WEICKHMANN CARL FRIEDRICH, kaznodzieja kościoła św. Jakuba
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''CARL FRIEDRICH WEICKHMANN''' (24 I 1704 Zerbst (Saksonia-Anhalt, Niemcy) – 22 III 1765 Gdańsk), kaznodzieja (przełożony) [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościoła św. Jakuba]] na [[STARE MIASTO | Starym Mieście]]. Syn pastora [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] [[WEICKHMANN JOACHIM | Joachima Weickhmanna]] i Anny Elisabethy z domu Böckmann, brat między innymi burmistrza [[WEICKHMANN GOTTLIEB GABRIEL von | Gottlieba Gabriela]]. <br/><br/> | + | '''CARL FRIEDRICH WEICKHMANN''' (24 I 1704 Zerbst (Saksonia-Anhalt, Niemcy) – 22 III 1765 Gdańsk), kaznodzieja (przełożony) [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościoła św. Jakuba]] na [[STARE MIASTO | Starym Mieście]]. Syn pastora [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] [[WEICKHMANN JOACHIM, pastor kościoła NMP | Joachima Weickhmanna]] i Anny Elisabethy z domu Böckmann, brat między innymi burmistrza [[WEICKHMANN GOTTLIEB GABRIEL von, burmistrz Gdańska | Gottlieba Gabriela]]. <br/><br/> |
Od 1727 studiował w Rostocku, gdzie uzyskał tytuł magistra, w 1730 był kaznodzieją dworskim w Schwerinie (Meklemburgia). W Gdańsku w latach 1732–1735 był kaznodzieją w kościele św. Jakuba, od 1734 także w [[DOM DOBROCZYNNOŚCI | Domu Dobroczynności]]. Kaznodzieją w kościele św. Jakuba został wyłoniony w drugiej turze, która okazała się konieczna wobec sporu gdańskich ordynków o wybór pierwotnie wskazywanych Johanna Georga Junacka i Constantina Friedricha Hanscha ze Steblewa. W drugie turze konkurował z Beniaminem Schweickertem. | Od 1727 studiował w Rostocku, gdzie uzyskał tytuł magistra, w 1730 był kaznodzieją dworskim w Schwerinie (Meklemburgia). W Gdańsku w latach 1732–1735 był kaznodzieją w kościele św. Jakuba, od 1734 także w [[DOM DOBROCZYNNOŚCI | Domu Dobroczynności]]. Kaznodzieją w kościele św. Jakuba został wyłoniony w drugiej turze, która okazała się konieczna wobec sporu gdańskich ordynków o wybór pierwotnie wskazywanych Johanna Georga Junacka i Constantina Friedricha Hanscha ze Steblewa. W drugie turze konkurował z Beniaminem Schweickertem. | ||
Nie sprawdził się na zajmowanych stanowiskach, w 1735, dzięki staraniom ojca, został diakonem w zarządzanym przez niego kościele NMP. Po śmierci ojca szukał protektora w osobie jego następcy, pastora Karla Joachima Sibetha, żeniąc się 31 VII 1738 z jego szwagierką, Johanną Friedriką z domu Oertling (1712 Gdańsk – 30 XI 1773 Gdańsk). Według współczesnych „popadł w melancholię” i w 1743 uznanym został za niezdolnego do pracy duszpasterskiej. W 1744 odesłany na emeryturę z wysoką pensją 1500 florenów rocznie. Bezskutecznie starł się o pracę nauczyciela teologii lub filozofii w gdańskim [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]]. <br/><br/> | Nie sprawdził się na zajmowanych stanowiskach, w 1735, dzięki staraniom ojca, został diakonem w zarządzanym przez niego kościele NMP. Po śmierci ojca szukał protektora w osobie jego następcy, pastora Karla Joachima Sibetha, żeniąc się 31 VII 1738 z jego szwagierką, Johanną Friedriką z domu Oertling (1712 Gdańsk – 30 XI 1773 Gdańsk). Według współczesnych „popadł w melancholię” i w 1743 uznanym został za niezdolnego do pracy duszpasterskiej. W 1744 odesłany na emeryturę z wysoką pensją 1500 florenów rocznie. Bezskutecznie starł się o pracę nauczyciela teologii lub filozofii w gdańskim [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]]. <br/><br/> | ||
Wersja z 17:59, 1 sty 2023
CARL FRIEDRICH WEICKHMANN (24 I 1704 Zerbst (Saksonia-Anhalt, Niemcy) – 22 III 1765 Gdańsk), kaznodzieja (przełożony) kościoła św. Jakuba na Starym Mieście. Syn pastora kościoła Najświętszej Marii Panny Joachima Weickhmanna i Anny Elisabethy z domu Böckmann, brat między innymi burmistrza Gottlieba Gabriela.
Od 1727 studiował w Rostocku, gdzie uzyskał tytuł magistra, w 1730 był kaznodzieją dworskim w Schwerinie (Meklemburgia). W Gdańsku w latach 1732–1735 był kaznodzieją w kościele św. Jakuba, od 1734 także w Domu Dobroczynności. Kaznodzieją w kościele św. Jakuba został wyłoniony w drugiej turze, która okazała się konieczna wobec sporu gdańskich ordynków o wybór pierwotnie wskazywanych Johanna Georga Junacka i Constantina Friedricha Hanscha ze Steblewa. W drugie turze konkurował z Beniaminem Schweickertem.
Nie sprawdził się na zajmowanych stanowiskach, w 1735, dzięki staraniom ojca, został diakonem w zarządzanym przez niego kościele NMP. Po śmierci ojca szukał protektora w osobie jego następcy, pastora Karla Joachima Sibetha, żeniąc się 31 VII 1738 z jego szwagierką, Johanną Friedriką z domu Oertling (1712 Gdańsk – 30 XI 1773 Gdańsk). Według współczesnych „popadł w melancholię” i w 1743 uznanym został za niezdolnego do pracy duszpasterskiej. W 1744 odesłany na emeryturę z wysoką pensją 1500 florenów rocznie. Bezskutecznie starł się o pracę nauczyciela teologii lub filozofii w gdańskim Gimnazjum Akademickim.
Ojciec Joachima Friedricha (20 VII 1739 Gdańsk – 1795 Gdańsk), absolwenta gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, prawnika, notariusza po studiach w Rostocku (1757) i w Kilonii (Kiel, 1758), Johanna Jakoba, pomocnika kupieckiego, oraz Samuela Gottlieba, między innymi pastora w kościele w Sobieszewie.
Bibliografia:
Polska Akademia Nauk Biblioteka Gdańska, Ms. 145 (żona).
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, opr. Zenon Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, nr 55.
Kościelak Sławomir, Kaznodzieje ewangeliccy w kościele św. Jakuba, w: Szpital i kościół św. Jakuba. 600 lat fundacji gildii szyprów w Gdańsku, Toruń 2009, s. 195-196.
Löschin Matthias G., Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste um Danzig, Danzig 1839, s. 16–18 (inna data urodzin Samuela Gottlieba: 1754).
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation...,, Königsberg 1834, s. 37 i 112.
Szarszewski Adam, Szpital i kościół św. Jakuba w Gdańsku, Toruń 1999, s. 83, 249.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd. V, 145.
