HEISING ROMAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej

[[File:Roman_Heising_z_wykonawcami_IX_symfonii_Ludwiga_van_Beethovena__lata_30__XX_wieku.JPG|thumb|Roman Heising z wykonawcami IX symfonii Ludwiga van Beethovena, lata 30. XX wieku]]'''ROMAN HEISING''' (8 VII 1902 Wieruszów – 7 X 1989 Gdynia), artysta muzyk, śpiewak, muzykolog, pedagog. W 1922 ukończył Seminarium Nauczycielskie w Lesznie, nast. wyższy kurs nauczycielski w Poznaniu, w 1929 uzyskał dyplom wirtuozowski po studiach na Wydz. Pedagogicznym i Śpiewu Solowego w Państw. Konserwatorium w Poznaniu. W 1938 ukończył studia muzykologiczne na uniw. w Poznaniu. W 1922–30 był nauczycielem w Poznaniu, 1930–39 wykładowcą w Państwowym Konserwatorium oraz lektorem solfeżu na tamtejszym uniw. Występował jako śpiewak estradowy w Poznaniu i innych miastach, także jako solista Opery Poznańskiej (ponad 100 występów w 12 operach). W 1945 przew. Miejskiej Rady Narodowej w Kępnie, 1945–49 naczelnik Wydz. Oświaty i Kultury w Zarządzie Miasta w Sopocie, radny miejski. Od 1945 nauczyciel w Gd. Inst. Muzycznym (z siedzibą w Sopocie), 1952–56 dyr. Państwowego Liceum Muzycznego w Sopocie. W 1947–72 pracownik PWSM (q Akademia Muzyczna), 1947–61 dziekan Wydz. Pedagogicznego, w 1954 i 1959 prorektor, 1961–72 rektor, 1961–72 kier. Katedry Wychowania Muzycznego. Występował w q Filharmonii Bałtyckiej. Odkrywca dzieł Marcina Żebrowskiego (z XVIII w.); opracował kantatę Wstań, Gdańsku q Johanna B. Freislicha; autor m.in. Metodyki nauczania śpiewu (1930), juror konkursów chóralnych oraz międzynarodowych festiwali piosenki w Sopocie. {{author: AZ}} [[Category: Encyklopedia]]