PAŃSTWOWA AKADEMIA MEDYCYNY PRAKTYCZNEJ W GDAŃSKU
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''PAŃSTWOWA AKADEMIA MEDYCYNY PRAKTYCZNEJ W GDAŃSKU''' (Staatliche Akademie für Praktische Medizin zu Danzig, SAPMD; od 1940 Akademia Medyczna, Medizinische Akademie Danzig, MAD), uczelnia powołana 4 XII 1934 uchwałą Senatu II WMG. Jej celem było praktyczne nauczanie medycyny jako kontynuacja studiów teoret. odbywanych na innych uczelniach wyższych. Uroczyście otwarta 13 IV 1935 (w obecności m.in. Ministra Zdrowia III Rzeszy). Kliniczne zaplecze dydaktyczne stanowiła baza łóżkowa q Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu przy Delbrückallee 7 (ul. Dębinki), q Szpitala Położnictwa i Chorób Kobiecych przy Schellmühler Weg 1A (ul. Kliniczna) i szpitala diakonis ewangelickich przy Neugarten (ul. Nowe Ogrody), razem ok. 1500 łóżek. Uczelnia nie miała uprawnień przeprowadzania lekarskich egzaminów dyplomowych. Na funkcjonowaniu SAPMD silne piętno wywarła sytuacja polit. q II WMG i ideologizacja ówczesnej medycyny niem., czego wyrazem było powołanie na stanowisko pierwszego dyr. dr. Helmutha Klucka (1935–36), aktywnego działacza NSDAP (wykładającego naukę o dziedziczeniu i ochronie czystości rasowej). Jego następca, prof. Erich Großmann (1936–40), jednocześnie kier. Wydz. Zdrowia i Opieki Społecznej Senatu II WMG (Senatsabteilung für Gesundheitswesen und Soziales), także czł. NSDAP, zorganizował Institut für Erbbiologie und Rassenhygiene (Inst. Higieny Rasowej) w budynku rektoratu SAPMD przy Wallgasse 14 (ul. Wałowa). Po włączeniu II WMG do III Rzeszy przekształcona w uczelnię prowadzącą pełen zakres studiów med. (1940, MAD). Celem podniesienia rangi MAD sprowadzano do Gd. 1940–43 za pośrednictwem ministra Der Reichsminister für Wissenschaft, Erziehung und Volksbildung w Berlinie kadrę z obszarów III Rzeszy, m.in. prof. Rudolfa Spannera (Katedra Anatomii i Embriologii w dawnym budynku q pallotynów na rogu Hindenburgallee (al. Zwycięstwa) i Delbrückallee (ul. Skłodowskiej-Curie), patologa prof. Augusta Terbrüggera z Greifswaldu oraz okulistę prof. Walthera Philips Rauha z Lipska. Rektorem (1940–45) został szef służby zdrowia q Okręgu Rzeszy Gd.-Prusy Zachodnie E. Großmann, kierujący 1939–40 akcją eksterminacji chorych psychicznie ze szpitali w Kocborowie k. Starogardu Gd. i Świecia. W 1944–45 nastąpiło znaczne ograniczenie działalności MAD w związku z eskalacją działań wojennych i powołaniem do wojska części personelu med. W marcu 1945 nastąpiła ewakuacja niektórych lekarzy (w tym prof. R. Spannera i E. Großmanna) oraz chorych (m.in. pacjentek kliniki położniczej) na statku „Ubena” do Silkeborg w Danii. Personel niem., który pozostał i opiekował się chorymi i rannymi w czasie ataku wojsk radz. na Gd. oraz po zakończeniu działań wojennych, został przymusowo wysiedlony 1946–47. Po zakończeniu II w. świat. niektórzy profesorowie MAD (R. Spanner, E. Großmann) oskarżani byli o współdziałanie w zbrodniach ludobójstwa. Szczególnie głośna stała się sprawa produkowania w baraku należącym do Katedry Anatomii mydła z ludzkich zwłok (Z. Nałkowska, Medaliony). Mimo to R. Spanner przeszedł pomyślnie proces denazyfikacji (zm. 1960). Przebywający w obozie jenieckim w Fischbeck (pod Hamburgiem) E. Großmann w czasie starań rządu pol. o ekstradycję 