SEMRAU DANIEL, pastor kościoła św. Ducha
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''DANIEL SEMRAU''' (Semerau) (11 XI 1718 Konitz (Chojnice) – 22 XI 1777 Gdańsk), pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. DUCHA | kościoła św. Ducha]]. Pochodził z rodziny notowanej w rejonie Człuchów–Chojnice od 1553. Początkowo uczeń Gimnazjum Akademickiego w Toruniu, od 1737 [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] w Gdańsku. Od 1739 student teologii w Lipsku, od 1740 w Jenie, od 1743 w Rostocku. Po powrocie do Gdańska zweryfikowany 16 VI 1745 jako kaznodzieja przez [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]]. W latach 1753–1777 pastor kościoła św. Ducha. <br/><br/> | '''DANIEL SEMRAU''' (Semerau) (11 XI 1718 Konitz (Chojnice) – 22 XI 1777 Gdańsk), pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. DUCHA | kościoła św. Ducha]]. Pochodził z rodziny notowanej w rejonie Człuchów–Chojnice od 1553. Początkowo uczeń Gimnazjum Akademickiego w Toruniu, od 1737 [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] w Gdańsku. Od 1739 student teologii w Lipsku, od 1740 w Jenie, od 1743 w Rostocku. Po powrocie do Gdańska zweryfikowany 16 VI 1745 jako kaznodzieja przez [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]]. W latach 1753–1777 pastor kościoła św. Ducha. <br/><br/> | ||
M.in. na prośbę Ministerium Duchownego zaangażowany był w sprawę pochodzącego z Brunszwiku (Braunschweig) Johanna Paula Julius Ribbe, pastora z Chojnic w latach 1761–1765. Z powodu zaburzenia umysłu („Störung des Geistes”) od 1763 wyrządził on wiele szkód duchowych, religijnych oraz osobistych i ostatecznie umieszczony został w jednym z gdańskich szpitali. W lecie 1766 załatwiał z Radą Miejską Chojnic sprawę przekazania dla niego 650 guldenów na poczet „rocznego zasiłku pielęgnacyjnego” („jahrlicher Zuschuß zum Unterhalt”) (zasiłek nie został w pełni wykorzystany, bowiem Ribbe niedługo później zmarł). <br/><br/> | M.in. na prośbę Ministerium Duchownego zaangażowany był w sprawę pochodzącego z Brunszwiku (Braunschweig) Johanna Paula Julius Ribbe, pastora z Chojnic w latach 1761–1765. Z powodu zaburzenia umysłu („Störung des Geistes”) od 1763 wyrządził on wiele szkód duchowych, religijnych oraz osobistych i ostatecznie umieszczony został w jednym z gdańskich szpitali. W lecie 1766 załatwiał z Radą Miejską Chojnic sprawę przekazania dla niego 650 guldenów na poczet „rocznego zasiłku pielęgnacyjnego” („jahrlicher Zuschuß zum Unterhalt”) (zasiłek nie został w pełni wykorzystany, bowiem Ribbe niedługo później zmarł). <br/><br/> | ||
| − | Po jego śmierci Ministerium Duchowne odmówiło wdowie po nim wypłaty zwyczajowego rocznego zasiłku wdowiego (Gnadenjahr). Miała ona bowiem wcześniej opuścić męża i wieść niegodny tryb życia. Po wielu odwołaniach, w styczniu 1778 zagwarantowano jej wypłacenie zasiłku pod warunkiem przedstawienia oficjalnego dowodu, że zarzucane jej czyny popełniła po wystąpieniu z kościoła ewangelickiego. {{author:JANSZ}}<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | + | Po jego śmierci Ministerium Duchowne odmówiło wdowie po nim wypłaty zwyczajowego rocznego zasiłku wdowiego (Gnadenjahr). Miała ona bowiem wcześniej opuścić męża i wieść niegodny tryb życia. Po wielu odwołaniach, w styczniu 1778 zagwarantowano jej wypłacenie zasiłku pod warunkiem przedstawienia oficjalnego dowodu, że zarzucane jej czyny popełniła po wystąpieniu z kościoła ewangelickiego. {{author:JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| Linia 11: | Linia 11: | ||
Schnaase Eduard, ''Geschichte der evangelischen Kirche Danzigs actenmässig Dargestellt'', Danzig 1863, s. 630–631, 654–655. <br/> | Schnaase Eduard, ''Geschichte der evangelischen Kirche Danzigs actenmässig Dargestellt'', Danzig 1863, s. 630–631, 654–655. <br/> | ||
Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert'', Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 4-295. | Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert'', Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 4-295. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
Wersja z 10:55, 9 lis 2023
DANIEL SEMRAU (Semerau) (11 XI 1718 Konitz (Chojnice) – 22 XI 1777 Gdańsk), pastor kościoła św. Ducha. Pochodził z rodziny notowanej w rejonie Człuchów–Chojnice od 1553. Początkowo uczeń Gimnazjum Akademickiego w Toruniu, od 1737 Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku. Od 1739 student teologii w Lipsku, od 1740 w Jenie, od 1743 w Rostocku. Po powrocie do Gdańska zweryfikowany 16 VI 1745 jako kaznodzieja przez Ministerium Duchowne. W latach 1753–1777 pastor kościoła św. Ducha.
M.in. na prośbę Ministerium Duchownego zaangażowany był w sprawę pochodzącego z Brunszwiku (Braunschweig) Johanna Paula Julius Ribbe, pastora z Chojnic w latach 1761–1765. Z powodu zaburzenia umysłu („Störung des Geistes”) od 1763 wyrządził on wiele szkód duchowych, religijnych oraz osobistych i ostatecznie umieszczony został w jednym z gdańskich szpitali. W lecie 1766 załatwiał z Radą Miejską Chojnic sprawę przekazania dla niego 650 guldenów na poczet „rocznego zasiłku pielęgnacyjnego” („jahrlicher Zuschuß zum Unterhalt”) (zasiłek nie został w pełni wykorzystany, bowiem Ribbe niedługo później zmarł).
Po jego śmierci Ministerium Duchowne odmówiło wdowie po nim wypłaty zwyczajowego rocznego zasiłku wdowiego (Gnadenjahr). Miała ona bowiem wcześniej opuścić męża i wieść niegodny tryb życia. Po wielu odwołaniach, w styczniu 1778 zagwarantowano jej wypłacenie zasiłku pod warunkiem przedstawienia oficjalnego dowodu, że zarzucane jej czyny popełniła po wystąpieniu z kościoła ewangelickiego.
Bibliografia:
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ ..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 17, 92.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 17, 65.
Schnaase Eduard, Geschichte der evangelischen Kirche Danzigs actenmässig Dargestellt, Danzig 1863, s. 630–631, 654–655.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 4-295.
