WIKA-CZARNOWSKA BOGUMIŁA, działaczka gdańskiej Polonii
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. W 1914 w Gdańsku, członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach utworzonej 4 czerwca tego roku Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. W siedzibie Towarzystwa Polek („Bratniak” przy Heeresanger 11 (al. Legionów, obecnie Szkoła Podstawowa nr 49), zob. [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratnia Pomoc Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej]]) współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika]], część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej w Gdańsku-[[WRZESZCZ | Wrzeszczu]] (także w budynku „Bratniaka)” .<br/><br/> | Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. W 1914 w Gdańsku, członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach utworzonej 4 czerwca tego roku Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. W siedzibie Towarzystwa Polek („Bratniak” przy Heeresanger 11 (al. Legionów, obecnie Szkoła Podstawowa nr 49), zob. [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratnia Pomoc Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej]]) współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika]], część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej w Gdańsku-[[WRZESZCZ | Wrzeszczu]] (także w budynku „Bratniaka)” .<br/><br/> | ||
We wrześniu 1939 aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych. Pod koniec 1945 wróciła do Gdańska, zamieszkała we Wrzeszczu przy ul. Aldony. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii, przechowywała ocalone przez siostrę Józefę, nauczycielkę muzyki i członkinię chóru „Cecylia” dokumenty Zarządu Towarzystwa Polek. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (1929, 1937), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać).<br/><br/> | We wrześniu 1939 aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych. Pod koniec 1945 wróciła do Gdańska, zamieszkała we Wrzeszczu przy ul. Aldony. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii, przechowywała ocalone przez siostrę Józefę, nauczycielkę muzyki i członkinię chóru „Cecylia” dokumenty Zarządu Towarzystwa Polek. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (1929, 1937), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać).<br/><br/> | ||
| − | Od 1911 żona [[WIKA-CZARNOWSKI ANASTAZY, działacz gdańskiej Polonii, patron gdańskiej ulicy | Anastazego Wika-Czarnowskiego]]. Matka | + | Od 1911 żona [[WIKA-CZARNOWSKI ANASTAZY, działacz gdańskiej Polonii, patron gdańskiej ulicy | Anastazego Wika-Czarnowskiego]]. Matka prawnika [[WIKA-CZARNOWSKI RUDOLF, przedstawiciel gdańskiej Polonii| Rudolfa]] i Elżbiety (zm. 1943 KL Ravensbrück), absolwentki [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], żony nauczyciela języka angielskiego tego Gimnazjum [[WOJTASZEWSKI LEON, nauczyciel w Gimnazjum Polskim | Leona Wojtaszewskiego]].<br/><br/> |
Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:24, 2 mar 2023
BOGUMIŁA WIKA-CZARNOWSKA (2 V 1889 Grabówko koło Nowej Karczmy, powiat kościerski – 22 X 1972 Gdańsk), córka
Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. W 1914 w Gdańsku, członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie II Wolnego Miasta Gdańska działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), Gminy Polskiej Związku Polaków, Gdańskiej Macierzy Szkolnej, Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach utworzonej 4 czerwca tego roku Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. W siedzibie Towarzystwa Polek („Bratniak” przy Heeresanger 11 (al. Legionów, obecnie Szkoła Podstawowa nr 49), zob. Bratnia Pomoc Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej) współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika, część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej w Gdańsku- Wrzeszczu (także w budynku „Bratniaka)” .
We wrześniu 1939 aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych. Pod koniec 1945 wróciła do Gdańska, zamieszkała we Wrzeszczu przy ul. Aldony. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii, przechowywała ocalone przez siostrę Józefę, nauczycielkę muzyki i członkinię chóru „Cecylia” dokumenty Zarządu Towarzystwa Polek. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (1929, 1937), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać).
Od 1911 żona Anastazego Wika-Czarnowskiego. Matka prawnika Rudolfa i Elżbiety (zm. 1943 KL Ravensbrück), absolwentki Gimnazjum Polskiego, żony nauczyciela języka angielskiego tego Gimnazjum Leona Wojtaszewskiego.
Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
