BARTKOWIAK ALEKSANDER, organizator ZOMO w Gdańsku
(korekta_EJ) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Aleksander_Bartkowiak.jpg |thumb| Aleksander Bartkowiak]] | [[File: Aleksander_Bartkowiak.jpg |thumb| Aleksander Bartkowiak]] | ||
| − | '''ALEKSANDER BARTKOWIAK''' (30 IX 1923 Mąkownica, powiat gnieźnieński – 8 VIII 1984 Gdańsk), organizator [[ZMOTORYZOWANE ODWODY MILICJI OBYWATELSKIEJ (ZOMO) W GDAŃSKU | Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej (ZOMO)]] w Gdańsku. Pochodził z rodziny robotniczej, syn Stanisława (1891–1934) i Anny z domu Twardowskiej (1898–1960). Brat Władysława (ur. 1920), Sylwestra (ur. 1922) oraz Marii (ur. 1925). Deklarował wyznanie rzymskokatolickie. Po ukończeniu siedmiu klas szkoły powszechnej w Witkowie | + | '''ALEKSANDER BARTKOWIAK''' (30 IX 1923 Mąkownica, powiat gnieźnieński – 8 VIII 1984 Gdańsk), organizator [[ZMOTORYZOWANE ODWODY MILICJI OBYWATELSKIEJ (ZOMO) W GDAŃSKU | Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej (ZOMO)]] w Gdańsku. Pochodził z rodziny robotniczej, syn Stanisława (1891–1934) i Anny z domu Twardowskiej (1898–1960). Brat Władysława (ur. 1920), Sylwestra (ur. 1922) oraz Marii (ur. 1925). Deklarował wyznanie rzymskokatolickie. Po ukończeniu siedmiu klas szkoły powszechnej w Witkowie przez rok był uczniem w tamtejszym zakładzie fotograficznym „Foto Nyga”. Podczas okupacji pracował jako robotnik przymusowy w gospodarstwie rolnym w Ruchocinie. <br/><br/> |
| − | W 1945 powołany do służby w Wojsku Polskim. | + | W 1945 powołany do służby w Wojsku Polskim. W 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), następnie został członkiem PZPR. Po zdemobilizowaniu, w stopniu sierżanta, w lipcu 1947 złożył podanie o przyjęcie do pracy w Milicji Obywatelskiej. Jego pierwszym stanowiskiem był etat inspektora ds. [[OCHOTNICZA REZERWA MILICJI OBYWATELSKIEJ | Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej]] (ORMO) Komendy Wojewódzkiej MO w Gdańsku. Był sprawnym organizatorem, dzięki jego inicjatywie powstał m.in. Dom Kultury ORMO w Gdańsku. W krótkim czasie przyczynił się także do rozbudowy ORMO na terenie województwa gdańskiego oraz nawiązania przez ten organ współpracy z jednostkami MO. <br/><br/> |
| − | Od maja 1956 był oficerem dyżurnym Komendy Wojewódzkiej (KW) MO w Gdańsku. Szybko awansował, od 1948 był chorążym, od 1950 podporucznikiem, od 1952 porucznikiem, od 1954 kapitanem. 23 I 1957 został mianowany zastępcą dowódcy ZOMO w Gdańsku. | + | Od maja 1956 był oficerem dyżurnym Komendy Wojewódzkiej (KW) MO w Gdańsku. Szybko awansował, od 1948 był chorążym, od 1950 podporucznikiem, od 1952 porucznikiem, od 1954 kapitanem. 23 I 1957 został mianowany zastępcą dowódcy ZOMO w Gdańsku. W rzeczywistości przez kilka początkowych miesięcy, do czasu powołania dowódcy, dowodził tą jednostką i zajmował się jej organizacją. Na stanowisku zastępcy dowódcy gdańskiego ZOMO pozostawał do 27 I 1960. <br/><br/> |
| − | W czerwcu 1957 ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Gdańsku i zdał maturę. W kolejnych latach był inspektorem inspektoratu ds. specjalnych KWMO w Gdańsku, a następnie jego kierownikiem. W 1961 otrzymał awans na majora. Od maja 1969 | + | W czerwcu 1957 ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Gdańsku i zdał maturę. W kolejnych latach był inspektorem inspektoratu ds. specjalnych KWMO w Gdańsku, a następnie jego kierownikiem. W 1961 otrzymał awans na majora. Od maja 1969 do przejścia w czerwcu 1972 w stopniu podpułkownika MO na emeryturę był naczelnikiem Wydziału Zaopatrzenia KWMO w Gdańsku. <br/><br/> |