1948 popełnił samobójstwo. {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''PAŃSTWOWA AKADEMIA MEDYCYNY PRAKTYCZNEJ W GDAŃSKU''' (Staatliche Akademie für Praktische Medizin zu Danzig, SAPMD; od 1940 Akademia Medyczna, Medizinische Akademie Danzig, MAD), uczelnia powołana 4 XII 1934 uchwałą Senatu II WMG. Jej celem było praktyczne nauczanie medycyny jako kontynuacja studiów teoret. odbywanych na innych uczelniach wyższych. Uroczyście otwarta 13 IV 1935 (w obecności m.in. Ministra Zdrowia III Rzeszy). Kliniczne zaplecze dydaktyczne stanowiła baza łóżkowa q Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu przy Delbrückallee 7 (ul. Dębinki), q Szpitala Położnictwa i Chorób Kobiecych przy Schellmühler Weg 1A (ul. Kliniczna) i szpitala diakonis ewangelickich przy Neugarten (ul. Nowe Ogrody), razem ok. 1500 łóżek. Uczelnia nie miała uprawnień przeprowadzania lekarskich egzaminów dyplomowych. Na funkcjonowaniu SAPMD silne piętno wywarła sytuacja polit. q II WMG i ideologizacja ówczesnej medycyny niem., czego wyrazem było powołanie na stanowisko pierwszego dyr. dr. Helmutha Klucka (1935–36), aktywnego działacza NSDAP (wykładającego naukę o dziedziczeniu i ochronie czystości rasowej). Jego następca, prof. Erich Großmann (1936–40), jednocześnie kier. Wydz. Zdrowia i Opieki Społecznej Senatu II WMG (Senatsabteilung für Gesundheitswesen und Soziales), także czł. NSDAP, zorganizował Institut für Erbbiologie und Rassenhygiene (Inst. Higieny Rasowej) w budynku rektoratu SAPMD przy Wallgasse 14 (ul. Wałowa). Po włączeniu II WMG do III Rzeszy przekształcona w uczelnię prowadzącą pełen zakres studiów med. (1940, MAD). Celem podniesienia rangi MAD sprowadzano do Gd. 1940–43 za pośrednictwem ministra Der Reichsminister für Wissenschaft, Erziehung und Volksbildung w Berlinie kadrę z obszarów III Rzeszy, m.in. prof. Rudolfa Spannera (Katedra Anatomii i Embriologii w dawnym budynku q pallotynów na rogu Hindenburgallee (al. Zwycięstwa) i Delbrückallee (ul. Skłodowskiej-Curie), patologa prof. Augusta Terbrüggera z Greifswaldu oraz okulistę prof. Walthera Philips Rauha z Lipska. Rektorem (1940–45) został szef służby zdrowia q Okręgu Rzeszy Gd.-Prusy Zachodnie E. Großmann, kierujący 1939–40 akcją eksterminacji chorych psychicznie ze szpitali w Kocborowie k. Starogardu Gd. i Świecia. W 1944–45 nastąpiło znaczne ograniczenie działalności MAD w związku z eskalacją działań wojennych i powołaniem do wojska części personelu med. W marcu 1945 nastąpiła ewakuacja niektórych lekarzy (w tym prof. R. Spannera i E. Großmanna) oraz chorych (m.in. pacjentek kliniki położniczej) na statku „Ubena” do Silkeborg w Danii. Personel niem., który pozostał i opiekował się chorymi i rannymi w czasie ataku wojsk radz. na Gd. oraz po zakończeniu działań wojennych, został przymusowo wysiedlony 1946–47. Po zakończeniu II w. świat. niektórzy profesorowie MAD (R. Spanner, E. Großmann) oskarżani byli o współdziałanie w zbrodniach ludobójstwa. Szczególnie głośna stała się sprawa produkowania w baraku należącym do Katedry Anatomii mydła z ludzkich zwłok (Z. Nałkowska, ''Medaliony''). Mimo to R. Spanner przeszedł pomyślnie proces denazyfikacji (zm. 1960). Przebywający w obozie jenieckim w Fischbeck (pod Hamburgiem) E. Großmann w czasie starań rządu pol. o ekstradycję 1948 popełnił samobójstwo. {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:05, 9 mar 2013
