HOTEL MARIENBURG
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File:1_Hotel_Marienburg.jpg|thumb|Hotel Marienburg (na tle [[WIEŻA WIĘZIENNA| Wieży Więziennej]]), widok od południa, od strony wałów, 1872, fot. [[BALLERSTÄDT RICHARD ADALBERT, | + | [[File:1_Hotel_Marienburg.jpg|thumb|Hotel Marienburg (na tle [[WIEŻA WIĘZIENNA| Wieży Więziennej]]), widok od południa, od strony wałów, 1872, fot. [[BALLERSTÄDT RICHARD ADALBERT, fotograf| Richard Adalbert Ballerstädt]]]] |
[[File:2_Hotel_Marienburg.jpg|thumb|Widok hotelu Marienbug (budynek za Wieżą Więzienną), widok od [[TARG WĘGLOWY| Targu Węglowego]], 1877, fragment fotografii [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT, fotografik | Rudolfa Theodora Roberta Kuhna]]]] | [[File:2_Hotel_Marienburg.jpg|thumb|Widok hotelu Marienbug (budynek za Wieżą Więzienną), widok od [[TARG WĘGLOWY| Targu Węglowego]], 1877, fragment fotografii [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT, fotografik | Rudolfa Theodora Roberta Kuhna]]]] | ||
[[File:3_Hotel_Marienburg.jpg|thumb|Hotel Marienburg po likwidacji wałów obronnych, widok od południowego-zachodu, 1898-1902]] | [[File:3_Hotel_Marienburg.jpg|thumb|Hotel Marienburg po likwidacji wałów obronnych, widok od południowego-zachodu, 1898-1902]] | ||
Aktualna wersja na dzień 20:10, 22 gru 2022
HOTEL MARIENBURG, od 1902 Stadt Marienburg, hotel przy An der Reitbahn 2 (ul. Bogusławskiego), po południowej stronie Wieży Więziennej, zajmował także sąsiednie posesje nr 3 i 4 (stajnie, budynki gospodarcze). Powstał przy wałach obronnych po wykupieniu przed 1830, przez Johanna Beniamina Lossa, parceli zajmowanych wcześniej przez zakład destylacji winiaku (nr 2) i stajnie (nr 3 i 4).
Po śmierci założyciela w latach 1854–1858 zarządzany przez wdowę Caroline Wolter-Loss, od 1863 własność Ferdinanda Helfra, który sprzedał hotel Johannowi Theodorowi Hildebrandtowi (1843–1898). Po jego z kolei śmierci zarządzany przez wdowę Auguste Heiser-Hildebrandt, od 1902 – przez jej syna Felixa, od 1903 – także przez jego rodzeństwo. W tym samym roku (1903) sprzedany.
Pod nr 2 i 3 wzniesiono budynek Provinzial-Landschaftsgebäude und Landschaftliche Bank der Provinz Westpreußen (Bank Krajowy Prowincji Prusy Zachodnie) (obecnie budynek Banku Gospodarki Żywnościowej), pod nr 4 firma budowlana z Wrzeszcza braci Edmund i Curta Körnerów wzniosła dla Maxa Hartmanna (1862–1919), radnego miejskiego i właściciela cegielni na Suchaninie, nowoczesny apartamentowiec (obecnie w tym miejscu budynek Centromoru).
