do 4 IX 1945 pastor kościoła luterańskiego na Stogach. Należał do Kościoła Wyznającego w II Wolnym Mieście Gdańsku (wywodzącego się ze sprzeciwu wobec ruchu Niemieckich Chrześcijan (Deutsche Christen), popierających narodowy socjalizm), od listopada 1933 do jego filii Pfarrernotbund (Związku Pastorów), w maju 1934 wybrany został do jego Rady Braci. W latach 1937–1938 nadzorował budowę kaplicy wraz z kostnicą na podlegającym mu cmentarzu ewangelickim na Krakowcu. Był ostatnim niemieckim pastorem, który 4 IX 1945 opuścił Gdańsk.
Od 1 XI 1945 do 31 III 1949 przebywał w Hagen (dzielnica Neustadt am Rübenberge koło Hanoweru), z przydziałem od 8 XI 1945 jako „miejscowy duchowny na zlecenie” (beauftragter Ortsgeistlicher), w miejsce uznanego za zaginionego na Wschodzie poprzedniego pastora, Hansa von Jana. Na tym stanowisku pracował trzy i pół roku. 30 VI 1948 wysunięto jego kandydaturę na urząd pastora w Kuhstedt (powiat Bremervörde, Dolna Saksonia). Urząd przyjął 14 XII 1948, objął 1 IV 1949, wprowadzony został 24 IV 1949 i pełnił go do śmierci. Po wojnie światowej utrzymywał kontakty z członkami Kościoła Wyznającego: pastorem Kurtem Walterem w Cannstatt, biskupem Ottonem Dibeliusem (1880–1967) w Berlinie i nadradcą kościoła krajowego dr. Hannsem Lilje (1899–1977) w Hanowerze.
Od 2 X 1919 mąż poślubionej w gdańskim kościele św. Barbary Elise Magdalene z domu Besch (ur. 28 XII 1888 Gdańsk). Ojciec: 1/ Johannesa Ekkeharda (13 VI 1921 Nowy Barkoczyn – 22 I 1944 Gdańsk); 2/ Matthiasa Rüdigera (2 X 1922 – zaginiony 14 XII 1944) – obaj pochowani na cmentarzu na Krakowcu; 3/ bliźniaczek (ur. 19 II 1926) 3/ Barbary Gertrudy oraz 4/ Gabrieli. Obie siostry zostały powołane 27 I 1945 do Służby Pracy Rzeszy (Reichsarbeitsdienst), od 27 X 1945 uczyły się w szkole pielęgniarskiej w Szlezwiku, a w latach 50. XX wieku zostały wyświęcone na diakonisy.
Bibliografia:
https://www.momente-im-werder.net/01_Offen/05_Orte/Heubude/Heubude%20v1.0,%202024-02-28.pdf.