| − | Odznaczony | + | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski (1970), brązowym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1969), odznakami „10 lat w Służbie Narodu” (1956) i „20 lat w Służbie Narodu” (1967). Żonaty z Zofią z domu Łuperczyńską (17 IV 1920 – 20 XII 2017 Gdańsk), ojciec Lecha (ur. 1945), Czesława (ur. 1949), Zdzisławy (1950–1951) i Grażyny (ur. 1953). Pochowany (z żoną) na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author:MSL}}<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Wersja z 14:35, 3 lip 2023
ALEKSANDER BARTKOWIAK (30 IX 1923 Mąkownica, powiat gnieźnieński – 8 VIII 1984 Gdańsk), organizator Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej (ZOMO) w Gdańsku. Pochodził z rodziny robotniczej, syn Stanisława (1891–1934) i Anny z domu Twardowskiej (1898–1960). Brat Władysława (ur. 1920), Sylwestra (ur. 1922) oraz Marii (ur. 1925). Deklarował wyznanie rzymskokatolickie. Po ukończeniu siedmiu klas szkoły powszechnej w Witkowie przez rok był uczniem w tamtejszym zakładzie fotograficznym „Foto Nyga”. Podczas okupacji pracował jako robotnik przymusowy w gospodarstwie rolnym w Ruchocinie.
W 1945 powołany do służby w Wojsku Polskim. W 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), następnie został członkiem PZPR. Po zdemobilizowaniu, w stopniu sierżanta, w lipcu 1947 złożył podanie o przyjęcie do pracy w Milicji Obywatelskiej. Jego pierwszym stanowiskiem był etat inspektora ds. Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (ORMO) Komendy Wojewódzkiej MO w Gdańsku. Był sprawnym organizatorem, dzięki jego inicjatywie powstał m.in. Dom Kultury ORMO w Gdańsku. W krótkim czasie przyczynił się także do rozbudowy ORMO na terenie województwa gdańskiego oraz nawiązania przez ten organ współpracy z jednostkami MO.
Od maja 1956 był oficerem dyżurnym Komendy Wojewódzkiej (KW) MO w Gdańsku. Szybko awansował, od 1948 był chorążym, od 1950 podporucznikiem, od 1952 porucznikiem, od 1954 kapitanem. 23 I 1957 został mianowany zastępcą dowódcy ZOMO w Gdańsku. W rzeczywistości przez kilka początkowych miesięcy, do czasu powołania dowódcy, dowodził tą jednostką i zajmował się jej organizacją. Na stanowisku zastępcy dowódcy gdańskiego ZOMO pozostawał do 27 I 1960.
W czerwcu 1957 ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Gdańsku i zdał maturę. W kolejnych latach był inspektorem inspektoratu ds. specjalnych KWMO w Gdańsku, a następnie jego kierownikiem. W 1961 otrzymał awans na majora. Od maja 1969 do przejścia w czerwcu 1972 w stopniu podpułkownika MO na emeryturę był naczelnikiem Wydziału Zaopatrzenia KWMO w Gdańsku.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski (1970), brązowym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1969), odznakami „10 lat w Służbie Narodu” (1956) i „20 lat w Służbie Narodu” (1967). Żonaty z Zofią z domu Łuperczyńską (17 IV 1920 – 20 XII 2017 Gdańsk), ojciec Lecha (ur. 1945), Czesława (ur. 1949), Zdzisławy (1950–1951) i Grażyny (ur. 1953). Pochowany (z żoną) na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej Oddział Gdańsk, 032/41, (akta osobowe Aleksandra Bartkowiaka).
