STRUFINCK PETER, kupiec, armator
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''PETER STRUFINCK''' (około 1430 Gdańsk – po 19 XII 1498/przed 5 IV 1499 Gdańsk), kupiec, armator. Pochodził z rodziny przybyłej do Gdańska w końcu XIV wieku z Güstrow w Meklemburgii. Syn albo Clausa, armatora i właściciela domu na Długim Targu (obecnie nr 45, tzw. Stary Dom Ławy w kompleksie [[DWÓR ARTUSA| Dworu Artusa]]), albo szypra Hansa. Miał trzy siostry.<br/><br/> | '''PETER STRUFINCK''' (około 1430 Gdańsk – po 19 XII 1498/przed 5 IV 1499 Gdańsk), kupiec, armator. Pochodził z rodziny przybyłej do Gdańska w końcu XIV wieku z Güstrow w Meklemburgii. Syn albo Clausa, armatora i właściciela domu na Długim Targu (obecnie nr 45, tzw. Stary Dom Ławy w kompleksie [[DWÓR ARTUSA| Dworu Artusa]]), albo szypra Hansa. Miał trzy siostry.<br/><br/> | ||
| − | Dorobił się znacznego majątku na handlu morskim. Działał w spółce ze swoimi siostrzeńcami, braćmi Klepperami. W latach 1460–1475 przewoził z Lubeki mąkę, saletrę, żyto, oliwę, małmazję, pieprz, goździki, rodzynki, masło, figi, miedź, wełnę, sukno też z Hamburga zaś sól z Baie, a z Malmö, | + | Dorobił się znacznego majątku na handlu morskim. Działał w spółce ze swoimi siostrzeńcami, braćmi Klepperami. W latach 1460–1475 przewoził z Lubeki mąkę, saletrę, żyto, oliwę, małmazję, pieprz, goździki, rodzynki, masło, figi, miedź, wełnę, sukno też z Hamburga, zaś sól z Baie, a z Malmö, Ålborga, Falsterbo i Skanii śledzie, wywoził z Gdańska wańczos, dziegieć, chmiel, ołów, żyto, pszenicę, jęczmień, wosk, smołę, klepki i koperwas. W 1470 jego obroty stanowiły 1,74%, a w 1475 2,76% wartości obrotów całego Gdańska. |
| − | Poza handlem dalekomorskim prowadził także handel z zapleczem, woził śledzie | + | Poza handlem dalekomorskim prowadził także handel z zapleczem, woził śledzie do Torunia, towary do Elbląga i Słupska. Uprawiał lichwę, udzielając pożyczek pod zastaw dóbr. M.in. w 1479, za niepłacenie odsetek od pożyczonych 196 grzywien, zajął dobra Nicolasa Hagenowa, a w 1481 za pożyczkę 115 zajął część statku. W 1481 suma pożyczek, które udzielał, wynosiła ponad 1000 grzywien (w tym 482 na majątku Hansa Bolisa), w 1483 – 200 grzywien. <br/><br/> |
Posiadał parcele z domami przy Beutlergasse (ul. Kaletnicza) oraz przy murach ze [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starym Przedmieściem]], w 1498 nabył kolejną, przy Brotbänkengasse (ul. Chlebnicka). W 1481 był fundatorem wikarii w kaplicy św. Doroty w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP), fundował także w tym kościele Kaplicę Jerozolimską, zobowiązał się utrzymywać przy jej ołtarzu kapłana i zapewnić środki na utrzymanie odpowiedniego oświetlenia. 15 XI 1497 zapisał kaplicę bractwu maryjnemu w kościele NMP, dodatkowo także, mszał, srebrny kielich, dwa domy i cztery budy oraz 760 grzywien. <br/><br/> | Posiadał parcele z domami przy Beutlergasse (ul. Kaletnicza) oraz przy murach ze [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starym Przedmieściem]], w 1498 nabył kolejną, przy Brotbänkengasse (ul. Chlebnicka). W 1481 był fundatorem wikarii w kaplicy św. Doroty w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP), fundował także w tym kościele Kaplicę Jerozolimską, zobowiązał się utrzymywać przy jej ołtarzu kapłana i zapewnić środki na utrzymanie odpowiedniego oświetlenia. 15 XI 1497 zapisał kaplicę bractwu maryjnemu w kościele NMP, dodatkowo także, mszał, srebrny kielich, dwa domy i cztery budy oraz 760 grzywien. <br/><br/> | ||
| − | Dwukrotnie żonaty, nie pozostawił potomstwa. Majątek (oprócz ruchomości i nieruchomości także 2000 grzywien, razem wszystko szacowane na 11 000 grzywien) rozdysponował w testamencie z 19 XII 1498 (zapisanym w księdze ławniczej [[STARE MIASTO | Starego Miasta]]), głównie pomiędzy pasierba Heinricha, księdza w jednym z gdańskich kościołów, pasierbicę Margarethę i jej dzieci (braci Klepperów), dzieci swoich sióstr Johanna Lentzmana, Clausa Goldberga i Petera Klave oraz siostrę-zakonnicę w klasztorze Świętego Krzyża w Rostocku. Zapisał też 100 grzywien kapłanowi przy ołtarzu w kaplicy św. Tomasza w [[KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA | kościele św. Piotra