PAŃSTWOWA AKADEMIA MEDYCYNY PRAKTYCZNEJ W GDAŃSKU (Staatliche Akademie für Praktische Medizin zu Danzig, SAPMD; od 1940 Akademia Medyczna, Medizinische Akademie Danzig, MAD), uczelnia powołana 4 XII 1934 uchwałą Senatu II WMG. Jej celem było praktyczne nauczanie medycyny jako kontynuacja studiów teoret. odbywanych na innych uczelniach wyższych. Uroczyście otwarta 13 IV 1935 (w obecności m.in. Ministra Zdrowia III Rzeszy). Kliniczne zaplecze dydaktyczne stanowiła baza łóżkowa q Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu przy Delbrückallee 7 (ul. Dębinki), q Szpitala Położnictwa i Chorób Kobiecych przy Schellmühler Weg 1A (ul. Kliniczna) i szpitala diakonis ewangelickich przy Neugarten (ul. Nowe Ogrody), razem ok. 1500 łóżek. Uczelnia nie miała uprawnień przeprowadzania lekarskich egzaminów dyplomowych. Na funkcjonowaniu SAPMD silne piętno wywarła sytuacja polit. q II WMG i ideologizacja ówczesnej medycyny niem., czego wyrazem było powołanie na stanowisko pierwszego dyr. dr. Helmutha Klucka (1935–36), aktywnego działacza NSDAP (wykładającego naukę o dziedziczeniu i ochronie czystości rasowej). Jego następca, prof. Erich Großmann (1936–40), jednocześnie kier. Wydz. Zdrowia i Opieki Społecznej Senatu II WMG (Senatsabteilung für Gesundheitswesen und Soziales), także czł. NSDAP, zorganizował Institut für Erbbiologie und Rassenhygiene (Inst. Higieny Rasowej) w budynku rektoratu SAPMD przy Wallgasse 14 (ul. Wałowa). Po włączeniu II WMG do III Rzeszy przekształcona w uczelnię prowadzącą pełen zakres studiów med. (1940, MAD). Celem podniesienia rangi MAD sprowadzano do Gd. 1940–43 za pośrednictwem ministra Der Reichsminister für Wissenschaft, Erziehung und Volksbildung w Berlinie kadrę z obszarów III Rzeszy, m.in. prof. Rudolfa Spannera (Katedra Anatomii i Embriologii w dawnym budynku q pallotynów na rogu Hindenburgallee (al. Zwycięstwa) i Delbrückallee (ul. Skłodowskiej-Curie), patologa prof. Augusta Terbrüggera z Greifswaldu oraz okulistę prof. Walthera Philips Rauha z Lipska. Rektorem (1940–45) został szef służby zdrowia q Okręgu Rzeszy Gd.-Prusy Zachodnie E. Großmann, kierujący 1939–40 akcją eksterminacji chorych psychicznie ze szpitali w Kocborowie k. Starogardu Gd. i Świecia. W 1944–45 nastąpiło znaczne ograniczenie działalności MAD w związku z eskalacją działań wojennych i powołaniem do wojska części personelu med. W marcu 1945 nastąpiła ewakuacja niektórych lekarzy (w tym prof. R. Spannera i E. Großmanna) oraz chorych (m.in. pacjentek kliniki położniczej) na statku „Ubena” do Silkeborg w Danii. Personel niem., który pozostał i opiekował się chorymi i rannymi w czasie ataku wojsk radz. na Gd. oraz po zakończeniu działań wojennych, został przymusowo wysiedlony 1946–47. Po zakończeniu II w. świat. niektórzy profesorowie MAD (R. Spanner, E. Großmann) oskarżani byli o współdziałanie w zbrodniach ludobójstwa. Szczególnie głośna stała się sprawa produkowania w baraku należącym do Katedry Anatomii mydła z ludzkich zwłok (Z. Nałkowska, Medaliony). Mimo to R. Spanner przeszedł pomyślnie proces denazyfikacji (zm. 1960). Przebywający w obozie jenieckim w Fischbeck (pod Hamburgiem) E. Großmann w czasie starań rządu pol. o ekstradycję 1948 popełnił samobójstwo.
