ZERNECKE WILHELM FERDINAND, radca, kamlarz
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:2_Wilhelm_Ferdinand_Zernecke.jpg|thumb|Ilustracja towarzysząca pracy Wilhelm Ferdinand Zernecke, ''Neuester Wegweiser durch Danzig…'' (''Cały Gdańsk za dwadzieścia srebrnych groszy'')]] | [[File:2_Wilhelm_Ferdinand_Zernecke.jpg|thumb|Ilustracja towarzysząca pracy Wilhelm Ferdinand Zernecke, ''Neuester Wegweiser durch Danzig…'' (''Cały Gdańsk za dwadzieścia srebrnych groszy'')]] | ||
| − | '''WILHELM FERDINAND ZERNECKE''' (22 X 1790 Gdańsk – 14 VIII 1859 Gdańsk), urzędnik, pisarz. Wnuk burmistrza [[ZERNECKE HEINRICH, burmistrz Gdańska | Heinricha Zerneckego]], syn | + | '''WILHELM FERDINAND ZERNECKE''' (22 X 1790 Gdańsk – 14 VIII 1859 Gdańsk), urzędnik, pisarz. Wnuk burmistrza [[ZERNECKE HEINRICH, burmistrz Gdańska | Heinricha Zerneckego]], syn Valentina Friedricha (10 VII 1754 Gdańsk – 11 IV 1834 Gdańsk) i poślubionej mu 5 XII 1786 Johanny Agathy (10 III 1769 Gdańsk – 4 II 1793 Gdańsk), córki [[MUHL FRIEDRICH, kupiec, rajca | Friedricha Muhla]]. Brat Friedricha Augusta (1788–1792), Johanny Henrietty (11 IV 1789 Gdańsk – pochowana 4 I 1822 Gdańsk), żony Augusta Heinricha Weissa, oraz Klementyny Emilii (27 V 1792 Gdańsk – 6 XI 1878 Gdańsk). Ojciec, po ukończeniu [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], studiował prawo na uniwersytetach w Lipsku (1775) i Getyndze (1776), w Gdańsku zajmował się kupiectwem, od 1782 był przewodniczącym rady kaplicy św. Marii w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP), był bibliofilem. <br/><br/> |
| − | 20 VI 1811 uzyskał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Po 1814 sekretarz [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]], od 1823 do 1858 radca i [[KAMLARIA | kamlarz]] (skarbnik) w Zarządzie Miasta. Sprawował nadzór nad [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechami]], był przewodniczącym deputacji do spraw [[STRAŻE NOCNE | straży nocnych]], oczyszczania miasta i poboru podatków gruntowych. Jako pełnomocnik z ramienia miasta zasiadał we władzach [[BRACTWA STRZELECKIE | Bractwa Strzeleckiego Fryderyka Wilhelma]]. Od 1816 był przełożonym rady parafialnej | + | 20 VI 1811 uzyskał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Po 1814 sekretarz [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]], od 1823 do 1858 radca i [[KAMLARIA | kamlarz]] (skarbnik) w Zarządzie Miasta. Sprawował nadzór nad [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechami]], był przewodniczącym deputacji do spraw [[STRAŻE NOCNE | straży nocnych]], oczyszczania miasta i poboru podatków gruntowych. Jako pełnomocnik z ramienia miasta zasiadał we władzach [[BRACTWA STRZELECKIE | Bractwa Strzeleckiego Fryderyka Wilhelma]]. Od 1816 był przełożonym rady parafialnej kościoła NMP, przyczynił się do likwidacji otaczających kościół bud i przybudówek. W 1818 był współzałożycielem i prezesem Stowarzyszenia Ratownictwa Pożarowego. W 1827 założył i prezesował Towarzystwu Bezpieczeństwa (Sicherheits-Verein), penetrującemu gdańskie środowiska przestępcze, głównie złodziejskie (późniejsza policja śledcza). Od 1854 był członkiem zarządu tzw. Dworu św. Jana na [[ORUNIA | Oruni]] (obecnie ul. Żuławska 19), zakładu wychowawczego dla młodocianych przestępców. Z własnych środków udzielał wsparcia ofiarom wielkiej powodzi w 1829 (zob. [[WISŁOUJŚCIE | Wisłoujście, wieś]]).<br/><br/> |
Inicjator adaptacji lasu otaczającego Jaśkową Dolinę na park i miejsce miejskich imprez oraz rekreacji, a także obchodów Sobótki ([[PARK JAŚKOWEJ DOLINY | park Jaśkowej Doliny]]), jego imię otrzymał jeden z położonych tam placów (przy końcu obecnej ul. Sobótki). W 1840 współzałożyciel [[TOWARZYSTWO UPIĘKSZANIA GDAŃSKA | Towarzystwa Upiększania Gdańska]], w 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]]. Odznaczony między innymi Orderem Czerwonego Orła IV klasy.<br/><br/> | Inicjator adaptacji lasu otaczającego Jaśkową Dolinę na park i miejsce miejskich imprez oraz rekreacji, a także obchodów Sobótki ([[PARK JAŚKOWEJ DOLINY | park Jaśkowej Doliny]]), jego imię otrzymał jeden z położonych tam placów (przy końcu obecnej ul. Sobótki). W 1840 współzałożyciel [[TOWARZYSTWO UPIĘKSZANIA GDAŃSKA | Towarzystwa Upiększania Gdańska]], w 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]]. Odznaczony między innymi Orderem Czerwonego Orła IV klasy.<br/><br/> | ||
