CYBULSKI ZBIGNIEW, aktor, patron gdańskiej ulicy
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Wesele Zbigniewa Cybulskiego i Elżbiety Chwalibóg, Chmielno, 1960.JPG|thumb|Wesele Zbigniewa Cybulskiego i Elżbiety Chwalibóg, Chmielno, 1960]]''' | + | [[File:Wesele Zbigniewa Cybulskiego i Elżbiety Chwalibóg, Chmielno, 1960.JPG|thumb|Wesele Zbigniewa Cybulskiego i Elżbiety Chwalibóg, Chmielno, 1960]] |
| + | '''ZBIGNIEW CYBULSKI''' (3 XI 1927 Kniaże – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Kr., pocz. w Akademii Handlowej, nast. do 1953 w PWST. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (m.in. q Bogumił Kobiela, Kalina Jędrusik, Jerzy Goliński, Leszek Herdegen) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960. W 1960–62 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum. W q Teatrze Wybrzeże zagrał 8 ról. Debiutował rolą Ferdynanda (''Intryga i miłość''), nast. grał: mąciwodę i sabotażystę Mechtiego Agę Rustambejlego (''Poszukiwacze''), Herszta Uzupełnienia Anarchistów (''Tragedia optymistyczna''), Zbigniewa (''Mazepa''), Bukowicza (''Grzech''), Józefa (''Ballady i romanse'') i Jana (''Pierwszy dzień wolności''). Najwybitniejszym osiągnięciem była rola narkomana Johnny’ego Pope’a (''Kapelusz pełen deszczu''). W 1954 założył w Gd. z B. Kobielą teatr studencki Bim-Bom. Nie interesując się polityką, szukał rozwiązań dla zagadek egzystencjalnych. Założył z B. Kobielą Teatr Rozmów, który traktował jak laboratorium i naukę humanizmu. Zrealizowali 10 premier, m.in. ''Przy drzwiach zamkniętych'' Sartre’a, ''Improwizację'' Ionesco. Do Teatru Wybrzeże wrócił za dyrekcji Zygmunta Hübnera, reżyserując z B. Kobielą ''Jonasza i błazna''. Po wyjeździe do Warszawy zagrał 2 role: Jerry’ego (''Dwoje na huśtawce'') i Stevensa (''Requiem dla zakonnicy''). Występował w kabarecie Wagabunda. Zagrał w 37 filmach (w tym 3 zagranicznych); 9 ról w Teatrze TV, m.in. tytułowy Sammy czy Pietuchow (''Pozwólcie mi zmartwychwstać''), oraz w popularnym telewizyjnym Teatrze Kobra: Paul Walby (''Murowane alibi'') i Carliss (''Cała prawda''); 2 role radiowe – Chauvin (''Moderato cantabile'') i Michał (''Wielki człowiek''). Najbardziej cenione role filmowe to Maciek Chełmiński w symbolicznym ''Popiele i diamencie'', debiut filmowy – Kostek (''Pokolenie'') oraz Rysiek (''Miłość dwudziestolatków''), Wiktor Rawicz (''Jak być kochaną''), Kowalski – Malinowski (''Salto''), Maciek (''Szyfry''), z ról komediowych: tytułowy Giuseppe (''Giuseppe w Warszawie''), kostiumowych: Alfons van Wordem (''Rękopis znaleziony w Saragossie''), zagranicznych: rewolucjonista Corala i płk Prado Roth (''La Poupéa''). Ostatnie jego role to Rodecki (''Morderca zostawia ślad'') oraz trener Księżek (''Jowita''). Był idolem młodzieży lat 50. i 60. XX w. Ucieleśniał sumienie i uosabiał rozdarcie moralne całej generacji. Popularność zyskał dzięki naturalności, spontaniczności oraz grze pełnej ekspresji. Budowanie postaci opierał na kontrastach stanów emocjonalnych, gestu i mimiki, przy jednoczesnym braku dbałości o wyrazistość wypowiedzi, nonszalancji i niechęci do kostiumu (zwłaszcza hist.). Wprowadził do pol. kina nowoczesny typ aktorstwa i aktora nawiązującego własny dialog z publicznością. Zginął tragicznie we Wr. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 17:41, 5 mar 2013
