SCHUBERT CHRISTIAN II, złotnik
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''CHRISTIAN SCHUBERT II''' (1 I 1659 Gdańsk – 23 III 1737 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika [[SCHUBERT GOTTFRIED, złotnik| Gottfrieda Schuberta]]. Pracę mistrzowską wykonał u [[RÖDE PETER II, złotnik | Petera Rödego II]] w 1689. 13 X 1689 uzyskał[[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Dwaj jego synowie – [[SCHUBERT CHRISTIAN GOTTLIEB, jubiler, złotnik | Christian Gottlieb]] i Emmanuel (od 1706) – kształcili się w zawodzie złotniczym; pierwszy uzyskał tytuł mistrzowski. Innymi uczniami, którzy ukończyli u niego naukę rzemiosła, byli: zapisany w 1797 Carl Gerwich, Daniel Friedrich Millich (1699), Caspar Böse (1702) i Bartel Söring (1713). Nie ukończyli jej natomiast zapisany w 1704 bliżej nieznany Nathanael oraz Johann Michael Leisner (1730). W jego warsztacie terminowali: od 1698 Efraim Peweiss, w latach 1703–1705 [[HEIN CONSTANTIN, złotnik| Constantin Hein]] i w 1710–1712 Franz Hein Peterschen (Peterßen, Pettrschen; 13 VII 1675 – 11 X 1751).<br/><br/> | '''CHRISTIAN SCHUBERT II''' (1 I 1659 Gdańsk – 23 III 1737 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika [[SCHUBERT GOTTFRIED, złotnik| Gottfrieda Schuberta]]. Pracę mistrzowską wykonał u [[RÖDE PETER II, złotnik | Petera Rödego II]] w 1689. 13 X 1689 uzyskał[[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Dwaj jego synowie – [[SCHUBERT CHRISTIAN GOTTLIEB, jubiler, złotnik | Christian Gottlieb]] i Emmanuel (od 1706) – kształcili się w zawodzie złotniczym; pierwszy uzyskał tytuł mistrzowski. Innymi uczniami, którzy ukończyli u niego naukę rzemiosła, byli: zapisany w 1797 Carl Gerwich, Daniel Friedrich Millich (1699), Caspar Böse (1702) i Bartel Söring (1713). Nie ukończyli jej natomiast zapisany w 1704 bliżej nieznany Nathanael oraz Johann Michael Leisner (1730). W jego warsztacie terminowali: od 1698 Efraim Peweiss, w latach 1703–1705 [[HEIN CONSTANTIN, złotnik| Constantin Hein]] i w 1710–1712 Franz Hein Peterschen (Peterßen, Pettrschen; 13 VII 1675 – 11 X 1751).<br/><br/> | ||
Używał znaku warsztatowego z monogramem CS w owalu. Wykonywał wiele dzieł sakralnych, między innymi dla [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto)| kościoła św. Józefa w Gdańsku]], a także kielichy (kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy, Lichnowy Wielkie, Obwodowe Muzeum Historyczne im. W. W. Tarnowskiego w Czernihowie), cyborium (kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy), krzyże relikwiarzowe ([[KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA (Święty Wojciech)| kościół św. Wojciecha w Gdańsku]], Serock), świeczniki ołtarzowe (katedra we Włocławku). Znany jest z okazałych monstrancji promienistych (Piaseczno, Gniew, Miłobądz, Miłoradz, Opalenie, Wielki Lubień, Zwierzno). Z zabytków świeckich na uwagę zasługują: miednica (Muzeum Narodowe w Warszawie), pucharek kulawka w formie wiatraka (Ermitaż w Petersburgu) oraz kufle (Zamek Królewski w Warszawie). Wyroby zdobił późnobarokowym ornamentem suchego akantu, scenami figuralnymi, a przedmioty sakralne rzadko stosowaną w złotnictwie gdańskim kameryzacją i emalią. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Używał znaku warsztatowego z monogramem CS w owalu. Wykonywał wiele dzieł sakralnych, między innymi dla [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto)| kościoła św. Józefa w Gdańsku]], a także kielichy (kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy, Lichnowy Wielkie, Obwodowe Muzeum Historyczne im. W. W. Tarnowskiego w Czernihowie), cyborium (kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy), krzyże relikwiarzowe ([[KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA (Święty Wojciech)| kościół św. Wojciecha w Gdańsku]], Serock), świeczniki ołtarzowe (katedra we Włocławku). Znany jest z okazałych monstrancji promienistych (Piaseczno, Gniew, Miłobądz, Miłoradz, Opalenie, Wielki Lubień, Zwierzno). Z zabytków świeckich na uwagę zasługują: miednica (Muzeum Narodowe w Warszawie), pucharek kulawka w formie wiatraka (Ermitaż w Petersburgu) oraz kufle (Zamek Królewski w Warszawie). Wyroby zdobił późnobarokowym ornamentem suchego akantu, scenami figuralnymi, a przedmioty sakralne rzadko stosowaną w złotnictwie gdańskim kameryzacją i emalią. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814'', wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 361. | ||
Wersja z 17:56, 23 mar 2024
CHRISTIAN SCHUBERT II (1 I 1659 Gdańsk – 23 III 1737 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Gottfrieda Schuberta. Pracę mistrzowską wykonał u Petera Rödego II w 1689. 13 X 1689 uzyskał obywatelstwo Gdańska. Dwaj jego synowie – Christian Gottlieb i Emmanuel (od 1706) – kształcili się w zawodzie złotniczym; pierwszy uzyskał tytuł mistrzowski. Innymi uczniami, którzy ukończyli u niego naukę rzemiosła, byli: zapisany w 1797 Carl Gerwich, Daniel Friedrich Millich (1699), Caspar Böse (1702) i Bartel Söring (1713). Nie ukończyli jej natomiast zapisany w 1704 bliżej nieznany Nathanael oraz Johann Michael Leisner (1730). W jego warsztacie terminowali: od 1698 Efraim Peweiss, w latach 1703–1705 Constantin Hein i w 1710–1712 Franz Hein Peterschen (Peterßen, Pettrschen; 13 VII 1675 – 11 X 1751).
Używał znaku warsztatowego z monogramem CS w owalu. Wykonywał wiele dzieł sakralnych, między innymi dla kościoła św. Józefa w Gdańsku, a także kielichy (kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy, Lichnowy Wielkie, Obwodowe Muzeum Historyczne im. W. W. Tarnowskiego w Czernihowie), cyborium (kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy), krzyże relikwiarzowe ( kościół św. Wojciecha w Gdańsku, Serock), świeczniki ołtarzowe (katedra we Włocławku). Znany jest z okazałych monstrancji promienistych (Piaseczno, Gniew, Miłobądz, Miłoradz, Opalenie, Wielki Lubień, Zwierzno). Z zabytków świeckich na uwagę zasługują: miednica (Muzeum Narodowe w Warszawie), pucharek kulawka w formie wiatraka (Ermitaż w Petersburgu) oraz kufle (Zamek Królewski w Warszawie). Wyroby zdobił późnobarokowym ornamentem suchego akantu, scenami figuralnymi, a przedmioty sakralne rzadko stosowaną w złotnictwie gdańskim kameryzacją i emalią.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 361.
