DANZIGER DAMPFBOOT, gazeta literacka
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:„Danziger Dampfboot” 1879.JPG|thumb|„Danziger Dampfboot”, 1879]] | [[File:„Danziger Dampfboot” 1879.JPG|thumb|„Danziger Dampfboot”, 1879]] | ||
| − | '''„DANZIGER DAMPFBOOT FÜR GEIST, HUMOR, SATIRE, POESIE, WELT- UND VOLKSLEBEN, KORRESPONDENZ, KUNST, LITERATUR UND THEATER”''' ( | + | '''„DANZIGER DAMPFBOOT FÜR GEIST, HUMOR, SATIRE, POESIE, WELT- UND VOLKSLEBEN, KORRESPONDENZ, KUNST, LITERATUR UND THEATER”''' („Gdański parowiec dla ducha, humoru, satyry, poezji, życia świata i ludzi, korespondencji, sztuki, literatury i teatru”), gazeta literacka, następnie informacyjna. Wychodziła w latach 1831–1879 trzy razy w tygodniu. Założycielem, pierwszym wydawcą i redaktorem był [[SCHUMACHER WILHELM, dziennikarz, literat | Wilhelm Schumacher]]. W koncesji wydanej 27 X 1831 znalazł się zapis zakazujący zamieszczania artykułów przeciwko religii i ustrojowi, publicystyki politycznej i artykułów z zakresu historii współczesnej. Zakaz obejmował także publikowanie twórczości autorów z grupy literackiej Młode Niemcy.<br/><br/> |
Pierwszą stronę każdego numeru zdobiła winieta przedstawiająca parowiec. Większość pisma zajmowała twórczość wydawcy, zresztą utalentowanego, ale napotkać w nim można było artykuły dotyczące współczesności. Wilhelm Schumacher zręcznie omijał zakaz cenzury i w 1832 znalazło się w gazecie nieco informacji o polskich uczestnikach powstania listopadowego (część z nich była internowana w Gdańsku). Drukował o nich krótkie informacje, wiersze, opublikował dwa artykuły o pacyfikacji powstańców w Fiszewie przez wojsko pruskie w 1832. Zamieszczał reklamy z logo firm, stając się tym samym prekursorem nowoczesnej prasy w Gdańsku.<br/><br/> | Pierwszą stronę każdego numeru zdobiła winieta przedstawiająca parowiec. Większość pisma zajmowała twórczość wydawcy, zresztą utalentowanego, ale napotkać w nim można było artykuły dotyczące współczesności. Wilhelm Schumacher zręcznie omijał zakaz cenzury i w 1832 znalazło się w gazecie nieco informacji o polskich uczestnikach powstania listopadowego (część z nich była internowana w Gdańsku). Drukował o nich krótkie informacje, wiersze, opublikował dwa artykuły o pacyfikacji powstańców w Fiszewie przez wojsko pruskie w 1832. Zamieszczał reklamy z logo firm, stając się tym samym prekursorem nowoczesnej prasy w Gdańsku.<br/><br/> | ||
Po śmierci Wilhelma Schumachera w 1837 pismo przejęte przez firmę Friedrich Samuel Gerhard, prowadzoną przez jego syna [[GERHARD GUSTAV ADOLPH FRIEDRICH, księgarz, radny | Gustava Adolpha Friedricha Gerharda]]. Powierzył on redakcję [[LASKER IGNAZ JULIUS, lekarz, dziennikarz, literat| Ignazowi Laskerowi]], piszącemu pod pseudonimem Julius Sincerus. Zmienił wygląd gazety, zwiększył nieco format, wprowadził zróżnicowaną czcionkę, zwiększył odstępy między rubrykami (dzięki czemu poprawiła się przejrzystość druku). Twórczość literacka Ignatza Laskera nie dorównywała tekstom Wilhelma Schumachera, ale Lasker sprawdzał się w reportażu i publicystyce. Pod jego redakcją gazeta objęła zasięgiem całą prowincję Prusy Zachodnie. W 1842, po zatargu z Gustavem Gerhardem, Lasker musiał opuścić pismo. Odtąd do 1849 jako wydawca i redaktor odpowiedzialny figurował Friedrich Gerhard.<br/><br/> | Po śmierci Wilhelma Schumachera w 1837 pismo przejęte przez firmę Friedrich Samuel Gerhard, prowadzoną przez jego syna [[GERHARD GUSTAV ADOLPH FRIEDRICH, księgarz, radny | Gustava Adolpha Friedricha Gerharda]]. Powierzył on redakcję [[LASKER IGNAZ JULIUS, lekarz, dziennikarz, literat| Ignazowi Laskerowi]], piszącemu pod pseudonimem Julius Sincerus. Zmienił wygląd gazety, zwiększył nieco format, wprowadził zróżnicowaną czcionkę, zwiększył odstępy między rubrykami (dzięki czemu poprawiła się przejrzystość druku). Twórczość literacka Ignatza Laskera nie dorównywała tekstom Wilhelma Schumachera, ale Lasker sprawdzał się w reportażu i publicystyce. Pod jego redakcją gazeta objęła zasięgiem całą prowincję Prusy Zachodnie. W 1842, po zatargu z Gustavem Gerhardem, Lasker musiał opuścić pismo. Odtąd do 1849 jako wydawca i redaktor odpowiedzialny figurował Friedrich Gerhard.<br/><br/> | ||
