DEURER PETER JAKOB, architekt, konserwator
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | ''' | + | '''PETER JAKOB DEURER''' (18 VIII 1897 Urbar – 29 XII 1960 Wesel, Niemcy), architekt, konserwator. W 1922 ukończył szkołę budowlaną w Kolonii, kierował rekonstrukcją zabytków w Kolonii, Neuwied, Bottrop, Kassel. Od 1942 podlegał Sztabowi Budowlanemu, odpowiedzialnemu za zabezpieczenie dóbr kultury na terenie III Rzeszy, prowadził inwentaryzację w Kolonii, Moguncji, Lüneburgu i Stralsundzie. Od grudnia 1942 do marca 1945 w Gd., współdziałał ze sztabem lokalnym kierowanym przez architekta Hansa Riecherta (siedziba: q Ratusz Starego Miasta). Z 3 współpracownikami sporządził dokumentację obejmującą prawdopodobnie 24 tomy, osobne poświęcono m.in. q kośc. NMP, q kośc. św. Jana, q kośc. św. Katarzyny, q Domowi Uphagena, q Dworowi Artusa. Dokumentację wykonano w 5 egz. Jeden, autorski, 22-tomowy, przetrwał wojnę; przekazany w 1978 q Archiwum Gd. (ob. tzw. „Dokumentacja Deurera”) przez syna Wolfganga (ur. 1932, architekt, prof., współpracujący z PG, q NCK, autor publikacji ''Danzig. Die Dokumentation 52 historischer Kirchen'', w 2000 odznaczony q Medalem św. Wojciecha) posłużył m.in. do rekonstrukcji wnętrz Dworu Artusa, Domu Uphagena, budowli sakralnych. Po II w. świat. D. osiadł w Wesel, pracował przy rekonstrukcji tamtejszej katedry, kościołów w Both, Reinberg, Rees i Diersfordt. {{author: EBSZ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:38, 5 mar 2013
PETER JAKOB DEURER (18 VIII 1897 Urbar – 29 XII 1960 Wesel, Niemcy), architekt, konserwator. W 1922 ukończył szkołę budowlaną w Kolonii, kierował rekonstrukcją zabytków w Kolonii, Neuwied, Bottrop, Kassel. Od 1942 podlegał Sztabowi Budowlanemu, odpowiedzialnemu za zabezpieczenie dóbr kultury na terenie III Rzeszy, prowadził inwentaryzację w Kolonii, Moguncji, Lüneburgu i Stralsundzie. Od grudnia 1942 do marca 1945 w Gd., współdziałał ze sztabem lokalnym kierowanym przez architekta Hansa Riecherta (siedziba: q Ratusz Starego Miasta). Z 3 współpracownikami sporządził dokumentację obejmującą prawdopodobnie 24 tomy, osobne poświęcono m.in. q kośc. NMP, q kośc. św. Jana, q kośc. św. Katarzyny, q Domowi Uphagena, q Dworowi Artusa. Dokumentację wykonano w 5 egz. Jeden, autorski, 22-tomowy, przetrwał wojnę; przekazany w 1978 q Archiwum Gd. (ob. tzw. „Dokumentacja Deurera”) przez syna Wolfganga (ur. 1932, architekt, prof., współpracujący z PG, q NCK, autor publikacji Danzig. Die Dokumentation 52 historischer Kirchen, w 2000 odznaczony q Medalem św. Wojciecha) posłużył m.in. do rekonstrukcji wnętrz Dworu Artusa, Domu Uphagena, budowli sakralnych. Po II w. świat. D. osiadł w Wesel, pracował przy rekonstrukcji tamtejszej katedry, kościołów w Both, Reinberg, Rees i Diersfordt.
