DUISBURG CHRISTIAN GEORG, lekarz, kolekcjoner
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Encyklopedia Category: Ludzie”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | '''CHRISTIAN GEORG LUDEWIG DUISBURG''' (9 V 1768 Stadthagen w księstwie Lippe-Detmold, Północna Westfalia – 30 XI 1825 Gdańsk), wyznania kalwińskiego. Syn Christiana Gottlieba Duisburga (1736 Stadthagen – 23 I 1814 Gdańsk) pastora [[KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY | kościoła św. Elżbiety]] (1772–1814) i Caroliny Charlotty z domu Meister (zm. 20 IV 1809 Gdańsk). Brat pastora [[DUISBURG FRIEDRICH KARL GOTTLIEB von, pastor | Friedricha Karla Gottlieba Duisburga]], Eleonory Amalii Caroliny (21 III 1770 – 25 IV 1813), Henrietty Wilhelminy, Concordii Ernestyny Heleny, Heinricha Anthona Carla i Johanna Hieronymusa Christiana (1776 Gdańsk – 1827).<br/><br/> |
| + | 28 IX 1784 zapisany do przedostatniej klasy (secundy) [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]]. Po studiach medycznych od 1793 lekarz prywatny w Gdańsku, w 1797 miał gabinet przy Jopengasse 737 (ul. Piwna 58), od 1808 do 1817 we własnej kamienicy przy Langgasse 533 (ul. Długa 72). Kolekcjonera dzieł sztuki, głownie malarstwa holenderskiego, medali, drzeworytów, miedziorytów, małych form rzeźbiarskich w drewnie i kości słoniowej. <br/><br/> | ||
| + | Żonaty był z Elisabethą Charlottą z domu Neumann (28 XI 1774 – 31 X 1857 Gdańsk). Ojciec 1/ Augusta Ferdinanda (2 IX 1796 Gdańsk – 21 VIII 1888 Gdańsk) lekarza, 2/ Ernsta Eduarda (18 VIII 1798 Gdańsk – 2 VII 1869), zapisanego 9 VI 1814 do przedostatniej klasy Gimnazjum Akademickiego, w 1818 absolwenta [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskiego]] (matura nr 6), w 1858 sędziego w Malborku, 3/ Ottona Theodora (3 VII 1800 Gdańsk – 23 II 1857) i 4/ Alberta Paula (23 VIII 1805 Gdańsk – 19 II 1868 Gdańsk), w 1828 absolwenta gdańskiego Gimnazjum Miejskiego, po studiach teologicznych działacza społecznego i kulturalnego w Gdańsku.<br/><br/> | ||
| + | Pochowany na [[CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA. ZESPÓŁ U PODNÓŻA GRODZISKA| cmentarzu Bożego Ciała]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814'', wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 367. | ||
Wersja z 17:06, 7 mar 2024
CHRISTIAN GEORG LUDEWIG DUISBURG (9 V 1768 Stadthagen w księstwie Lippe-Detmold, Północna Westfalia – 30 XI 1825 Gdańsk), wyznania kalwińskiego. Syn Christiana Gottlieba Duisburga (1736 Stadthagen – 23 I 1814 Gdańsk) pastora kościoła św. Elżbiety (1772–1814) i Caroliny Charlotty z domu Meister (zm. 20 IV 1809 Gdańsk). Brat pastora Friedricha Karla Gottlieba Duisburga, Eleonory Amalii Caroliny (21 III 1770 – 25 IV 1813), Henrietty Wilhelminy, Concordii Ernestyny Heleny, Heinricha Anthona Carla i Johanna Hieronymusa Christiana (1776 Gdańsk – 1827).
28 IX 1784 zapisany do przedostatniej klasy (secundy) Gimnazjum Akademickiego. Po studiach medycznych od 1793 lekarz prywatny w Gdańsku, w 1797 miał gabinet przy Jopengasse 737 (ul. Piwna 58), od 1808 do 1817 we własnej kamienicy przy Langgasse 533 (ul. Długa 72). Kolekcjonera dzieł sztuki, głownie malarstwa holenderskiego, medali, drzeworytów, miedziorytów, małych form rzeźbiarskich w drewnie i kości słoniowej.
Żonaty był z Elisabethą Charlottą z domu Neumann (28 XI 1774 – 31 X 1857 Gdańsk). Ojciec 1/ Augusta Ferdinanda (2 IX 1796 Gdańsk – 21 VIII 1888 Gdańsk) lekarza, 2/ Ernsta Eduarda (18 VIII 1798 Gdańsk – 2 VII 1869), zapisanego 9 VI 1814 do przedostatniej klasy Gimnazjum Akademickiego, w 1818 absolwenta Gimnazjum Miejskiego (matura nr 6), w 1858 sędziego w Malborku, 3/ Ottona Theodora (3 VII 1800 Gdańsk – 23 II 1857) i 4/ Alberta Paula (23 VIII 1805 Gdańsk – 19 II 1868 Gdańsk), w 1828 absolwenta gdańskiego Gimnazjum Miejskiego, po studiach teologicznych działacza społecznego i kulturalnego w Gdańsku.
Pochowany na cmentarzu Bożego Ciała.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 367.
