ZAMROCZYŃSKI MARIAN, poległy w Grudniu 1970
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''MARIAN ZAMROCZYŃSKI''' (14 VII 1925 Dębno koło Mogilna – 27 XII 1970 Gdańsk), funkcjonariusz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zmarły na skutek obrażeń odniesionych w wydarzeniach [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia 1970]]. Syn Bolesława (zm. 1938) i Pelagii z domu Koroniewicz, miał siedmioro rodzeństwa. Po śmierci męża matka utrzymywała rodzinę z prowadzenia 13-hektarowego gospodarstwa. Ukończył siedem klas szkoły powszechnej. W okresie II wojny światowej pracował przymusowo u niemieckich gospodarzy. Po 1945 pomagał matce w pracy w rodzinnym gospodarstwie.<br/><br/> | '''MARIAN ZAMROCZYŃSKI''' (14 VII 1925 Dębno koło Mogilna – 27 XII 1970 Gdańsk), funkcjonariusz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zmarły na skutek obrażeń odniesionych w wydarzeniach [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia 1970]]. Syn Bolesława (zm. 1938) i Pelagii z domu Koroniewicz, miał siedmioro rodzeństwa. Po śmierci męża matka utrzymywała rodzinę z prowadzenia 13-hektarowego gospodarstwa. Ukończył siedem klas szkoły powszechnej. W okresie II wojny światowej pracował przymusowo u niemieckich gospodarzy. Po 1945 pomagał matce w pracy w rodzinnym gospodarstwie.<br/><br/> | ||
Od 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej, od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1946–1948 służył w wojsku. Od marca 1949 do września 1961 w szeregach [[MILICJA OBYWATELSKA | Milicji Obywatelskiej]] (MO) w Godziszewie koło Tczewa, był między innymi przez pewien czas szefem posterunku. W 1954 awansował do stopnia starszego sierżanta. Od września 1961 służył w jednostce ZOMO w Gdańsku.<br/><br/> | Od 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej, od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1946–1948 służył w wojsku. Od marca 1949 do września 1961 w szeregach [[MILICJA OBYWATELSKA | Milicji Obywatelskiej]] (MO) w Godziszewie koło Tczewa, był między innymi przez pewien czas szefem posterunku. W 1954 awansował do stopnia starszego sierżanta. Od września 1961 służył w jednostce ZOMO w Gdańsku.<br/><br/> | ||
| − | Rankiem 15 XII 1970 brał udział w pacyfikacji robotniczej manifestacji w Gdańsku. Jego pododdział został otoczony przez demonstrantów pod budynkiem KM MO przy ul. Świerczewskiego (ul. Nowe Ogrody). Oddał kilka strzałów ze służbowego pistoletu w kierunku manifestantów, zabijając stoczniowca Józefa Widerlika. Chwilę potem został pobity. W dokumentach MO zanotowano: „Został uderzony łomem w głowę, w wyniku czego nastąpiło pęknięcie czaszki i stłuczenie pnia mózgu”. Ciężko ranny został przewieziony do szpitala i – mimo przeprowadzonej operacji – zmarł nie odzyskawszy przytomności. Został pochowany na cmentarzu w Mogilnie. Jego nazwisko znalazło się na oficjalnej liście osób zabitych i zmarłych w wyniku wydarzeń Grudnia 1970, którą opublikowano 18 I 1971 na łamach [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]. Kawaler. W 1969 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Rankiem 15 XII 1970 brał udział w pacyfikacji robotniczej manifestacji w Gdańsku. Jego pododdział został otoczony przez demonstrantów pod budynkiem KM MO przy ul. Świerczewskiego (ul. Nowe Ogrody). Oddał kilka strzałów ze służbowego pistoletu w kierunku manifestantów, zabijając stoczniowca Józefa Widerlika. Chwilę potem został pobity. W dokumentach MO zanotowano: „Został uderzony łomem w głowę, w wyniku czego nastąpiło pęknięcie czaszki i stłuczenie pnia mózgu”. Ciężko ranny został przewieziony do szpitala i – mimo przeprowadzonej operacji – zmarł nie odzyskawszy przytomności. Został pochowany na cmentarzu w Mogilnie. Jego nazwisko znalazło się na oficjalnej liście osób zabitych i zmarłych w wyniku wydarzeń Grudnia 1970, którą opublikowano 18 I 1971 na łamach [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosu Wybrzeża”]]. Kawaler. W 1969 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 10:01, 7 sty 2023
MARIAN ZAMROCZYŃSKI (14 VII 1925 Dębno koło Mogilna – 27 XII 1970 Gdańsk), funkcjonariusz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zmarły na skutek obrażeń odniesionych w wydarzeniach Grudnia 1970. Syn Bolesława (zm. 1938) i Pelagii z domu Koroniewicz, miał siedmioro rodzeństwa. Po śmierci męża matka utrzymywała rodzinę z prowadzenia 13-hektarowego gospodarstwa. Ukończył siedem klas szkoły powszechnej. W okresie II wojny światowej pracował przymusowo u niemieckich gospodarzy. Po 1945 pomagał matce w pracy w rodzinnym gospodarstwie.
Od 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej, od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1946–1948 służył w wojsku. Od marca 1949 do września 1961 w szeregach Milicji Obywatelskiej (MO) w Godziszewie koło Tczewa, był między innymi przez pewien czas szefem posterunku. W 1954 awansował do stopnia starszego sierżanta. Od września 1961 służył w jednostce ZOMO w Gdańsku.
Rankiem 15 XII 1970 brał udział w pacyfikacji robotniczej manifestacji w Gdańsku. Jego pododdział został otoczony przez demonstrantów pod budynkiem KM MO przy ul. Świerczewskiego (ul. Nowe Ogrody). Oddał kilka strzałów ze służbowego pistoletu w kierunku manifestantów, zabijając stoczniowca Józefa Widerlika. Chwilę potem został pobity. W dokumentach MO zanotowano: „Został uderzony łomem w głowę, w wyniku czego nastąpiło pęknięcie czaszki i stłuczenie pnia mózgu”. Ciężko ranny został przewieziony do szpitala i – mimo przeprowadzonej operacji – zmarł nie odzyskawszy przytomności. Został pochowany na cmentarzu w Mogilnie. Jego nazwisko znalazło się na oficjalnej liście osób zabitych i zmarłych w wyniku wydarzeń Grudnia 1970, którą opublikowano 18 I 1971 na łamach „Głosu Wybrzeża”. Kawaler. W 1969 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
