PIEŃKAWA IWONA, żeglarka
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''IWONA MARIA PIEŃKAWA''' (17 IV 1955 Warszawa – 31 III 1975, wypadek samochodowy pod Nidzicą), żeglarka, pierwsza Polka, która opłynęła Przylądek Horn. Córka [[PIEŃKAWA ZDZISŁAW | Zdzisława Pieńkawy]] i Marii z domu Kamińskiej (ur. 1931), siostra Renaty (ur. 1958) i Kazimierza (ur. 1964). Absolwentka gdańskiej Szkoły Podstawowej nr 18 i w 1973 [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, IX | IX Liceum Ogólnokształcąceg0]]. <br/><br/> | '''IWONA MARIA PIEŃKAWA''' (17 IV 1955 Warszawa – 31 III 1975, wypadek samochodowy pod Nidzicą), żeglarka, pierwsza Polka, która opłynęła Przylądek Horn. Córka [[PIEŃKAWA ZDZISŁAW | Zdzisława Pieńkawy]] i Marii z domu Kamińskiej (ur. 1931), siostra Renaty (ur. 1958) i Kazimierza (ur. 1964). Absolwentka gdańskiej Szkoły Podstawowej nr 18 i w 1973 [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, IX | IX Liceum Ogólnokształcąceg0]]. <br/><br/> | ||
Od ósmego roku życia uprawiała żeglarstwo w [[JACHTKLUB STOCZNI GDAŃSKIEJ | Jachtklubie Stoczni Gdańskiej]]. Z sukcesami brała udział w regatach w klasach „Cadet” (między innymi zajęła 2. miejsce w regatach o Puchar Związku Zawodowego Metalowców w 1971) i „Finn” (między innymi 4. miejsce w Mistrzostwach Polski Kobiet w 1972), była członkinią kadry regatowej okręgu gdańskiego. W wieku 16 lat zdobyła patent sternika jachtowego, w wieku 18 lat – stopień sternika morskiego. <br/><br/> | Od ósmego roku życia uprawiała żeglarstwo w [[JACHTKLUB STOCZNI GDAŃSKIEJ | Jachtklubie Stoczni Gdańskiej]]. Z sukcesami brała udział w regatach w klasach „Cadet” (między innymi zajęła 2. miejsce w regatach o Puchar Związku Zawodowego Metalowców w 1971) i „Finn” (między innymi 4. miejsce w Mistrzostwach Polski Kobiet w 1972), była członkinią kadry regatowej okręgu gdańskiego. W wieku 16 lat zdobyła patent sternika jachtowego, w wieku 18 lat – stopień sternika morskiego. <br/><br/> | ||
| − | Od 1973 studentka [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej]]. Wzięła urlop dziekański, by od 8 IX 1973 do 24 IV 1974 uczestniczyć w pierwszych załogowych regatach dookoła świata ''Whitbread Round the World Race'' jako członek załogi (kucharz) jachtu [[OTAGO | „Otago”]], dowodzonego przez ojca. <br/><br/> | + | Od 1973 studentka [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej]]. Wzięła urlop dziekański, by od 8 IX 1973 do 24 IV 1974 uczestniczyć w pierwszych załogowych regatach dookoła świata ''Whitbread Round the World Race'' jako członek załogi (kucharz) jachtu [[OTAGO, jacht, patron ulicy | „Otago”]], dowodzonego przez ojca. <br/><br/> |
5 II 1974 jako pierwsza Polka opłynęła Przylądek Horn, była też najmłodszą z pierwszych trzech kobiet, które opłynęły świat pod żaglami wokół tego przylądka. 6 VI 1974, wraz z Włoszką Zarą Pascoli i Angielką Wendy Hinds, otrzymała za to nagrodę specjalną brytyjskiego księcia Filipa. Podczas rejsu dookoła świata napisała książkę, wydaną już po jej śmierci, ''Otago, Otago, na zdrowie!'' (1975). Po rejsie przygotowywała się do egzaminu na stopień kapitana ze stażem 36.000 mil morskich. <br/><br/> | 5 II 1974 jako pierwsza Polka opłynęła Przylądek Horn, była też najmłodszą z pierwszych trzech kobiet, które opłynęły świat pod żaglami wokół tego przylądka. 6 VI 1974, wraz z Włoszką Zarą Pascoli i Angielką Wendy Hinds, otrzymała za to nagrodę specjalną brytyjskiego księcia Filipa. Podczas rejsu dookoła świata napisała książkę, wydaną już po jej śmierci, ''Otago, Otago, na zdrowie!'' (1975). Po rejsie przygotowywała się do egzaminu na stopień kapitana ze stażem 36.000 mil morskich. <br/><br/> | ||
Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jej imieniem we wrześniu 1975 nazwany został zwodowany w Ustce jacht, który rok później (15 X 1976) – po błędach dowodzenia – stracił maszt, opuszczony przez załogę w Zatoce Biskajskiej, odnaleziony został w stanie nie nadającym się do dalszego użytkowania. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jej imieniem we wrześniu 1975 nazwany został zwodowany w Ustce jacht, który rok później (15 X 1976) – po błędach dowodzenia – stracił maszt, opuszczony przez załogę w Zatoce Biskajskiej, odnaleziony został w stanie nie nadającym się do dalszego użytkowania. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 20:15, 27 gru 2022
IWONA MARIA PIEŃKAWA (17 IV 1955 Warszawa – 31 III 1975, wypadek samochodowy pod Nidzicą), żeglarka, pierwsza Polka, która opłynęła Przylądek Horn. Córka Zdzisława Pieńkawy i Marii z domu Kamińskiej (ur. 1931), siostra Renaty (ur. 1958) i Kazimierza (ur. 1964). Absolwentka gdańskiej Szkoły Podstawowej nr 18 i w 1973 IX Liceum Ogólnokształcąceg0.
Od ósmego roku życia uprawiała żeglarstwo w Jachtklubie Stoczni Gdańskiej. Z sukcesami brała udział w regatach w klasach „Cadet” (między innymi zajęła 2. miejsce w regatach o Puchar Związku Zawodowego Metalowców w 1971) i „Finn” (między innymi 4. miejsce w Mistrzostwach Polski Kobiet w 1972), była członkinią kadry regatowej okręgu gdańskiego. W wieku 16 lat zdobyła patent sternika jachtowego, w wieku 18 lat – stopień sternika morskiego.
Od 1973 studentka Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej. Wzięła urlop dziekański, by od 8 IX 1973 do 24 IV 1974 uczestniczyć w pierwszych załogowych regatach dookoła świata Whitbread Round the World Race jako członek załogi (kucharz) jachtu „Otago”, dowodzonego przez ojca.
5 II 1974 jako pierwsza Polka opłynęła Przylądek Horn, była też najmłodszą z pierwszych trzech kobiet, które opłynęły świat pod żaglami wokół tego przylądka. 6 VI 1974, wraz z Włoszką Zarą Pascoli i Angielką Wendy Hinds, otrzymała za to nagrodę specjalną brytyjskiego księcia Filipa. Podczas rejsu dookoła świata napisała książkę, wydaną już po jej śmierci, Otago, Otago, na zdrowie! (1975). Po rejsie przygotowywała się do egzaminu na stopień kapitana ze stażem 36.000 mil morskich.
Pochowana na cmentarzu Srebrzysko. Jej imieniem we wrześniu 1975 nazwany został zwodowany w Ustce jacht, który rok później (15 X 1976) – po błędach dowodzenia – stracił maszt, opuszczony przez załogę w Zatoce Biskajskiej, odnaleziony został w stanie nie nadającym się do dalszego użytkowania.
