WIEN MAX WERNER CARL, profesor Technische Hochschule Danzig
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''MAX WERNER CARL WIEN''' (25 XII 1866 Królewiec – 24 II 1938 Jena), naukowiec, fizyk. W latach 1904–1911 profesor w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] | + | '''MAX WERNER CARL WIEN''' (25 XII 1866 Królewiec – 24 II 1938 Jena), naukowiec, fizyk. Syn współwłaściciela firmy zbożowej Ottona , kuzyn noblisty Wilhelma Wiena (1864–1928). Od 1884 studiował w Królewcu, Fryburgu i od 1885 do 1887 w Berlinie. Po służbie wojskowej w 3. pułku kirasjerów w Królewcu i powrocie do Berlina od 1888 obronił doktorat. Od 1892 pracował na uczelni technicznej w Würzburgu, od 1893 doktor habilitowany. Od 1898 w Akwizgranie, od 1899 profesor nadzwyczajny. W latach 1904–1911 profesor w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]].<br/><br/> |
| + | Zajmował się elektrotechniką wysokich częstotliwości, głównie emisją i odbiorem fal elektromechanicznych. W 1891 stworzył oscylator, tzw. Most Wiena. Podczas pracy w Gdańsku wynalazł (1906–1909) tzw. Löschfunkensender (generator drgań elektromagnetycznych), w 1907 udoskonalił nadajnik telegraficzny (wynalazek zastosowała firma Telefunken, do I wojny światowej wykorzystywany był w łączności transatlantyckiej). Od 1911 do emerytury w 1935 pracował na uniwersytecie w Jenie, gdzie był dyrektorem Instytutu Fizyki. W latach 1924–1925 był przewodniczącym Niemieckiego Towarzystwa Fizycznego. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 14:16, 12 lut 2023
MAX WERNER CARL WIEN (25 XII 1866 Królewiec – 24 II 1938 Jena), naukowiec, fizyk. Syn współwłaściciela firmy zbożowej Ottona , kuzyn noblisty Wilhelma Wiena (1864–1928). Od 1884 studiował w Królewcu, Fryburgu i od 1885 do 1887 w Berlinie. Po służbie wojskowej w 3. pułku kirasjerów w Królewcu i powrocie do Berlina od 1888 obronił doktorat. Od 1892 pracował na uczelni technicznej w Würzburgu, od 1893 doktor habilitowany. Od 1898 w Akwizgranie, od 1899 profesor nadzwyczajny. W latach 1904–1911 profesor w Technische Hochschule Danzig.
Zajmował się elektrotechniką wysokich częstotliwości, głównie emisją i odbiorem fal elektromechanicznych. W 1891 stworzył oscylator, tzw. Most Wiena. Podczas pracy w Gdańsku wynalazł (1906–1909) tzw. Löschfunkensender (generator drgań elektromagnetycznych), w 1907 udoskonalił nadajnik telegraficzny (wynalazek zastosowała firma Telefunken, do I wojny światowej wykorzystywany był w łączności transatlantyckiej). Od 1911 do emerytury w 1935 pracował na uniwersytecie w Jenie, gdzie był dyrektorem Instytutu Fizyki. W latach 1924–1925 był przewodniczącym Niemieckiego Towarzystwa Fizycznego.
