CZEPIELÓWNA-SCHILLER ZOFIA KAZIMIERA, śpiewaczka operowa
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Zofia_Czepiel__wna_Schiller.JPG|thumb|Zofia Czepielówna-Schiller]]'''CZEPIELÓWNA-SCHILLER | + | [[File:Zofia_Czepiel__wna_Schiller.JPG|thumb|Zofia Czepielówna-Schiller]] |
| + | '''ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER''' (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Ukończyła we Lw. Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Inst. Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu. Zadebiutowała 16 VI 1935 na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lw. w reżyserowanym przez Adama Didura ''Strasznym dworze'' Stanisława Moniuszki. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukr. Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w jęz. ukr., 1941–44 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w pol. kościołach. W 1944–45 ponownie w operze, m.in. jako Halka w ukr. wersji opery Moniuszki; wystąpiła w 330 spektaklach. W 1945 repatriowała się z mężem Marianem do Polski, występowała: 1945 w Operze Śląskiej w Katowicach, 1946 Operze Krakowskiej, 1947–48 Operze Śląskiej, 1948 Operze Poznańskiej, 1949 Operze Wrocławskiej, 1950 –54 Operze Poznańskiej. W 1953 wystąpiła gościnnie w Gd. w ''Eugeniuszu Onieginie'' Piotra Czajkowskiego i ''Madame Butterfly'' Giacoma Pucciniego. Zaproszona przez dyrektora q Zygmunta Latoszewskiego, 1 III 1954 rozpoczęła trwającą do 1 i 1974 (przejście na emeryturę) karierę solistki q Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gd. Śpiewała gł. partie w blisko 50 operach. Była m.in. Lizą w ''Damie pikowej'' Piotra Czajkowskiego (1956), Martą w ''Nizinach'' Eugena d’Alberta (1957), Ellen w ''Peter Grimes'' Benjamina Brittena (1958), Amneris w ''Aidzie'' Giuseppe Verdiego (1960), Panią Reich w ''Wesołych kumoszkach z Windsoru'' Ottona Nicolaia (1964), Cześnikową w ''Strasznym dworze'' Moniuszki (1969), Wdową w ''Goplanie'' Władysława Żeleńskiego (1971). Po przejściu na emeryturę wykładała w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. W 1973, z okazji 35-lecia pracy scenicznej, uhonorowana Krzyżem Kawalerskim OOP. Pochowana na cment. w Sopocie. {{author: JMM}}, {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 17:48, 5 mar 2013
ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Ukończyła we Lw. Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Inst. Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu. Zadebiutowała 16 VI 1935 na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lw. w reżyserowanym przez Adama Didura Strasznym dworze Stanisława Moniuszki. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukr. Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w jęz. ukr., 1941–44 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w pol. kościołach. W 1944–45 ponownie w operze, m.in. jako Halka w ukr. wersji opery Moniuszki; wystąpiła w 330 spektaklach. W 1945 repatriowała się z mężem Marianem do Polski, występowała: 1945 w Operze Śląskiej w Katowicach, 1946 Operze Krakowskiej, 1947–48 Operze Śląskiej, 1948 Operze Poznańskiej, 1949 Operze Wrocławskiej, 1950 –54 Operze Poznańskiej. W 1953 wystąpiła gościnnie w Gd. w Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego i Madame Butterfly Giacoma Pucciniego. Zaproszona przez dyrektora q Zygmunta Latoszewskiego, 1 III 1954 rozpoczęła trwającą do 1 i 1974 (przejście na emeryturę) karierę solistki q Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gd. Śpiewała gł. partie w blisko 50 operach. Była m.in. Lizą w Damie pikowej Piotra Czajkowskiego (1956), Martą w Nizinach Eugena d’Alberta (1957), Ellen w Peter Grimes Benjamina Brittena (1958), Amneris w Aidzie Giuseppe Verdiego (1960), Panią Reich w Wesołych kumoszkach z Windsoru Ottona Nicolaia (1964), Cześnikową w Strasznym dworze Moniuszki (1969), Wdową w Goplanie Władysława Żeleńskiego (1971). Po przejściu na emeryturę wykładała w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. W 1973, z okazji 35-lecia pracy scenicznej, uhonorowana Krzyżem Kawalerskim OOP. Pochowana na cment. w Sopocie. ,