Autor przewodnika po Gdańsku i okolicy ''Neuester Wegweiser durch Danzig und dessen Umgegend'' (1829 i kilka dalszych wydań, polskie tłumaczenie: ''Cały Gdańsk za dwadzieścia srebrnych groszy'', 2010), dramatów ''Philippine Welser'' (1821) i ''Johann von Schwaben'' (1830) oraz powieści ''Caroline Neumann'' (w trzech tomach, 1829–1831), ''Der zweite Januar 1814'' (1839) i ''Das Diebswesen in Danzig'' (1839), a także dwóch sztuk teatralnych: ''Philippine Welser ein dramatisches Gemälde in einem Akte'' (1821) i ''Johann von Schwaben Trauerspiel in für fünf Akten'' (1830). Pisał również pod pseudonimem Friedrich Dörne. Współpracował z [[CZASOPISMA KULTURALNE W XVIII–XIX WIEKU | czasopismami kulturalnymi]] „Gedana...” i „Ährenleser auf dem Felde der Geschichte, Literatur und Kunst”. <br/><br/> | Autor przewodnika po Gdańsku i okolicy ''Neuester Wegweiser durch Danzig und dessen Umgegend'' (1829 i kilka dalszych wydań, polskie tłumaczenie: ''Cały Gdańsk za dwadzieścia srebrnych groszy'', 2010), dramatów ''Philippine Welser'' (1821) i ''Johann von Schwaben'' (1830) oraz powieści ''Caroline Neumann'' (w trzech tomach, 1829–1831), ''Der zweite Januar 1814'' (1839) i ''Das Diebswesen in Danzig'' (1839), a także dwóch sztuk teatralnych: ''Philippine Welser ein dramatisches Gemälde in einem Akte'' (1821) i ''Johann von Schwaben Trauerspiel in für fünf Akten'' (1830). Pisał również pod pseudonimem Friedrich Dörne. Współpracował z [[CZASOPISMA KULTURALNE W XVIII–XIX WIEKU | czasopismami kulturalnymi]] „Gedana...” i „Ährenleser auf dem Felde der Geschichte, Literatur und Kunst”. <br/><br/> | ||
W latach 1810–1823 wraz z Renate Susanne Sperling-Bär, wdową po piwowarze Ephraimie Bärze (1761–1809), był współwłaścicielem kamienicy przy Jopengasse 785 (ul. Piwna 62). Od 1835 do 1857 był właścicielem zakupionej od Carla Christopha Malinowskyʼego kamienicy przy Hundegasse 65 (ul. Ogarna) z oficyną przy Dienergasse 25 (ul. Służebna, nie istnieje, przedłużenie ul. Za Murami). Zmarł w letnim domu przy Jäschkentaler Weg (ul. Jaśkowa Dolina). <br/><br/> | W latach 1810–1823 wraz z Renate Susanne Sperling-Bär, wdową po piwowarze Ephraimie Bärze (1761–1809), był współwłaścicielem kamienicy przy Jopengasse 785 (ul. Piwna 62). Od 1835 do 1857 był właścicielem zakupionej od Carla Christopha Malinowskyʼego kamienicy przy Hundegasse 65 (ul. Ogarna) z oficyną przy Dienergasse 25 (ul. Służebna, nie istnieje, przedłużenie ul. Za Murami). Zmarł w letnim domu przy Jäschkentaler Weg (ul. Jaśkowa Dolina). <br/><br/> | ||
1 VIII 1815 poślubił Friederike Susanne Julię (23 X 1792 Gdańsk – 10 IX 1852 Gdańsk, na cholerę), córkę Ephraima Bära. Ich córka Friederike Louisa żyła w latach 1819–1824, kolejna córka Marie (ur. 26 XII 1825 Gdańsk) mieszkała we Wrocławiu. Syn Hermann Wilhelm (29 VI 1816 – 1857) zginął podczas wybuchu fajerwerków w fabryce w Guben (Gubin w lubuskiem). Cała rodzina została pochowana w grobowcu Ephraima Bära na [[CMENTARZE NA CHEŁMIE | nowym cmentarzu Zbawiciela na Chełmie]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | 1 VIII 1815 poślubił Friederike Susanne Julię (23 X 1792 Gdańsk – 10 IX 1852 Gdańsk, na cholerę), córkę Ephraima Bära. Ich córka Friederike Louisa żyła w latach 1819–1824, kolejna córka Marie (ur. 26 XII 1825 Gdańsk) mieszkała we Wrocławiu. Syn Hermann Wilhelm (29 VI 1816 – 1857) zginął podczas wybuchu fajerwerków w fabryce w Guben (Gubin w lubuskiem). Cała rodzina została pochowana w grobowcu Ephraima Bära na [[CMENTARZE NA CHEŁMIE | nowym cmentarzu Zbawiciela na Chełmie]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 14:21, 27 lut 2023
WILHELM FERDINAND ZERNECKE (22 X 1790 Gdańsk – 14 VIII 1859 Gdańsk), urzędnik, pisarz. Wnuk burmistrza Heinricha Zerneckego, syn Valentina Friedricha (10 VII 1754 Gdańsk – 11 IV 1834 Gdańsk) i poślubionej mu 5 XII 1786 Johanny Agathy (10 III 1769 Gdańsk – 4 II 1793 Gdańsk), córki Friedricha Muhla. Brat Friedricha Augusta (1788–1792), Johanny Henrietty (11 IV 1789 Gdańsk – pochowana 4 I 1822 Gdańsk), żony Augusta Heinricha Weissa, oraz Klementyny Emilii (27 V 1792 Gdańsk – 6 XI 1878 Gdańsk). Ojciec, po ukończeniu Gimnazjum Akademickiego, studiował prawo na uniwersytetach w Lipsku (1775) i Getyndze (1776), w Gdańsku zajmował się kupiectwem, od 1782 był przewodniczącym rady kaplicy św. Marii w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP), był bibliofilem.