| − | W styczniu 1849 zadłużoną firmę przejął [[GRÖNING CARL EDWIN, wydawca | Carl Edwin Gröning]]. W ciągu tego roku „Danziger Dampfboot” ukazywał się bez podtytułu, ale jeszcze jako wydawca figurowała | + | W styczniu 1849 zadłużoną firmę przejął [[GRÖNING CARL EDWIN, wydawca | Carl Edwin Gröning]]. W ciągu tego roku „Danziger Dampfboot” ukazywał się bez podtytułu, ale jeszcze jako wydawca figurowała oficyna Gerharda (Gerhardsche Offizin). W latach 1850–1873 jako redaktor, drukarz i wydawca występował Carl Edwin Gröning. Gazeta zmieniła charakter, stając się pismem informacyjnym, na pierwszej stronie zamiast wierszy zamieszczane były artykuły publicystyczne. Zmienił się jej wygląd, zwiększył format, znikła winieta przedstawiająca parowiec, zmieniła się też czcionka, nadal jednak gazeta była składana dwuszpaltowo. Od 1874 redaktorem odpowiedzialnym został [[GRÖNING CARL LOUIS, drukarz, wydawca | Louis Gröning]], wydawcą i drukarzem pozostał Carl Edvin Gröning. Po 1879 przestała się ukazywać. {{author:MAB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Aktualna wersja na dzień 07:23, 12 kwi 2024
„DANZIGER DAMPFBOOT FÜR GEIST, HUMOR, SATIRE, POESIE, WELT- UND VOLKSLEBEN, KORRESPONDENZ, KUNST, LITERATUR UND THEATER” („Gdański parowiec dla ducha, humoru, satyry, poezji, życia świata i ludzi, korespondencji, sztuki, literatury i teatru”), gazeta literacka, następnie informacyjna. Wychodziła w latach 1831–1879 trzy razy w tygodniu. Założycielem, pierwszym wydawcą i redaktorem był Wilhelm Schumacher. W koncesji wydanej 27 X 1831 znalazł się zapis zakazujący zamieszczania artykułów przeciwko religii i ustrojowi, publicystyki politycznej i artykułów z zakresu historii współczesnej. Zakaz obejmował także publikowanie twórczości autorów z grupy literackiej Młode Niemcy.
Pierwszą stronę każdego numeru zdobiła winieta przedstawiająca parowiec. Większość pisma zajmowała twórczość wydawcy, zresztą utalentowanego, ale napotkać w nim można było artykuły dotyczące współczesności. Wilhelm Schumacher zręcznie omijał zakaz cenzury i w 1832 znalazło się w gazecie nieco informacji o polskich uczestnikach powstania listopadowego (część z nich była internowana w Gdańsku). Drukował o nich krótkie informacje, wiersze, opublikował dwa artykuły o pacyfikacji powstańców w Fiszewie przez wojsko pruskie w 1832. Zamieszczał reklamy z logo firm, stając się tym samym prekursorem nowoczesnej prasy w Gdańsku.
Po śmierci Wilhelma Schumachera w 1837 pismo przejęte przez firmę Friedrich Samuel Gerhard, prowadzoną przez jego syna Gustava Adolpha Friedricha Gerharda. Powierzył on redakcję Ignazowi Laskerowi, piszącemu pod pseudonimem Julius Sincerus. Zmienił wygląd gazety, zwiększył nieco format, wprowadził zróżnicowaną czcionkę, zwiększył odstępy między rubrykami (dzięki czemu poprawiła się przejrzystość druku). Twórczość literacka Ignatza Laskera nie dorównywała tekstom Wilhelma Schumachera, ale Lasker sprawdzał się w reportażu i publicystyce. Pod jego redakcją gazeta objęła zasięgiem całą prowincję Prusy Zachodnie. W 1842, po zatargu z Gustavem Gerhardem, Lasker musiał opuścić pismo. Odtąd do 1849 jako wydawca i redaktor odpowiedzialny figurował Friedrich Gerhard.
W styczniu 1849 zadłużoną firmę przejął Carl Edwin Gröning. W ciągu tego roku „Danziger Dampfboot” ukazywał się bez podtytułu, ale jeszcze jako wydawca figurowała oficyna Gerharda (Gerhardsche Offizin). W latach 1850–1873 jako redaktor, drukarz i wydawca występował Carl Edwin Gröning. Gazeta zmieniła charakter, stając się pismem informacyjnym, na pierwszej stronie zamiast wierszy zamieszczane były artykuły publicystyczne. Zmienił się jej wygląd, zwiększył format, znikła winieta przedstawiająca parowiec, zmieniła się też czcionka, nadal jednak gazeta była składana dwuszpaltowo. Od 1874 redaktorem odpowiedzialnym został Louis Gröning, wydawcą i drukarzem pozostał Carl Edvin Gröning. Po 1879 przestała się ukazywać.
