DÖBLIN ADOLF, pastor
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ADOLF DÖBLIN''' (5 IV 1843 Magdeburg – 12 I 1924 Berlin), pastor, urzędnik państwowy. Ukończył gimnazjum w Magdeburgu i studia teologiczne na uniwersytecie w Halle. W | + | '''ADOLF DÖBLIN''' (5 IV 1843 Magdeburg – 12 I 1924 Berlin), pastor, urzędnik państwowy. Ukończył gimnazjum (Pädagogium zum Kloster Unser Lieben Frauen (Liebfrau)/ Pedagogium przy klasztorze Matki Boskiej) w Magdeburgu i studia teologiczne na uniwersytecie w Halle (1861–1864). W 1865 zdał egzamin pro licentia concionandi (uprawnienia do głoszenia słowa Bożego), w 1867 pro rectoratu (uprawnienia nauczyciela) i pro ministerio (uprawnienia administratora parafii ewangelickiej), uczył w średniej szkole w Soldin (Myślibórz) i szkole średniej dla dziewcząt we Frankfurcie nad Odrą. W 1869 powołany na drugiego kaznodzieję kościoła św. Ducha w Magdeburgu i jednocześnie od Wielkanocy 1869 do Wielkanocy 1876 nauczyciel religii w średniej szkole rzemieślniczej. Od lipca 1876 pastor parafii św. Katarzyny w Magdeburgu. Od 1884 pastor katedry w Naumburgu i superintendent, od 1888 pastor kościoła św. Elżbiety w Berlinie oraz nadradca tamtejszego konsystorza.<br/><br/> |
| − | Jego biuro znajdowało się przy Schäferei 11 (ul. Szafarnia), w 1897 mieszkał przy Steindamm 9 (ul. Kamienna Grobla), w 1907 we Wrzeszczu przy Taubenweg 7 (ul. Pawłowskiego). Po 1911 przebywał na emeryturze w Berlinie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Od 10 V 1893 do 11 IX 1911 pracował jako ewangelicki generalny superintendent prowincji Prusy Zachodnie z siedzibą w Gdańsku, powołany i wynagradzany przez władze państwowe. Był zwierzchnikiem Kościoła ewangelickiego w całej prowincji, zarządzał nim w imieniu cesarza (będącego głową Kościoła protestanckiego w Niemczech; [[LUTERANIE | luteranie]]). W 1894 został doktorem honoris causa uniwersytetu w Królewcu. <br/><br/> |
| + | Jego biuro znajdowało się przy Schäferei 11 (ul. Szafarnia), w 1897 mieszkał przy Steindamm 9 (ul. Kamienna Grobla), w 1907 we Wrzeszczu przy Taubenweg 7 (ul. Pawłowskiego). Po 1911 przebywał na emeryturze w Berlinie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Kössler Franz, ''Personenlexikon von Lehrern des 19. Jahrhunderts'', Bd. Daase–Dzialas, Giessen 2008, s. 127. | ||
Aktualna wersja na dzień 09:48, 28 sty 2023
ADOLF DÖBLIN (5 IV 1843 Magdeburg – 12 I 1924 Berlin), pastor, urzędnik państwowy. Ukończył gimnazjum (Pädagogium zum Kloster Unser Lieben Frauen (Liebfrau)/ Pedagogium przy klasztorze Matki Boskiej) w Magdeburgu i studia teologiczne na uniwersytecie w Halle (1861–1864). W 1865 zdał egzamin pro licentia concionandi (uprawnienia do głoszenia słowa Bożego), w 1867 pro rectoratu (uprawnienia nauczyciela) i pro ministerio (uprawnienia administratora parafii ewangelickiej), uczył w średniej szkole w Soldin (Myślibórz) i szkole średniej dla dziewcząt we Frankfurcie nad Odrą. W 1869 powołany na drugiego kaznodzieję kościoła św. Ducha w Magdeburgu i jednocześnie od Wielkanocy 1869 do Wielkanocy 1876 nauczyciel religii w średniej szkole rzemieślniczej. Od lipca 1876 pastor parafii św. Katarzyny w Magdeburgu. Od 1884 pastor katedry w Naumburgu i superintendent, od 1888 pastor kościoła św. Elżbiety w Berlinie oraz nadradca tamtejszego konsystorza.
Od 10 V 1893 do 11 IX 1911 pracował jako ewangelicki generalny superintendent prowincji Prusy Zachodnie z siedzibą w Gdańsku, powołany i wynagradzany przez władze państwowe. Był zwierzchnikiem Kościoła ewangelickiego w całej prowincji, zarządzał nim w imieniu cesarza (będącego głową Kościoła protestanckiego w Niemczech; luteranie). W 1894 został doktorem honoris causa uniwersytetu w Królewcu.
Jego biuro znajdowało się przy Schäferei 11 (ul. Szafarnia), w 1897 mieszkał przy Steindamm 9 (ul. Kamienna Grobla), w 1907 we Wrzeszczu przy Taubenweg 7 (ul. Pawłowskiego). Po 1911 przebywał na emeryturze w Berlinie.
Bibliografia:
Kössler Franz, Personenlexikon von Lehrern des 19. Jahrhunderts, Bd. Daase–Dzialas, Giessen 2008, s. 127.
