SUCHORA PIOTR, aktor, pedagog

Wersja z 11:57, 31 gru 2022

PIOTR SUCHORA (18 I 1943 Lublin – 11 II 1985 okolice Tczewa), aktor, pedagog. W 1960 roku uzyskał maturę w Lublinie. W latach 1961–1966 studiował polonistykę na tamtejszym Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS). Uczestniczył w studenckim ruchu artystycznym, współpracując między innymi z działającym od 1961 przy UMCS Teatrem Gong 2, teatrem studenckim Dren 59 i kabaretem Czart. W 1962 wystąpił jako statysta w Maskaradzie Michaiła Lermontowa w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie, gdzie od 1966 pracował jako bibliotekarz-archiwista, a od sezonu 1968/1969 jako aktor.

Grał role Murarza II (Zemsta Aleksandra Fredry, 1968), Milorda III (Henryk VI na łowach Wojciecha Bogusławskiego, 1969), Kosickiego (W małym domku Tadeusza Rittnera, 1969), Imaginacji (Kordian Juliusza Słowackiego, 1970), członka chóru (Różowa róża Claire-Lisy Charbonnier, 1971), Skierki (Balladyna Juliusza Słowackiego, 1971), Mówcy (Wyzwolenie Stanisława Wyspiańskiego, 1972), Rodryga (Othello – Maur Wenecki Williama Shakespeare’a, 1972), Świstaka (Fircyk w zalotach Franciszka Zabłockiego, 1973), Chlestakowa (Rewizor Mikołaja Gogola,1973), Błazna (Wieczór Trzech Króli Williama Shakespeare’a,1974), Bykowa (Człowiek znikąd Ignatija Dwornieckiego, 1974), Charinusa (Kupiec Plauta, 1974), Jonka (Zabobon czyli Krakowiacy i Górale Jana Nepomucena Kamińskiego, 1974), Adolfa (Dom otwarty Michała Bałuckiego, 1975), Sganarela (Don Juan Moliera, 1975), Sierżanta Trottera (Pułapka na myszy Agathy Christie, 1977), Woła (Po górach, po chmurach Ernesta Brylla, 1977), Potapowa (Protokół pewnego zebrania Aleksandra Gelmana, 1977), Moczarskiego (Rozmowy z katem według Kazimierza Moczarskiego, 1978), Hamleta (Tragiczna historia Hamleta księcia Danii Williama Shakespeare’a, 1978), Fiora (Operetka Witolda Gombrowicza, 1979). Był wykonawcą etiud dramatycznych i piosenek (między innymi Dziś do ciebie przyjść nie mogę Lecha Budreckiego i Ireneusza Kanickiego).

Od sezonu 1979/1980 związany z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku. Jako Piotr wystąpił w Dramacie Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w reżyserii Ryszarda Majora (premiera 1 IX 1979, 17 przedstawień), jako Widmo w Dziadach Adama Mickiewicza w reżyserii Macieja Prusa (premiera 3 XI 1979, 104 przedstawienia), jako Angus w Makbecie Williama Shakespeare’a w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (premiera 3 III 1980, 25 przedstawień), jako Fouquier w Sprawie Dantona Stanisławy Przybyszewskiej w reżyserii Macieja Karpińskiego (premiera 9 XI 1980 w Wielkim Młynie, 51 przedstawień), jako oficer carski w Sto rąk, sto sztyletów Jerzego Żurka w reżyserii Ryszarda Majora (premiera 29 XI 1980, 24 przedstawienia), w częściach „Dziecię Europy” i „Wyprawa do lasu”, Światła dziennego Czesława Miłosza w reżyserii Macieja Prusa (premiera 2 II 1981, 35 przedstawień), jako Aleksiejew w Kniaziu Potiomkinie Tadeusza Micińskiego w reżyserii Macieja Prusa (premiera 21 III 1981, 24 przedstawienia), jako Wasyl Arturowicz w Szkarłatnej wyspie Michaiła Bułhakowa w reżyserii Pawła Dangela (Dymogackiego) (premiera 20 X 1981, 37 przedstawień), jako Dostojnik VI w Ślubie Witolda Gombrowicza w reżyserii Ryszarda Majora (premiera 20 VI 1982, 41 przedstawień), jako Peters w Niemcach Leona Kruczkowskiego w reżyserii Krzysztofa Gordona (premiera 23 X 1982 w Teatrze Kameralnym w Sopocie, 76 przedstawień), jako Elihu w Hiobie według Księgi Hioba w przekładzie Czesława Miłosza w reżyserii Krzysztofa Babickiego (premiera 19 XII 1982, 46 przedstawień), jako Dudukin w Grzesznikach bez winy Aleksandra Ostrowskiego w reżyserii Dariusza Miłkowskiego (premiera 26 VI 1983 w Teatrze Kameralnym w Sopocie, 30 przedstawień), jako major Henryk Sucharski w Gloria Victis Haliny Słojewskiej w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego (premiera 1 IX 1984, 14 przedstawień), jako Piotr Quilpe w Coctail Party Thomasa Stearnsa Eliota w reżyserii Tadeusza Byrskiego (premiera 10 XI 1984 w Ratuszu Starego Miasta, 36 przedstawień).