ZBIGNIEW CYBULSKI (3 XI 1927 Kniaże – 8 I 1967 Wrocław), aktor, reżyser. Studiował w Kr., pocz. w Akademii Handlowej, nast. do 1953 w PWST. Wraz z Lidią Zamkow i grupą aktorów (m.in. q Bogumił Kobiela, Kalina Jędrusik, Jerzy Goliński, Leszek Herdegen) przeniósł się do Trójmiasta, z którym związał się do 1960. W 1960–62 występował w Warszawie w Teatrze Ateneum. W q Teatrze Wybrzeże zagrał 8 ról. Debiutował rolą Ferdynanda (Intryga i miłość), nast. grał: mąciwodę i sabotażystę Mechtiego Agę Rustambejlego (Poszukiwacze), Herszta Uzupełnienia Anarchistów (Tragedia optymistyczna), Zbigniewa (Mazepa), Bukowicza (Grzech), Józefa (Ballady i romanse) i Jana (Pierwszy dzień wolności). Najwybitniejszym osiągnięciem była rola narkomana Johnny’ego Pope’a (Kapelusz pełen deszczu). W 1954 założył w Gd. z B. Kobielą teatr studencki Bim-Bom. Nie interesując się polityką, szukał rozwiązań dla zagadek egzystencjalnych. Założył z B. Kobielą Teatr Rozmów, który traktował jak laboratorium i naukę humanizmu. Zrealizowali 10 premier, m.in. Przy drzwiach zamkniętych Sartre’a, Improwizację Ionesco. Do Teatru Wybrzeże wrócił za dyrekcji Zygmunta Hübnera, reżyserując z B. Kobielą Jonasza i błazna. Po wyjeździe do Warszawy zagrał 2 role: Jerry’ego (Dwoje na huśtawce) i Stevensa (Requiem dla zakonnicy). Występował w kabarecie Wagabunda. Zagrał w 37 filmach (w tym 3 zagranicznych); 9 ról w Teatrze TV, m.in. tytułowy Sammy czy Pietuchow (Pozwólcie mi zmartwychwstać), oraz w popularnym telewizyjnym Teatrze Kobra: Paul Walby (Murowane alibi) i Carliss (Cała prawda); 2 role radiowe – Chauvin (Moderato cantabile) i Michał (Wielki człowiek). Najbardziej cenione role filmowe to Maciek Chełmiński w symbolicznym Popiele i diamencie, debiut filmowy – Kostek (Pokolenie) oraz Rysiek (Miłość dwudziestolatków), Wiktor Rawicz (Jak być kochaną), Kowalski – Malinowski (Salto), Maciek (Szyfry), z ról komediowych: tytułowy Giuseppe (Giuseppe w Warszawie), kostiumowych: Alfons van Wordem (Rękopis znaleziony w Saragossie), zagranicznych: rewolucjonista Corala i płk Prado Roth (La Poupéa). Ostatnie jego role to Rodecki (Morderca zostawia ślad) oraz trener Księżek (Jowita). Był idolem młodzieży lat 50. i 60. XX w. Ucieleśniał sumienie i uosabiał rozdarcie moralne całej generacji. Popularność zyskał dzięki naturalności, spontaniczności oraz grze pełnej ekspresji. Budowanie postaci opierał na kontrastach stanów emocjonalnych, gestu i mimiki, przy jednoczesnym braku dbałości o wyrazistość wypowiedzi, nonszalancji i niechęci do kostiumu (zwłaszcza hist.). Wprowadził do pol. kina nowoczesny typ aktorstwa i aktora nawiązującego własny dialog z publicznością. Zginął tragicznie we Wr.