i Pawła]], nakazując wykonanie w niej okien. Pochowany przy obu żonach w kaplicy św. Doroty w kościele NMP. {{author:JZ}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | + | Dwukrotnie żonaty, nie pozostawił własnego potomstwa. Majątek (oprócz ruchomości i nieruchomości także 2000 grzywien, razem wszystko szacowane na 11 000 grzywien) rozdysponował w testamencie z 19 XII 1498 (zapisanym w księdze ławniczej [[STARE MIASTO | Starego Miasta]]), głównie pomiędzy pasierba Heinricha, księdza w jednym z gdańskich kościołów, pasierbicę Margarethę i jej dzieci (braci Klepperów), dzieci swoich sióstr Johanna Lentzmana, Clausa Goldberga i Petera Klave oraz siostrę-zakonnicę w klasztorze Świętego Krzyża w Rostocku. Zapisał też 100 grzywien kapłanowi przy ołtarzu w kaplicy św. Tomasza w [[KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA | kościele św. Piotra i Pawła]], nakazując wykonanie w niej okien. Pochowany przy obu żonach w kaplicy św. Doroty w kościele NMP. {{author:JZ}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
Wersja z 18:31, 22 gru 2023
PETER STRUFINCK (około 1430 Gdańsk – po 19 XII 1498/przed 5 IV 1499 Gdańsk), kupiec, armator. Pochodził z rodziny przybyłej do Gdańska w końcu XIV wieku z Güstrow w Meklemburgii. Syn albo Clausa, armatora i właściciela domu na Długim Targu (obecnie nr 45, tzw. Stary Dom Ławy w kompleksie Dworu Artusa), albo szypra Hansa. Miał trzy siostry.
Dorobił się znacznego majątku na handlu morskim. Działał w spółce ze swoimi siostrzeńcami, braćmi Klepperami. W latach 1460–1475 przewoził z Lubeki mąkę, saletrę, żyto, oliwę, małmazję, pieprz, goździki, rodzynki, masło, figi, miedź, wełnę, sukno też z Hamburga, zaś sól z Baie, a z Malmö, Ålborga, Falsterbo i Skanii śledzie, wywoził z Gdańska wańczos, dziegieć, chmiel, ołów, żyto, pszenicę, jęczmień, wosk, smołę, klepki i koperwas. W 1470 jego obroty stanowiły 1,74%, a w 1475 2,76% wartości obrotów całego Gdańska.
Poza handlem dalekomorskim prowadził także handel z zapleczem, woził śledzie do Torunia, towary do Elbląga i Słupska. Uprawiał lichwę, udzielając pożyczek pod zastaw dóbr. M.in. w 1479, za niepłacenie odsetek od pożyczonych 196 grzywien, zajął dobra Nicolasa Hagenowa, a w 1481 za pożyczkę 115 zajął część statku. W 1481 suma pożyczek, które udzielał, wynosiła ponad 1000 grzywien (w tym 482 na majątku Hansa Bolisa), w 1483 – 200 grzywien.
Posiadał parcele z domami przy Beutlergasse (ul. Kaletnicza) oraz przy murach ze Starym Przedmieściem, w 1498 nabył kolejną, przy Brotbänkengasse (ul. Chlebnicka). W 1481 był fundatorem wikarii w kaplicy św. Doroty w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP), fundował także w tym kościele Kaplicę Jerozolimską, zobowiązał się utrzymywać przy jej ołtarzu kapłana i zapewnić środki na utrzymanie odpowiedniego oświetlenia. 15 XI 1497 zapisał kaplicę bractwu maryjnemu w kościele NMP, dodatkowo także, mszał, srebrny kielich, dwa domy i cztery budy oraz 760 grzywien.
Dwukrotnie żonaty, nie pozostawił własnego potomstwa. Majątek (oprócz ruchomości i nieruchomości także 2000 grzywien, razem wszystko szacowane na 11 000 grzywien) rozdysponował w testamencie z 19 XII 1498 (zapisanym w księdze ławniczej Starego Miasta), głównie pomiędzy pasierba Heinricha, księdza w jednym z gdańskich kościołów, pasierbicę Margarethę i jej dzieci (braci Klepperów), dzieci swoich sióstr Johanna Lentzmana, Clausa Goldberga i Petera Klave oraz siostrę-zakonnicę w klasztorze Świętego Krzyża w Rostocku. Zapisał też 100 grzywien kapłanowi przy ołtarzu w kaplicy św. Tomasza w kościele św. Piotra i Pawła, nakazując wykonanie w niej okien. Pochowany przy obu żonach w kaplicy św. Doroty w kościele NMP.
Bibliografia:
Możejko Beata, Rozrachunek z życiem doczesnym. Gdańskie testamenty mieszczańskie z XV i początku XVI wieku, Gdańsk 2010 (przez indeks).
Oliński Piotr, Fundacje mieszczańskie w miastach pruskich w okresie średniowiecza i na progu czasów nowożytnych, Toruń 2008 (przez indeks).
Samsonowicz Henryk, Badania nad kapitałem mieszczańskim Gdańska w II połowie XV wieku, Warszawa 1960, s. 114–115.
Zdrenka Joachim, Strufinck Peter, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 4, Gdańsk 1997, s. 287–287.