Wystąpił w spektaklach telewizyjnych Akt przerywany w reżyserii Kazimierza Brauna (sztuka przeniesiona z Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie, reżyseria telewizyjna Tadeusz Worontkiewicz, 1970), jako Michał Rusinek w Narodzinach miasta w reżyserii Marii Kaniewskiej (1980), jako major Henryk Sucharski w Ostatnie tygodnie, ostatnie dni, ostatnie godziny w reżyserii Marii Kaniewskiej (1981) i jako Dostojnik w Ślubie Witolda Gombrowicza w reżyserii Ryszarda Majora (1983). Ponadto zagrał Małolepszego w serialu fabularnym Ile jest życia w reżyserii Zbigniewa Kuźmińskiego (1974, odcinek 10, pod tytułem Seans nie ostatni) i Aktora w Człowieku z żelaza Andrzeja Wajdy (1981).

W czasie stanu wojennego (1981–1983) był związany z teatrem podziemnym; wraz Jerzym Kiszkisem i Haliną Winiarską wystawiał w kraju Treny Jeremiasza w tłumaczeniu Czesława Miłosza.

Wykładał w Studium Aktorskim przy Teatrze Wybrzeże, współpracował z Centrum Edukacji Teatralnej Dzieci i Młodzieży w Gdańsku. Był twórcą i wykonawcą małych form teatralnych, prezentowanych w wielu województwach. Zginął w drodze na jeden z takich spektakli w wypadku samochodowym pod Tczewem. AKLL

Żonaty był z Simoną z domu Włoch (ur. 1942), suflerką Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie, ojciec aktorki Agnieszki Suchory (ur. 20 I 1968 Lublin), w 1986 absolwentki gdańskiego I Liceum Ogólnokształcącego, w 1990 studiów w Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, związanej z Teatrem Współczesnym w Warszawie, występującą również w Kabarecie Olgi Lipińskiej w TVP (1999–2005), w Teatrze Telewizji (miedzy innymi nagrodzoną w 2019 Grand Prix na Festiwalu "Dwa Teatry" rolą Radczyni w spektaklu Wesele), filmach (między innymi wyróżnioną w 2018 Polską Nagrodą Filmową Orzeł w kategorii „Najlepsza drugoplanowa rola kobieca” rolą Teresy w Cichej nocy), popularnych serialach (miedzy innymi Daleko od noszy, 2004–2017), użyczającą głosu w Teatrze Polskiego Radia (między innymi: Tunia w Pannach z Wilka, 1995), dubbingu (miedzy innymi disneyowskim serialu Lilo i Stich, 2003–2006), grach komputerowych (między innymi Kurczak Mały, 2005–2006), bajkach i audiobookach dla dzieci (miedzy innymi Nosorożce w dorożce i inne wiersze, 2019), a także współwłaścicielką sklepu wnętrzarskiego „A&A Bath” w Warszawie oraz projektantką wnętrz i mebli, od 2002 żoną aktora Krzysztofa Kowalewskiego (20 III 1937 Warszawa – 6 II 2021 Warszawa), z którym ma córkę Gabrielę (ur. 2000). JANSZ