20 VI 1811 uzyskał obywatelstwo Gdańska. Po 1814 sekretarz Rady Miejskiej, od 1823 do 1858 radca i kamlarz (skarbnik) w Zarządzie Miasta. Sprawował nadzór nad cechami, był przewodniczącym deputacji do spraw straży nocnych, oczyszczania miasta i poboru podatków gruntowych. Jako pełnomocnik z ramienia miasta zasiadał we władzach Bractwa Strzeleckiego Fryderyka Wilhelma. Od 1816 był przełożonym rady parafialnej kościoła NMP, przyczynił się do likwidacji otaczających kościół bud i przybudówek. W 1818 był współzałożycielem i prezesem Stowarzyszenia Ratownictwa Pożarowego. W 1827 założył i prezesował Towarzystwu Bezpieczeństwa (Sicherheits-Verein), penetrującemu gdańskie środowiska przestępcze, głównie złodziejskie (późniejsza policja śledcza). Od 1854 był członkiem zarządu tzw. Dworu św. Jana na Oruni (obecnie ul. Żuławska 19), zakładu wychowawczego dla młodocianych przestępców. Z własnych środków udzielał wsparcia ofiarom wielkiej powodzi w 1829 (zob. Wisłoujście, wieś).
Inicjator adaptacji lasu otaczającego Jaśkową Dolinę na park i miejsce miejskich imprez oraz rekreacji, a także obchodów Sobótki ( park Jaśkowej Doliny), jego imię otrzymał jeden z położonych tam placów (przy końcu obecnej ul. Sobótki). W 1840 współzałożyciel Towarzystwa Upiększania Gdańska, w 1846 członek Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Odznaczony między innymi Orderem Czerwonego Orła IV klasy.
Autor przewodnika po Gdańsku i okolicy Neuester Wegweiser durch Danzig und dessen Umgegend (1829 i kilka dalszych wydań, polskie tłumaczenie: Cały Gdańsk za dwadzieścia srebrnych groszy, 2010), dramatów Philippine Welser (1821) i Johann von Schwaben (1830) oraz powieści Caroline Neumann (w trzech tomach, 1829–1831), Der zweite Januar 1814 (1839) i Das Diebswesen in Danzig (1839), a także dwóch sztuk teatralnych: Philippine Welser ein dramatisches Gemälde in einem Akte (1821) i Johann von Schwaben Trauerspiel in für fünf Akten (1830). Pisał również pod pseudonimem Friedrich Dörne. Współpracował z czasopismami kulturalnymi „Gedana...” i „Ährenleser auf dem Felde der Geschichte, Literatur und Kunst”.
W latach 1810–1823 wraz z Renate Susanne Sperling-Bär, wdową po piwowarze Ephraimie Bärze (1761–1809), był współwłaścicielem kamienicy przy Jopengasse 785 (ul. Piwna 62). Od 1835 do 1857 był właścicielem zakupionej od Carla Christopha Malinowskyʼego kamienicy przy Hundegasse 65 (ul. Ogarna) z oficyną przy Dienergasse 25 (ul. Służebna, nie istnieje, przedłużenie ul. Za Murami). Zmarł w letnim domu przy Jäschkentaler Weg (ul. Jaśkowa Dolina).
1 VIII 1815 poślubił Friederike Susanne Julię (23 X 1792 Gdańsk – 10 IX 1852 Gdańsk, na cholerę), córkę Ephraima Bära. Ich córka Friederike Louisa żyła w latach 1819–1824, kolejna córka Marie (ur. 26 XII 1825 Gdańsk) mieszkała we Wrocławiu. Syn Hermann Wilhelm (29 VI 1816 – 1857) zginął podczas wybuchu fajerwerków w fabryce w Guben (Gubin w lubuskiem). Cała rodzina została pochowana w grobowcu Ephraima Bära na nowym cmentarzu Zbawiciela na Chełmie.
